Χάρτινο δάκρυ
Ο Βαγγέλης Γιάννος γεννήθηκε στη Ροδιά Τυρνάβου, Λάρισας. Ακολούθησε Παιδαγωγικές Σπουδές στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης και Λάρισας και παρακολούθησε σεμινάρια ψυχολογίας. Υπηρέτησε σε διάφορα σχολεία της χώρας, Δημόσια και Ιδιωτικά, καθώς και στο ελληνικό σχολείο του Χαρτούμ, στο Σουδάν. Συνταξιοδοτήθηκε από το 3ο Δημοτικό Σχολείο Κηφισιάς, όπου δίδαξε επί 23 συνεχόμενα έτη.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: «Για του κόσμου τα μάτια» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου σας. Με τι έρχεται σε επαφή ο αναγνώστης στις σελίδες του;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΣ: Το ενδιαφέρον μου, κυρία Γκαζιάνη, επικεντρώνεται στα κοινωνικά δρώμενα, στον ρυθμό της ζωής. Ως συγγραφέας αισθάνομαι την υποχρέωση να διεισδύσω στα παρασκήνια της κοινωνίας. Εκεί που εξελίσσεται η δυσδιάκριτη ζωή, στα ανήλιαγα της ψυχής, σε μέρη όπου διαδραματίζονται πράξεις, συμπεριφορές, που φτάνουν ως την ψυχολογική εξόντωση και όχι μόνο, Εκεί που η ασέλγεια χαίρεται την ανομία, ο εκβιασμός, η αδικία, η περιφρόνηση των ατομικών ελευθεριών, αποσιωπούνται και αντί για τιμωρία, διεκδικούν επιβράβευση και χειροκρότημα, αδιαφορώντας για το κόστος των θυμάτων τους.
Με ένα τέτοιο ψυχογράφημα και αποτύπωμα αυτής της εικόνας θα έρθει σε επαφή ο αναγνώστης στο νέο μου βιβλίο “Για του κόσμου τα μάτια.”
Μ.Γ.: Όσα συμβαίνουν στους ήρωες της ιστορίας που αφηγείστε είναι πάρα πολλά, βασιστήκατε σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα ή αφορά εξ ολοκλήρου μυθοπλασία;
Β.Γ.: Είναι μυθοπλασία, αλλά επηρεασμένη από πράξεις και συμπεριφορές ανώνυμων καθημερινών ανθρώπων, που ζουν, δρουν ανάμεσά μας ανενόχλητοι, λόγω της ανοχής, αλλά και της αδιαφορίας της κοινωνίας με μειωμένα αντανακλαστικά.
Μ.Γ.: Αυτοκόλλητο στην πλάτη του γιου της Στάθη ήταν η Πολυξένη. Ποιες επιπτώσεις μπορεί να έχει μια τέτοια σχέση;
Β.Γ.: Υπάρχουν γονείς που στοχεύουν στον απόλυτο έλεγχο της ζωής των παιδιών τους. Αγάπη και ενδιαφέρον αποκαλούν τη συμπεριφορά τους, στην πραγματικότητα όμως τα εξουσιάζουν. Αποζητούν την αυτοεπιβεβαίωσή τους, μέσα από την αδυναμία των παιδιών να αντιδράσουν, ή προσπαθούν μέσα από την ζωή των παιδιών τους να ζήσουν όσα οι ίδιοι στην ζωή δεν χόρτασαν. Ο συναισθηματικός και ο οικονομικός εκβιασμός είναι τα εύκολα όπλα τους.
Παρεμποδίζεται έτσι η αβίαστη ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών, μειώνεται η αυτοεκτίμησή τους, καθυστερεί η ουσιαστική ανεξαρτητοποίησή τους, γεννιούνται σύνδρομα και η αγάπη που έμφυτη στον καθένα είναι, μετατρέπεται σε ανοχή, αδιαφορία και όχι λίγες φορές σε μίσος, αφού φόβος και υπολογισμός ήταν και πια τίποτα να φοβηθούν δεν έχουν.
Ο πυρήνας της ευτυχίας βρίσκεται στην οικογένεια. Είναι απαραίτητη, είναι ουσία αναντικατάστατη η απόλυτη αποδοχή των παιδιών στους κόλπους της, με όσες ιδιαιτερότητες κι αν φέρουν, είναι δωρεά στην ψυχή τους ανεκτίμητη η εμπιστοσύνη και η αποδοχή των επιλογών τους.
