βιογραφικο Ειρηάννα Γιαλιτάκη Ντούσια

Ειρηάννα Γιαλιτάκη Ντούσια

Κατάγεται από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και το Ηράκλειο της Κρήτης. 

Έχει ρίζες από την Ιταλία και την Κωνσταντινούπολη. 

Γεννήθηκε το 1971 στις 10 του Μάη στον Υμηττό και μένει στην Αθήνα.
Έχει σπουδάσει παραϊατρικά επαγγέλματα, (Τεχνολόγος Ιατρικών
και Βιολογικών Εργαστηρίων) και διακόσμηση - χειροτεχνία, επίσης
αποφοίτησε ως αριστούχα από την CHS ως χειριστήρια ηλεκτρονικών
υπολογιστών κι αναλύτρια προγραμμάτων. Επίσης έχει εργαστεί επί
σειρά ετών, από 15 έως 25 ετών, ως ερμηνεύτρια του έντεχνου ρεμπέτικου 

και παραδοσιακού τραγουδιού με μεγάλα ονόματα του χώρου.
Είναι μητέρα μονογονεϊκής οικογένειας, καθότι χήρα από το 2010,
τριών παιδιών της Κατερίνας και των διδύμων Μανώλη και Αρετή.
Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές κι ένα βιβλίο με νουβέλες.
ΙΕΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ από τις εκδόσεις ΠΗΓΗ, ΨΥΧΩΝ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ 

από τις εκδόσεις ΑΕΝΑΟΝ, βραβευμένο από την ΟΥΝΕΣΚΟ Πειραιώς
και τον κ. Ιωάννη Μαρωνίτη, για την προσφορά της στην τέχνη 

και τον πολιτισμό, "ΣΤΙΓΜΕΣ" από τις εκδόσεις ΑΕΝΑΟΝ, ένα βιβλίο 

με νουβέλες και έχει συμμετοχή σε πολλές ποιητικές ανθολογίες.

Το στίγμα του ψυχιατρείου 

Αιμορραγεί η μήτρα που γέννησε τον έρωτα Αύγουστο μήνα κι έπειτα της τον πήρε η μοίρα ένα παγωμένο βράδυ. Πριν απ’ το κλάμα της χαράς μιας νέα αρχής. 

Η μάνα ζωή έμεινε όρθια κραυγάζοντας ψυχής μοιρολόγια, όπου κανείς δεν άκουγε. 

Ήτανε βλέπεις κι αυτό το θεριό που απ’ το μυαλό της αντλούσε δύναμη για να νοικιάζει την τρέλα δίχως συμβόλαιο μήτε λεφτά... 

Καταληψία ήτανε που κανείς να διώξει δεν μπορούσε να διώξει, μήτε άνθρωποι μήτε γιατροί, κανείς. Άσπρο τοπίο οι τοίχοι του δωματίου στο 9ο τμήμα δεξιά στην πρώτη στροφή μετά την είσοδο στο Δαφνί... Η καρδιά σκεπασμένη με κατάμαυρα πανιά για να μην κοιτά μα ούτε και να την κοιτούν. Ασάλευτη σκιά που αποφάσεις δεν επιτρεπόταν να πάρει. 

Άλλοι τις έπαιρναν αντί αυτής. 

Καημός τα δάκρυα ολημερίς και κόμπος στον λαιμό τα συναισθήματα ολονυχτίς. 

Σέρνονταν οι αλυσίδες των θέλω έξω στους διαδρόμους, κυνηγημένα απ’ τα απόκοσμα και σκληρά πρέπει. 

Ένας εμφύλιος πόλεμος μέσα σε ένα ταλαίπωρο κορμί γιομάτο φόβους κι ενοχές που δεν του άξιζε... Κατατονικό! Επιθυμίες που δεν τολμούσε να εκπληρώσει απ’τα φάρμακα της κλινικής. Xanax, Stendon, Seropran κι όλα τα πανομοιότυπά τους. 

Μυαλό σε κατάσταση ντοπαρίσματος ... 

Ψυχή; Σε βαριά μελαγχολία. Καρδιά αιμορραγούσα... 

Διάγνωση γνωστή ως... !ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

Αποσπασμα 

ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΟΥ 

Το θαυμαστό σου φως στα μάτια τα μελιά που με ένα χαμόγελο σκορπάς, 

αυτό είναι που με μαγεύει...

Αυτό με ταξιδεύει στις άκρες του ουρανού,

στα πέρατα του κόσμου...

Χαμόγελο μου, 

γλυκό σαν του μικρού παιδιού, 

που αντικρύζει κάποια μορφή Αγαπημένη...

Στα κόκκινα ταξίδια ενός  Έρωτα Θεού που βάλθηκε να πάρει το μυαλό μου 

και να το κάνει σεντούκι αργυρό,

ώστε εκεί να το φυλάει μην τύχει και ποτέ χαθεί...

Με ένα φιλί να το κλειδώνει στην καρδιά και να το χρωματίζει, 

πορφύρα ιερή να του σκορπά, 

τίποτα να μην το σβήνει...

Χαμόγελο μου Ιερό...

Αγάπης τάμα δυνατό και λατρεμένο, 

στου παραδείσου τα στενά ανέβασε με 

κι ας σε θωρώ από ψηλά να καμαρώνω 

την ευλογία του χαμόγελου αυτού σε χρόνο αιώνιο.....

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

....Κάθισε απέναντι μου...

Δεν με κοιτούσε...

