Ρουλα Σοφερίνα Σιόγκα Πετρούλα

 

Ονομάζομαι, Σιόγκα Πετρούλα ,
είμαι 49 ετών και η καταγωγή μου είναι από τη Σκύδρα. 
Είμαι παντρεμένη, έχω τέσσερα παιδιά και ζω στον Αρχάγγελο του Ν. Πέλλας. 
Εδώ και είκοσι οκτώ χρόνια εργάζομαι στο γεωπονικό κατάστημα της οικογένειας μου. 

Μου αρέσουν τα ταξίδια και να ανιχνεύω τις ψυχές των ανθρώπων.. 

Πριν από ενάμιση χρόνο, ξεκίνησα να ασχολούμαι με την ποίηση και την γραφή, 

γενικότερα και έκτοτε έχει γίνει σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.

Είναι λύτρωση του μυαλού και της καρδιάς, 

να μπορείς να μεταφέρεις στο χαρτί, αυτό που νιώθεις σε ένταση και έκσταση.. 

Να το κάνεις λέξεις, που θα ταξιδεύουν τον αναγνώστη και στη δική του ψυχή.. 

Έχω συμμετάσχει με ένα ποίημα μου, στην έκδοση, του ετήσιου λευκώματος, του λογοτεχνικού περιοδικού "Κέφαλος". 

Επίσης θα συμμετέχω και στην φιλολογική πρωτοχρονιά του 2021,με τρία μου ποιήματα.

Σταγόνες που καίνε!

Ήσουν λιωμένο κερί, πάνω στα δάχτυλά μου... 

με έκαψες, για λίγο ευτυχώς... 

σε άφησα να δω το σχήμα που θα δώσεις σε αυτά... 

Σε αυτά, που σου χάιδευαν τρυφερά το πρόσωπο 

και εσύ τα δεχόσουν, ευλαβικά. 

Όμως δεν ήξερες να τα κρατήσεις... μέσα στα δικά σου... 

Και εκεί που φώτιζες, σαν κερί 

στην κάμαρά μου και στην ψυχή μου... έλιωσες, 

έτσι απλά και χάθηκες μέσα στα χέρια μου... 

σαν να μην υπήρξες ποτέ...

Μόνο σταγόνες, που καίνε... 

που αφού πάγωσαν στον χρόνο...

σε έβγαλα, χωρίς να αφήσεις αποτύπωμα... 

Όσο για την ψυχή μου...

Θα είσαι μια ανάμνηση φωτεινή που με τον χρόνο, 

θα σβήσει κι αυτή σαν το κερί.

~ ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ ~

Μην ψάχνεις την Άνοιξη τώρα που μαράθηκαν τα λουλούδια.

Δεν θα βρεις την ομορφιά.

Δε θα δεις τα χαμόγελα

των λουλουδιών όταν χαιρετούν

τον ήλιο.

Δε θα δεις την αναγέννηση της φύσης.

Άργησες..

Το μόνο που μπορείς να δεις είναι

τα πεσμένα φύλλα των δέντρων .

Ενα γυμνό κορμό σαν την ψυχή μου,

που δεν έχει φύλλα πια!

Έρημοι δρόμοι του μυαλού..

Ένας χτύπος της καρδιάς, σιγανός,

όσο για να μου θυμίζει ότι υπάρχω.

Μην ψάχνεις να δεις τη ψυχή σου

στην ματιά μου!

Χειμώνιασε και πάγωσε το βλέμμα μου,

στη δική μου Άνοιξη!

~ Σ' αναζητώ ~

Σ' αναζητώ παντού.

Στις σκέψεις μου.
Στις λέξεις μου.
Στην φαντασία του ονείρου μου.

Στον άνεμο που πέρασε και έφυγε βουβός.
Στα κύματα θάλασσας που χάνονται μόλις ακουμπήσουν την ακτή..

Δεν μιλάνε..
Κανείς δε μου μιλάει πια για σένα..

Τόση σιωπή.. με κουφαίνει!

Που είσαι;
Γιατί δεν μου μιλάς;

Έχεις κατακλύσει την
ύπαρξη μου όλη.
Όλα είσαι εσύ!

Εγώ γιατί σε αναζητώ;
Πού σε ψάχνω;

Μαζί μου σε έχω ..
Στην ματιά μου..
Στην καρδιά μου..
Στην ψυχή μου..
Σε κάθε άγγιγμα μου..

Όμως λείπεις!!

~ Ο τελευταίος χορός ~

Έγινα παρατηρητής ενός δυνατού ανέμου 

που έπιασε χορό με τα φύλλα των δέντρων..

Και τη Ζουγανέλη να τραγουδάει
"άστο πια" και ο αέρας να επιμένει..
"Η επιμονή σου"

Να επιμένει σε έναν χορό έντονο και τόσο χαρούμενο..

Μέχρι και τα φύλλα τα πεσμένα που νόμιζαν ότι τελείωσαν το κύκλο τους,
δέχτηκαν την πρόσκληση του ανέμου για ένα τελευταίο χορό

Έναν χορό τόσο παράξενο..
Από την γη βρέθηκαν ψηλά τόσο,
που ζήλεψαν τα φύλλα του δέντρου..

Γιατί εκείνα δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από κει..
Όμως τα πεσμένα φύλλα ήταν ελεύθερα..

Ανέμιζαν στον άνεμο και φάνταζαν σαν χαρταετοί..

Νύχτα γιορτινή..
Το που θα βρεθούν δεν είχε σημασία.

Σημαντικό ήταν ότι ξέφυγαν από το έδαφος 

και είδαν αυτό που δεν είχαν δει από την γέννηση τους στα κλαδιά του δέντρου.