Μ.Γ.: Η Αμαλία, από μικρό παιδί, δέχεται bulling στο χωριό που ζει, λόγω της εμφάνισής της. Δεδομένου ότι υπήρξατε δάσκαλος για πολλά χρόνια, ποια είναι η άποψή σας για ό,τι συμβαίνει στην ψυχή ενός μικρού παιδιού όταν βιώνει μια τέτοια κατάσταση;
Β.Γ.: Πολύ καίρια η ερώτησή σας, κυρία Γκαζιάνη. Το bulling δεν περιορίζεται μόνο στην εμφάνιση. Έχει πολλές αφορμές να εκφραστεί και η αιτία είναι πάντα η διαφορετικότητα του άλλου. Οποιαδήποτε κι αν είναι, αρκεί να μην γίνεται αποδεκτή από την πλειονότητα του περιβάλλοντος. Αρκεί να δοθεί η ευκαιρία σε κάποιους, να τονίσουν την λανθάνουσα υπεροχή τους.
Τα παιδιά αυτά ξέρετε, γίνονται πολύ σκληρά, γιατί σε σκληρό και ανταγωνιστικό περιβάλλον γαλουχήθηκαν. Η ειλικρινής αφέλεια όμως που τα διακατέχει, τα εμποδίζει να κρύψουν τις σκέψεις τους και τις εκφράζουν με βιαιότητα.
Ξαφνιάζεται στην αρχή το θύμα, δυσπιστία ακολουθεί για την πραγματικότητα, αλλά η αμφιβολία της αυτοεκτίμησής του, δεν αργεί να ρίξει μέσα του τον σπόρο της περιθωριοποίησής του. Εμφανίζεται αδικαιολόγητος θυμός για τον εαυτό του, διοχετεύεται στα οικεία του πρόσωπα με τη βιαιότητα που αντιμετωπίστηκε, θεριεύει η πάλη μέσα του να αντέξει την απόρριψη, ο φόβος μεγαλώνει και κυριεύεται από αισθήματα κατωτερότητας και ο ψυχισμός του συρρικνώνεται. Δύσκολα σ’ αυτή την κατάσταση να εστιάσει στα προσόντα του και να γευτεί κάποια ικανοποιήση. Αν δεν ασχοληθεί μαζί του κάποιος ειδικός, αυτός ο κατατρεγμός θα τον ακολουθεί και στην ενηλικίωσή του και τα προσωπικά του λάθη θα είναι δυσανάλογα.
Μ.Γ.: Στο βιβλίο σας εμφανίζεται ο έρωτας «με την πρώτη ματιά». Πιστεύετε σ΄ αυτόν; Είναι κάτι που το έχετε βιώσει;
Β.Γ.: Η πλειονότητα των ανδρών σπαταλούμε το σφρίγος της νιότης μας για την επιβεβαίωσή μας. Έρχεται όμως η στιγμή και διαψεύδεται η Χίμαιρα αυτής της ματαιότητας. Η ματιά διασταυρώνεται με κάτι διαφορετικό, άγνωστο ως τότε, πρωτόγνωρο και η καρδιά λιμάνι και απάγκιο γίνεται να φιλοξενήσει τα όνειρα μιας ζωής.
Ναι! Είναι πολύ όμορφοι οι κυματισμοί, οι αναταράξεις, από τους χτύπους της καρδιάς, που προσπαθεί να συντονιστεί με τους παλμούς μιας άλλης, άγνωστης ως τότε.
Μ.Γ.: Αν «ο έρωτας είναι ένα θέμα που έχει τη δύναμη να μετατρέψει έναν άντρα σε πληγωμένο λιοντάρι» όπως γράφετε, τη γυναίκα σε τι μπορεί να τη μετατρέψει;
Β.Γ.: Δεν είναι πάντα αμφίδρομος ο έρωτας, η διάψευσή του έχει την ίδια επίδραση σε άντρες και γυναίκες. Το φίλτρο διαφέρει.
Μ.Γ.: «Τρεις εβδομάδες ψυχικό άλγος, τρεις εβδομάδες πένθους για μια γνωριμία λίγων ωρών, για τα μάτια του κόσμου» ένιωθε ο Στάθης. Ποια έννοια έχει η φράση «για τα μάτια του κόσμου»;
Β.Γ.: Προφανώς δεν αναφέρομαι στους οφθαλμούς και σίγουρα όχι στην απαξιωτική ρήση του λαού, που δηλώνει αδιαφορία.
