Βιογραφικο Αναστασιου Ηρω

 
Ηρώ Αναστασίου 

Είμαι η Ηρώ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. 
Αγαπώ πολύ την αλήθεια και τη διαφάνεια. 
Από μικρή ήμουν και είμαι ανυπότακτη και πολύ ελεύθερη. 
Απεχθάνομαι το ψέμα, την κακία και το μίσος. 
Δεν χρησιμοποιώ ποτέ τη λέξη μίσος γιατί δεν την ενστερνίζομαι. 
Από μικρή είχα πολύ αυτοπεποίθηση και γι’ αυτό δεν με ενδιέφερε, 
αλλά κι ούτε με ενδιαφέρει, η γνώμη των άλλων. 
Αγαπώ όλα τα πλάσματα της γης. 
Αγαπώ τους ανθρώπους, ακόμα κι αυτούς που με πληγώσανε. 
Εκτιμώ και σέβομαι όμως, αυτούς που αναγνωρίζουν τα συναισθήματα, 
αυτούς που παρατηρούν πίσω από την επιφάνεια. 
Τους ανθρώπους που χαμογελάνε ακόμα κι όταν πονάνε. 
Αυτούς που μόνο αγαπάνε, χωρίς να κρατούν μεσ’ την ψυχή τους μίση και κακίες. 
Που έχουν τη δύναμη και το σθένος να παραδεχτούν τα λάθη τους και να ζητήσουν συγνώμη. 
Που ονειρεύονται, ακόμα κι όταν ματώνουν. 
Που χτίζουν κάστρα στην αμμουδιά κι ας τα πάρει την επόμενη ώρα το κύμα. 
Που ανακαλύπτουν την ομορφιά κοιτάζοντας το ηλιοβασίλεμα. 
Που ζουν την κάθε στιγμή σαν να ’ναι τελευταία. 

Που ξέρουν να σιωπούν όταν δεν πρέπει να μιλούν.

Σου κράτησα φυλακτό

Σου κράτησα φυλαχτό μια στάλα να πιεις αλμύρα

απ’ τη θάλασσα των στεναγμών μου.

Σπάσανε τα βήματά μου κομμάτια στα λίγα

τετραγωνικά της ανάσας σου

και το γαμώτο μου ζωγράφισε φεγγάρια

που πήραν τη μορφή σου.

Βρίσκομαι δίπλα σου και χάνομαι

σ’ ένα σκοτάδι πειραγμένο δίχως κανόνες,

καθώς γίνεσαι ξεκούρδιστος χρόνος.

Εκεί να με ψάξεις, σ’ εκείνο το λακκάκι στον λαιμό σου.

Ένα κομμάτι συννεφιά πήρα απ’ το όνειρό σου

κι όλο το βράδυ πάλευα να το μπαλώσω,

με λίγο σαστισμένο μπλε απ’ τον ουρανό μου

και το χρώμα των ματιών σου.

Έλα να γεμίσουμε με αγάπη τους δρόμους της ζωής μας.

Έλα να φυτέψουμε λουλούδια στην ανάγκη μας,

αυτήν που περισσεύει απ’ τον πόθο μας.

Έλα να αναστήσω τη φωνή σου

και να απλώσω στα χέρια σου την αγάπη μου.

Μυρίζει πάλι γιασεμί κι εγώ δεν χορταίνω να σ’ αγαπώ!

Κάποτε κοίταζα τον ουρανό

Κάποτε κοίταζα τον ουρανό κι έβρεχα με άστρα το στόμα μου

πείθοντας την ψυχή μου ότι ο κόσμος μου ανήκει.

Τώρα θωπεύουν οι αμνησίες στα μάτια

γυρεύοντας μια ουσία που δραπέτευσε στον άνεμο.

Κάποτε πάλευα με τον διάολο χορεύοντας με τους αγγέλους

κάτω από ένα μεθυσμένο φεγγάρι.

Τώρα κουρνιάζω τον κόσμο μου σε μια χούφτα δάχτυλα

και ασπάζομαι την αποκοπή του χρόνου.

Μη μου λες να μην είμαι υπερβολική,

γιατί έζησα το υπερβολικά πολύ χτυπημένο μέχρι τα κόκκαλο.

Έζησα τις στιγμές μου σε ανυπέρβλητο σώμα

κι όταν πλάγιαζα, ανέμιζα την κούραση υπερβολικά πολύ.

Αγάπησα υπερβολικά πολύ, φθονώντας το λίγο, το σχεδόν,

το καθόλου, το περίπου,

όπως τα κύματα χτυπάνε ακατάπαυστα πάνω στα βράχια και σμιλεύουν την σκληράδα.

Έφαγα και ήπια υπερβολικά πολύ, στάζοντας μέσα μου γεύσεις

και καρυκεύματα με μια προσμονή κερασμένη από ένα βάλσαμο

και μια μέθεξη συναισθημάτων.

Αγαπήθηκα υπερβολικά πολύ,

βολεύοντας ένα πάθος σε μια άνυδρη λησμονιά,

προκαλώντας τον θάνατο να λιποτακτήσει.