Είναι εκείνα τα μάτια που γίνονται το παράθυρο της ψυχής. Που επιτρέπουν να διαβάσει κάποιος όσα στην καρδιά και στην ψυχή του ανθρώπου φωλιάζουν. Αισθήματα και συναισθήματα που με σκέψεις επικοινωνούν και μέσω της ματιάς στέλνονται στον αποδέκτη με εγκάρσια κύματα και αθόρυβες δονήσεις. Είναι εκείνα τα μάτια που μιλούν και λένε όσα τα χείλη αδυνατούν να εκφράσουν. Είναι τα μάτια, που το βλέμμα τους άλλους ως μέδουσα τους πετρώνει και σ’ άλλους δημιουργεί όνειρα, επιθυμίες, ζωή, όπως στον Στάθη, που στα μάτια της Αμαλίας είδε όλον τον κόσμο που αναζητούσε.
Μ.Γ.: Ποια συναισθήματα καλλιέργησαν στην ψυχή της Αμαλίας και της αδερφής της Δέσποινας η θεία τους Άσπα και ο σύζυγός της Ανδρέας;
Β.Γ.: Προτιμώ να μην απαντήσω ευθέως σ’ αυτή την ερώτηση, κυρία Γκαζιάνη, φοβάμαι πως θα αποκαλύψω βασικό κομμάτι της ιστορίας και της πορείας των δύο κοριτσιών. Θα ήταν ικανοποίησή μου αυτή τη συναισθηματική διερεύνηση να την κάνουν οι αναγνώστες. Ο καθένας να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα.
Το σίγουρο είναι τα συναισθήματα που γεννήθηκαν σε εκείνη την συμβίωση, άλλαξαν την ψυχοσύνθεσή τους.
Μ.Γ.: «Οι ερινύες φορτωμένες τις σκιές του παρελθόντος» εμφανίστηκαν στη Δέσποινα μετά από κάποιο γεγονός. «Έρχονταν στιγμές, θυμάται, που ένιωθε να τη μισεί» (την Αμαλία). Ποια συναισθήματα είχαν χωρίσει τις δυο αδερφές και ποια τις έφεραν πάλι κοντά;
Β.Γ.: Κοινά ήταν τα βιώματά τους, διαφορετική όμως η αντιμετώπισή τους. Στη μία ο φόβος μετατράπηκε σε δύναμη, στην άλλη σε ενοχές. Πολλές οι συγκρούσεις, αλλά η αγάπη μέσα τους ποτέ δεν έσβησε. Τρόπο δεν εύρισκαν να την εκφράσουν. Με την ενηλικίωσή τους βρήκαν τον κώδικα επικοινωνίας, μέσα από τη διαφορετικότητά τους.
Μ.Γ.: «Από μικρή έμαθες να φοβάσαι, να ντρέπεσαι και να κρύβεσαι» είναι λόγια της Δέσποινας προς την Αμαλία. Τι άνθρωπος είναι η Αμαλία;
Β.Γ.: Η Αμαλία βίωσε αντιξοότητες από την παιδική της ηλικία. Την πίστη της στη ζωή όμως ποτέ δεν την έχασε. Προσπαθούσε να ξεχάσει για να προχωρήσει στη ζωή. Τις πληγές της τις μετέτρεψε σε δύναμη ζωής και συντηρούσε άσβεστη την επιθυμία να έρθει η στιγμή να συνοδοιπορήσει με τον αγνό, τον αλτρουιστικό έρωτα.
Μ.Γ.: «Κουράστηκε να φοβάται και αποφάσισε να συγκατοικήσει με τον θυμό και την αγανάκτηση, την εκδίκηση και τη δικαίωση» γράφετε για τη Δέσποινα. Ποια είναι η διαφορά της με την Αμαλία;
Β.Γ.: Ο φόβος τής επέβαλε την άμυνα, η άμυνα εκλήφθηκε ως αδυναμία και η αντεπίθεση έγινε το κάστρο προστασίας της. Σκλήρυνε για να κρύψει τον φόβο της και αργότερα, να καταφέρει να επιβιώσει. Έγινε στάση ζωής αυτή η συμπεριφορά, για να μην ξαναπονέσει. Έχασε τελείως την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Ακόμα και τις καλές προθέσεις ως παγίδες τις ερμήνευε.