Κι αν αγάπησες το υπερβολικά πολύ μου, το χάδι, το γέλιο,

τον πόνο, την φροντίδα, την αγάπη, τον θυμό, αγάπησε

και την υπερβολή μου, γιατί η υπερβολή μου είμαι εγώ,

αυτήν που αγάπησες υπερβολικά πολύ.

Γιατί αν με πληγώσεις, θα σε ξεχάσω κι όταν ξεχνάω,

ξεχνάω υπερβολικά πολύ

Μου λείπεις ακόμη κι όταν είσαι εδώ

Κι αυτός ο ψίθυρος που ολοένα ανεβαίνει από τα σπλάχνα μου, είναι η φωνή σου. Κρατήσου μου λέει, θα 'ρθω να σε δω. Κι εγώ ρουφάω τον καπνό μου, σαν να είσαι εσύ. Με τέτοια δύναμη, μέχρι το μεδούλι της ψυχής μου. Αυτής της ψυχής που καταλαβαίνει μόνο το όνομά σου. Το όνομά που όταν το ακούει αδημονεί. Αδημονεί για μια φορά ακόμη, για μια γαμημένη φορά. Γιατί η δίψα μου ολοένα και με σταυρώνει, δεν μ' αφήνει να αναπνεύσω. Θέλω να εκπνεύσω τον όλεθρό μου. Τον όλεθρο που απαντάει στο κορμί μου. Αυτό το κορμί που κούμπωσε με το δικό σου και δεν μ' αφήνει να ανασάνω. Σαν ένας βαθύς ανασασμός που κυλάει στην καρδιά μου

και την κάνει να χτυπάει ακατάπαυστα. Και κείνο το ρολόι που χτυπάει στον τοίχο μου θυμίζει τις ώρες που μου λείπεις. Μου λείπεις ακόμη κι όταν είσαι εδώ, ακόμη κι όταν είσαι μέσα μου. Ακόμη και τότε η ψυχή μου τρέμει. Τρέμει στην ιδέα μην σε χάσει. Και τρέμει να φωνάξει εκείνη την μικρή λεξούλα ''μου λείπεις''. Εκείνη την λέξη που τρέμει από μόνη της. Που ξενυχτάει στην μοναξιά της. Που αλυχτάει για μια φωνή δική σου, μια λέξη να την καθησυχάσει, να την ηρεμήσει. Να μην φοβάται τα βράδια που δεν σ' έχει. Αισθάνομαι τόσα πολλά που δεν τα ξέρεις. Μην τρομάξεις με τον πόνο των συναισθημάτων μου. Είναι τρομερό να νοιώθω τόσα πολλά και να μην τα ξέρεις. Είναι επώδυνο να μην ξέρω τι νοιώθεις εσύ. Είναι επώδυνο να σε διεκδικώ, αλλά μην τολμήσεις να φανταστείς ποτέ ότι σε παρακαλώ

Σωπαίνω

Σωπαίνω γιατί αν μιλήσω θα σπάσουν και πέτρες
απ' τις κραυγές μου.
Σου κερνάω την σιωπή μου που τόση ανάγκη την έχεις.
Δεν καταδέχομαι να με δεις πληγωμένη.
Δεν καταδέχομαι να ζω μέσα σε πέτρινες καρδιές.
Δεν καταδέχομαι τίποτα που δεν μου αξίζει.
Θέλω να χορτάσω το τίποτα της καρδιάς μου, αυτό που αισθάνομαι τώρα,
για να μπορέσω και πάλι να το γεμίσω με κάτι.
Μέσα σε πέτρινες καρδιές δεν ξαναμπαίνω.
Μην νομίζεις ότι δεν το κατάλαβα απ' την αρχή ότι το τίποτα σου θα είμαι.
Ξέρεις πόσα πράγματα κάνω χωρίς να συνειδητοποιώ το γιατί;
Απίστευτα πολλά, πολλά που ποτέ δε τα συνειδητοποιώ.
Απλά πρέπει να περάσουμε κάποια πράγματα για να καταλάβουμε την αξία μας.
Και συνειδητοποίησα ότι ανέκαθεν δεν μου άρεσε το αλάτι.
Γι' αυτό kai δεν δακρύζω.
Όσο και να πονώ δεν χύνω δάκρυα πλέον.
Μόνο δάκρυα χαράς πια.
Χαρά, γιατί δεν άφησα τον εαυτό μου να πονέσει πολύ, να ματώσει, να διαμελιστεί.
Δεν σε χόρτασα αλήθεια, αλλά καλύτερα τώρα παρά μετά που η καρδιά μου δεν θα μπορούσε 

να σε αποχωριστεί.
Καλύτερα τώρα που μπορώ και ανασηκώνομαι.
Καλύτερα τώρα που μπορώ και ξεφεύγω απ' την σκιά μου και διασκελίζω στο μέλλον μου.
Γιατί στο μέλλον δεν υπάρχεις.
Κανένα τίποτα δεν μπόρεσε να υπάρχει στο μέλλον.
Μου λες τίποτα δεν είναι τυχαίο
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που πριν τη λέξη παρελθόν
αφέθηκε στην άκρη άγραφη μια λευκή σελίδα.
Απ' αυτές που δεν ξέρεις τι να γράψεις.
Ξέρεις γιατί;
Για το κενό του παρελθόντος