Μ.Γ.: Τι οδήγησε την Αμαλία σε «βαριά πνευματική και ψυχολογική ¨δηλητηρίασ稻 όπως χαρακτηρίζει την κατάστασή της η Δέσποινα;
Β.Γ.: Ήταν μια κατάσταση που της επιβλήθηκε σταδιακά από την παιδική της ηλικία και αυξήθηκε με τις ανατροπές της ζωής της. Ποτέ όμως δεν την δέχθηκε. Αντιστεκόταν στη συναισθηματική σήψη, αν και η Δέσποινα δυσκολευόταν, αρνούταν να το δεχτεί, γι΄ αυτό και οι συγκρούσεις αναπόφευκτες.
Μ.Γ.: «Είχε ανάγκη να πετάξει η ψυχή της (της Αμαλίας) και δανείστηκε τα φτερά του Θωμά». Για πόσο μπορεί κάποιος να πετάξει με δανεικά φτερά;
Β.Γ.: Όσο πέταξε και η ψυχή της Αμαλίας. Σε μικρές και χαμηλές πτήσεις, αλλά με προσγειώσεις επίπονες, τραυματικές και με δυσάρεστες συνέπειες. Τα δανεικά φτερά είναι προσαρμοσμένα στις ανάγκες των δανειστών. Δεν αντέχουν σε ατέρμονα ταξίδια, ούτε στους αέρηδες του χιονιά, είναι μόνο για όσους δεν αντέχουν την ελευθερία, για εκείνους που προτιμούν ένα κλουβί, αρκεί να λάμπουν τα αξεσουάρ του.
Μ.Γ.: Τα δάκρυα φανερώνουν αδυναμία, όπως αναφέρει η κυρία Μαριγώ στη Δέσποινα ή φέρνουν ανακούφιση;
Β.Γ.: Είναι πολυσύνθετο το θέμα των δακρύων, κυρία Γκαζιάνη, εξαρτάται από τις συνθήκες, το περιβάλλον, τη στιγμή, αλλά και την αιτία που δακρύζει κάποιος. Άλλοτε ανακουφίζουν και άλλοτε φανερώνουν αδυναμία. Σίγουρα όμως εκφράζουν συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά και λυπάμαι που το λέω, αλλά υπάρχουν πολλοί σήμερα που εκμεταλλεύονται ευάλωτες στιγμές.
Μ.Γ.: «Εμείς δημιουργούμε τις συγκυρίες και δεν μας συναντούν απρόσμενα εκείνες» είναι λόγια που βάζετε και πάλι στο στόμα της κυρίας Μαριγώς. Πιστεύετε στην τύχη, στη μοίρα ή στις προσωπικές επιλογές;
Β.Γ.: Ούτε η τύχη ούτε η μοίρα έχουν την αποκλειστική μας έγνοια. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, τη θέση μας, την κατάστασή μας. Αν μερικοί τις σατανικές συμπτώσεις τις βαφτίζουν τύχη η μοίρα, το θεωρώ υπεκφυγές για να μην αναλάβουν τις ευθύνες τους. Σκληρή δουλειά, τόλμη, ψυχικό σθένος και ορθολογισμός μας οδηγούν στις λεωφόρους της ζωής. Είμαστε αποτέλεσμα των προσωπικών μας επιλογών.
Μ.Γ.: «Ξέρεις πόσο πονάει να κρύβεσαι από τα όνειρά σου; Όσο πονάει να ντρέπεσαι μια ζωή για τον εαυτό σου» είναι λόγια της ίδιας. Τι ήθελε να τονίσει στη Δέσποινα;
Β.Γ.: Η κυρία Μαριγώ αγαπούσε την Δέσποινα. Ήταν ο καθρέφτης της δικής της νιότης. Στη συγκεκριμένη σκηνή όμως απλά σκεφτόταν δυνατά τα παθήματά της. Τις μνήμες της εξόρκιζε, να μην επαναληφθούν σε κανέναν πια. Έζησε σε μια εποχή που η ζωή εξουσιαζόταν από την Ιερά Εξέταση του κοινωνικού περιβάλλοντος. Η ίδια ήταν το παράδειγμα της αυθαιρεσίας αυτής. Η παρουσία της Δέσποινας στη ζωή της της έδωσε την ευκαιρία να αφήσει το θετικό αποτύπωμα στη ζωή ετούτη. Έπρεπε να την δυναμώσει.
Μ.Γ.: Η Αμαλία πίστευε πως η προσωπική επαφή του επιμελητή με τον συγγραφέα είναι σημαντική. Τι σας έχει διδάξει η εμπειρία σας ως συγγραφέα γι΄ αυτή τη σχέση;
Β.Γ.: Ο επιμελητής είναι ο πρώτος αναγνώστης του έργου κάθε συγγραφέα, πέραν της ομάδας επιλογής που δεν ασχολείται με λεπτομέρειες. Η γνώμη του λοιπόν και οι παρατηρήσεις του γίνονται σεβαστές. Οι προσλαμβάνουσες όμως του επιμελητή από ένα κείμενο δεν είναι ανεξάρτητες από την ιδιοσυγκρασία του, την πολιτισμική του αντίληψη, την κοινωνική στάση, ανεξάρτητα αν έχει άριστη γνώση της ελληνικής γλώσσας. Οι παρεμβάσεις πολλές φορές είναι εκ διαμέτρου αντίθετες από την αντίληψη του συγγραφέα και αν διακατέχεται από στείρο συντηρητισμό, καταλήγουν σε άκαρπες συζητήσεις για μια φράση ή λέξη ακόμα, που αν αλλάξει, αλλάζει η ροή, το ύφος, ή αποκαλύπτονται τα κρυφά μηνύματα που ο συγγραφέας θέλει να ενεργοποιήσει τον αναγνώστη για την αναζήτησή τους. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να αλλάξει το νόημα της παραγράφου ή να δίνει άλλη κατεύθυνση σε ολόκληρο το κεφάλαιο. Ναι, πιστεύω πως συγγραφέας και επιμελητής πρέπει να έχουν μια πνευματική συγγένεια, μια χημεία σκέψης, για να μην κάνουν τα κείμενα βόλτες από υπολογιστή σε υπολογιστή.
Μ.Γ.: Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν γράψατε τη λέξη τέλος στο βιβλίο σας. Ήσασταν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα; Είχατε περάσει στις σελίδες του όσα θέλατε να μεταφέρετε στον αναγνώστη;
Β.Γ.: Κάθε ΤΕΛΟΣ γίνεται αφετηρία νέας αρχής. Όχι ως αυτοσκοπός, αλλά επειδή ο αποταμιευτήρας ψυχής και πνεύματος δεν έχει στερέψει. Προσωπικά κατά την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου μετά την έκδοση, βρίσκω θέματα που έπρεπε να τονίσω περισσότερο ή δεν τα έχω συμπεριλάβει καθόλου. Γι αυτό έρχεται η ΝΕΑ ΑΡΧΗ με καινούρια θεματολογία αλλά νέα ευκαιρία να καλυφθεί το ανικανοποίητο του συγγραφέα.
Μ.Γ.: Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη και σας εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.
Β.Γ.: Εγώ ευχαριστώ από καρδιάς αγαπητή κυρία Γκαζιάνη, για τη διάθεσή σας να δημοσιοποιήσετε τους στοχασμούς μου, αλλά και για τον σεβασμό που αντιμετωπίζετε τα έργα των δημιουργών. Δεν διαβάζετε τα βιβλία τους, τα μελετάτε σε βάθος και αυτό απορρέει από τις ερωτήσεις που απευθύνετε.
Ευχαριστώ θερμά!
*Το μυθιστόρημα «για του Κόσμου τα Μάτια» του Βαγγέλη Γιάννου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ζενίθ.
Πηγη : www.now24.gr
Δεκατρείς... έλεγε η παρουσιάστρια των ειδήσεων...
Δεκατρείς γυναίκες δολοφονήθηκαν αυτό τον χρόνο μόνο από τους συντρόφους τους... Δεκατρείς! Έκλεισε την τηλεόραση κι έπιασε να ετοιμάσει το φαγητό, όταν χτύπησε το κινητό της... "Μαμά, θα μπορέσεις να έρθεις να κρατήσεις λίγο τον μικρό; Έχουμε να πάμε στο γιατρό με τον Βασίλη κι η κοπέλα που θα τον κρατούσε αρρώστησε ξαφνικά". "Δεν έχω έτοιμο φαγητό, αν με ειδοποιούσες από χτες θα το κανόνιζα, τώρα δε μπορώ". "Βρε μαμά, αφού σου είπα ήταν ξαφνικό! Θα σου δώσω εγώ φαγητό, έχω φτιάξει". "Όχι, υποσχέθηκα στον μπαμπά σου..." "Εντάξει μαμά, άστο, ξέχνα το, θα ψάξω άλλον...καλημέρα..." της απάντησε η κόρη της κι έκλεισε το τηλέφωνο πριν της απαντήσει... Κι ύστερα συνέχισε να ετοιμάζει το φαγητό της, κι ενώ καθάριζε τα κρεμμύδια για το στιφάδο άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν... ήταν οι μόνες ώρες που μπορούσε να κλάψει φανερά... Είχε φτάσει το απόγευμα αλλά ακόμη ο άντρας της δεν είχε γυρίσει, ενώ ήξερε ότι είχαν περάσει ήδη τρεις ώρες που σχόλασε από την δουλειά του... Καθόταν στο μπαλκόνι όταν τον είδε να έρχεται, παραπατούσε κάνοντας οχταράκια στο δρόμο, τύφλα στο μεθύσι. Άκουσε την πόρτα σε λίγο να ανοίγει, και στάθηκε εκεί στο μπαλκόνι περιμένοντας να την φωνάξει, αλλά βλέποντας ότι δεν την έψαχνε μπήκε μετά από δέκα λεπτά κι αυτή μέσα στο σπίτι. Ο άντρας της είχε πέσει με τα ρούχα στο κρεβάτι κι ήδη ροχάλιζε. Βγήκε ήσυχα από την κρεβατοκάμαρα για να μην τον ξυπνήσει κι έγυρε στην πολυθρόνα στο σαλόνι. Ίσα να την πάρει ο ύπνος ξύπνησε από μια έντονη μυρωδιά καμένου. Ξέχασα το μάτι αναμμένο; συλλογίστηκε και σηκώθηκε αλαφιασμένη. Το μάτι ευτυχώς ήταν κλειστό... Βγήκε στο μπαλκόνι και είδε καπνούς να έρχονται από μακριά και την ίδια ώρα άρχισε να χτυπάει σαν σειρήνα το κινητό της και του άντρα της που ήταν αφημένο κι εκείνο πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Μήνυμα της πολιτικής ηγεσίας "Εκκενώστε την περιοχή. Φωτιά!" Έτρεξε στην κρεβατοκάμαρα πανικόβλητη πήρε μια άδεια βαλίτσα κι άρχισε να μαζεύει ό,τι πίστευε ότι θα ήταν απαραίτητο, ενώ συγχρόνως φώναζε στον άντρα της να ξυπνήσει, ενώ εκείνος δεν ξυπνούσε με τίποτα. Σταμάτησε να του φωνάζει και συνέχισε να μαζεύει στη βαλίτσα ρούχα, τα χρυσαφικά της κι ό,τι χαρτιά θεωρούσε ότι έπρεπε να σώσει. Θα χρειαζόταν και δεύτερη βαλίτσα οπωσδήποτε, άρχισε να ψάχνει για μια ακόμη βαλίτσα όταν από τον θόρυβο που έκανε ξύπνησε ο άντρας της. "Γιατί φτιάχνεις βαλίτσες; Που θα πας; Με εγκαταλείπεις γαϊδούρα;" άρχισε να φωνάζει. Δεν πρόλαβε να του απαντήσει. Είχε ήδη ορμήσει πάνω της με μένος κι έσφιγγε με δύναμη το λαιμό της. Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να πετάξει η ψυχή της. Τον έβλεπε από ψηλά τώρα να κρατάει το άψυχο σώμα της κι ύστερα την φωνή της παρουσιάστριας στην τηλεόραση να αναγγέλλει. " Δεκατέσσερις... Δεκατέσσερις γυναίκες αυτό τον χρόνο δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους τους" και τον άντρα της να φωνάζει μπροστά στην κάμερα. "Ήταν ατύχημα... δεν ήξερα ότι ετοίμαζε τις βαλίτσες για εκκένωση λόγω πυρκαγιάς! Νόμιζα ότι με εγκατέλειπε! Ήταν ατύχημα σας λέω! Έχασα την γυναίκα μου, κάηκε και το σπίτι μου!! Ξύπνησε μούσκεμα στον ιδρώτα. Κοίταξε γύρω της! Όνειρο ήταν ευτυχώς! Τι ζωντανό όνειρο ήταν αυτό;!!! Άνοιξε την τηλεόραση. Η παρουσιάστρια έλεγε... "Δεκατρείς... δεκατρείς γυναίκες δολοφονήθηκαν αυτό τον χρόνο από τους συντρόφους τους" Σύμπτωση θα είναι σκέφτηκε κι ετοιμάστηκε να βάλει το φαγητό όταν χτύπησε το τηλέφωνο... Ήταν η κόρη της... "Μαμά, θα μπορέσεις να έρθεις να κρατήσεις για λίγο τον μικρό; "Στο γιατρό θα πάτε;" "Ναι, που το ξέρεις; Κι η κοπέλα που θα κρατούσε το μωρό αρρώστησε και..." "Θα έρθω, σε μια ωρίτσα το πολύ θα είμαι σπίτι σας". "Αχ ευχαριστώ μαμά, τα λέμε..." Έπαιζε με τον εγγονό μέχρι το μεσημέρι που γύρισαν από το γιατρό η κόρη της κι ο γαμπρός της. "Μαμά, σου έχουμε ευχάριστα! Θα γίνεις πάλι γιαγιά! Και μάλλον είπε ο γιατρός θα είναι κορίτσι! Αν είναι κορίτσι ο Βασίλης είπε θα την βαφτίσουμε με δικό σου όνομα." "Γερό να είναι, δε με ενδιαφέρουν εμένα τα ονόματα, μόνο γερό κι ευτυχισμένο στη ζωή του, είτε κορίτσι είτε αγόρι. Με το καλό κορίτσι μου, με έναν πόνο εύχομαι να το γεννήσεις!" "Συγνώμη που αργήσαμε μαμά, θα σε πάει ο Βασίλης σπίτι να μην σε ψάχνει κι ο μπαμπάς" "Α, όχι δε θα φύγω, εκτός κι αν θέλετε να με διώξετε εσείς. Ο μπαμπάς σου θα βγει με τους φίλους του μετά την δουλειά οπότε δε βιάζομαι". "Τέλεια! Θα φάμε παρέα τότε". "Και θα παίξω κι άλλο με την γιαγιά, δε θα κοιμηθώ το μεσημέρι" φώναξε ο μικρός χαρούμενος. Δεν άντεξε όμως πολύ, μόλις έφαγαν του διάβασε η γιαγιά του κι ένα παραμύθι και ίσα που τελείωσε το παραμύθι τον πήρε κι αυτόν ο ύπνος. Το ζευγάρι έπεσε κι εκείνο για ύπνο ενώ εκείνη βγήκε στο μπαλκόνι και κοίταγε τον ουρανό για ώρα. Είχε πάει έξι το απόγευμα και μπορεί να μην μύριζε εδώ ακόμη τον καπνό αλλά ψηλά στον μακρινό ορίζοντα είχε αρχίσει να αχνοφέγγει πάνω στο βουνό μια έντονα κόκκινη λάμψη. Μετά από λίγο ξύπνησαν και οι υπόλοιποι. "Θα πιούμε καφέ και μετά θα σε πάω σπίτι μητέρα" της είπε ο γαμπρός της και συμφώνησε χαμογελώντας. "Θα έρθουμε όλοι μαζί βόλτα, να πούμε και στον μπαμπά τα ευχάριστα" είπε κι η κόρη της. Γύρω στις εφτάμιση ξεκίνησαν για το σπίτι της, μα στο μισό της διαδρομής είχε μπλόκο της αστυνομίας στο δρόμο. Ο γαμπρός της βγήκε από το αμάξι να πάει να ρωτήσει τι γίνεται. "Έχει πιάσει φωτιά η περιοχή λένε, δεν μπορούμε να περάσουμε, πρέπει να γυρίσουμε πίσω" "Ο μπαμπάς!" ψέλλισε τρομαγμένη η κόρη της. "Μην ταράζεται κορίτσι μου, δεν είναι μωρό ο μπαμπάς σου, θα είδε την φωτιά και θα έφυγε από το σπίτι. Τους ειδοποίησαν όλους είπαν με μήνυμα στο κινητό". " Και που πήγε; Γιατί δεν ήρθε σπίτι μας; Πάρε τον τηλέφωνο μαμά;" Το τηλέφωνο χτύπησε ξανά και ξανά αλλά κανείς δεν το σήκωσε. "Δεν απαντάει, ίσως στην βιάση του να φύγει το ξέχασε σπίτι" "Ξαναπάρε, μαμά ξαναπάρε". Την επόμενη μέρα η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου είχε για πρώτη είδηση την φωτιά. "Βρέθηκε καμένος ένας άντρας στο κρεβάτι του! Το σπίτι κάηκε ολοσχερώς! Εικάζεται ότι μάλλον η φωτιά τον βρήκε ενώ κοιμόταν και δεν πρόλαβε να γλυτώσει!" Η γυναίκα του φανερά στεναχωρημένη έλεγε στους δημοσιογράφους "Έλειπα στην κόρη μου, πήγα να προσέξω τον εγγονό μου, δεν ανοίξαμε την τηλεόραση δεν ξέραμε καν ότι έπιασε φωτιά στην περιοχή, όταν το μάθαμε τηλεφωνούσαμε αλλά δεν σήκωνε ο άντρας μου το κινητό. Που να ήξερα η καημένη ότι καιγόταν το σπίτι μου! Αλλά ποιος νοιάζεται για το σπίτι; Τα σπίτια γίνονται ξανά, οι άνθρωποι δε γίνονται! Έχασα τον άντρα μου, το στήριγμα μου!" Δεύτερη είδηση παρέμεναν οι δολοφονίες. "Δεκατρείς... γυναίκες βρέθηκαν δολοφονημένες αυτό το χρόνο από τους συντρόφους τους... Είχαν παραμείνει δεκατρείς.... Για πόσο ακόμη δε θα αργήσουμε να μάθουμε.... Γιατί τα σημαδιακά όνειρα και η φωτιά δεν γλυτώνουν πάντα ένα θύμα... Μόνο το θύμα μπορεί... Σοφία Τανακίδου 25/11/21
ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΕΙΡΗΝΗ
ΕΙΚΟΝΕΣ
Μαίρη Ζαχου
Αποστολος Α. Φεκατης
"ΑΠΟΨΕ "
Και χάθηκα ...
Αγγέλα Καραγκούνη 21/11/21
Επιστροφή στη Ιθάκη
Θα γυρίσω γη , ουρανο θάλασσες πελάγη να βρω τ'αθάνατο νερό για την δική σου χάρη Να σου ψιθυρίσω Σ' αγαπώ οταν σου το προσφέρω
Νά΄χεις αγάπη από τους θεούς την ευτυχία από τις Μοίρες στο παράγγειλα να ΄ρθεί απ' αστρογέννητες πατρίδες
Εγω σ'εναν αργαλειό κάθομαι υφαίνω πέπλο αιθέριο όμορφο το θωρώ, δεν το χορταίνω
Κάθε πρωί το υφαίνω μα μόλις το τελειώνω απ΄ τη νυχτιά ως την αυγή αμέσως το ξηλώνω
Μην έρθουν οι μνηστήρες την Πηνελόπη σου αρπάξουν εγώ εσένα προσμένω να φανείς όλα ν' αλλάξουν
Ξέρω Οδυσσέα μου σε μένα
Εριφύλη 4/6/20
Το απήγγειλα στην Ακρόπολη
Εκδήλωση για ποιητές
Σκέψεις Δραπέτες! ~~~ Η σκέψη ακροβατεί αιωρείται στα παράλογα, σ' αραχνούφαντες ελπίδες στ' ασιμβίβαστα της ψυχής τα παράλια! ~~~ Η σκέψη ακροβατεί στα μαιστράλια του μυαλού, στο ξέφωτο των δισταγμών, λαθραία ταξιδεύει στη λησμονιά σ' άγνωστο προορισμό! ~~~ Η σκέψη ανυπόμονη μυστικά σ' επισκέπτεται, σ' απολαμβάνει αισθητά στης νύχτας το ημίφως αλλιώτικη έχει μυρουδιά! ~~~ Παράξενες οι σκέψεις μου τα λέμε στα κρυφά, παράπονα συλλογισμούς με ιδιαίτερη περίσκεψη, το σούρουπο συνήθως που'χει μοναξιά! ~~~ Στη σκέψη μου μόνο εσύ χωράς, στου νού μου τ' αμφιθέατρο βολτάρω σιωπηλά, σε ψάχνω στο όνειρό μου με αποθυμιά, κι εσύ κρυφογελάς! ~~~ Οι σκέψεις δραπετεύουν, σε ώρες νοσταλγίας κλαίνε εκκωφαντικά, τα μάτια τότε κλείνω κι αρχίζω το ταξίδεμα σαν άνεμος να αγγίξω την ανάσα σου νοερά! ~~~ Νέλλη Κ.
Ξέρεις τι είναι αγάπη;
Κωνσταντίνα Ζηση
Πόλεμο πάλι σήμερα
Άτιτλο :
Όταν έφυγες
Η Μοναχική Αναζήτηση της Νόρα Ξένου Επιμέλεια συνέντευξης - κειμένου : Φλώρα Ζοζέ Τσικνιαδοπούλου Flora Tsikniadopoulou - Jose Σήμερα θα ...