Όμως είχε τόση αυστηρότητα που καταντούσε τρομακτικός!!

Κάθε φορά που δεν τον υπολόγιζα το ίδιο έκανε,

μα τώρα με τρόμαζε!

Πίσω του,

ο θυμός είχε δημιουργήσει μια καταχνιά...

Στα χέρια του κρατούσε ένα μπαστούνι,

βλέπεις τον είχα τσακίσει πολλές φορές ...

Μια οι φόβοι μου,

μια οι ανασφάλειες ....

Άλλες φορές οι έρωτες μου,

οι κούφιες ¨φιλίες¨ μου ....

Οι ¨δικοί μου¨ άνθρωποι που επέτρεπα να σουλατσάρουν ελεύθερα στην ζωή μου με αντάλλαγμα το φιλί του Ιούδα...

Μα τώρα ήταν χειρότερη η στάση του από ποτέ!

Ούτε καν με κοιτούσε....

Είχε αγανακτήσει πια...

Σαν να ήμουν το χειρότερο φονικό όπλο εναντίον του....

Άρχισε να τρέμει η ψυχή μου για πρώτη φόρα και σαν τρομαγμένο πουλί,

να ψάχνει ουρανό να φύγει,

να κρυφτεί....

Κι εκείνος εκεί...

Φιγούρα απόκοσμη και παγωμένη!

Δεν είχα επιλογή την ¨συγνώμη¨....

Την είχα αναφέρει πολλές φορές στις συναντήσεις μας....

Δεν ήξερα τι να κάνω ....

Και τότε ήρθε η λύση,

σαν από μηχανής Θεος,

στα ξαφνικά!

Να τον αγκαλιάσω έπρεπε και να του δώσω την προσοχή και την στοργή που του έπρεπε....

Να του χαρίσω τον σεβασμό που του στέρησα....

Να τον κατανοήσω και να του δώσω την ικανοποίηση της αναγνώρισης του δίκιου που του αγνόησα!!

Τρέμοντας από φόβο,

για την αντίδρασή του,

μετά από όλα αυτά που τον έκανα να αντιμετωπίσει εξ αιτίας μου, πήγα κοντά του ....

Γονάτισα εμπρός του και αγκάλιασα τα κουρασμένα και πονεμένα πόδια του που είχα σακατέψει όταν τον υποχρέωνα να τρέχει να σωθεί από εμένα...

Τα έπλυνα με το αλατισμένο νερό των μεταμελημένων δακρύων μου κι έπειτα τα φίλησα τρυφερά ως ύστατη πράξη σεβασμού...

Και τότε,

σαν όρκος,

η στάση μου σφράγισε την συνάντηση μας αυτή!

Η καταχνιά εξαφανίστηκε και σηκώθηκε περήφανος και απόλυτα δικαιωμένος,

πέταξε το μπαστούνι του και με κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας πια!

 Είχε πάρει την υπόσχεσή μου,

διαβατήριο ανανεωμένο

για το ταξίδι που θα ακολουθούσε από εδώ και πέρα στη ζωή που μας απέμενε!

Ορθός και δυνατός πια,

ο Εαυτός μου,

χαμογελαστός και αισιόδοξος, γεμάτος αγάπη και αποδοχή από εμένα....

Εμένα που τον είχα τόσο βασανίσει για να χαίρονται οι άλλοι....

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΡΤΕΡΩ

Που είσαι?

Ο κόσμος φαντάζει τόσο άδειος χωρίς εσένα.

Κοιτώ τους ανθρώπους που στοιβάζονται στα πεζοδρόμια, πάντα βιαστικοί,

τόσο άδειοι...

Κανένας δεν έχει ενδιαφέρον,

για κανένα δεν αναρωτιέμαι από που έρχεται και τι να σκέφτεται τη στιγμή που διασχίζει το φανάρι, τρέχοντας γιατί άναψε το κόκκινο.

Κι εδώ στην άκρη του δρόμου που στέκομαι,

κι όταν βγαίνω κλεφτά στο μπαλκόνι και κοιτώ τους περαστικούς,

όταν μέσα στο αυτοκίνητο χαζεύω τους πεζούς να λικνίζονται μπροστά στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα,

βλέπω εικόνες αδιάφορες,

τίποτα δεν μπορεί να ταράξει την ακινησία της έκπληξης μου,

αυτής της ευχάριστης που τόσο αδημονώ να με κατακλύσει.

Λείπεις εσύ.

Που είσαι?

Η ματιά μου έχει γεμίσει από την σκόνη των αδιάφορων ανθρώπων, ίσως φταίει που είμαι εδώ και δεν κινώ να σε αναζητήσω.

. .. Μόνο περιμένω κι ελπίζω να με βρεις!

Το πιο πιθανό να είσαι σε κάποιο μονοπάτι πλάι στα πλατάνια και να χαζολογάς με τα ζουζούνια περπατώντας προς το βουνό.

Ή να είσαι πλάι στη θάλασσα, ακόμα και τώρα που μας αφήνει ο Αύγουστος και τσαλαβουτάς τα πόδια σαν να είναι Ιούλιος,

σαν να ζεματιέσαι από τον καύσωνα.

Που είσαι?

Όσο και πληγώνονται τα μάτια μου από το άχαρο παρόν,

από το σκηνικό της αδιαφορίας και από την ερημιά των αγνώστων στο πλάι μου,

να θυμάσαι ότι σε περιμένω...

Ότι κρατώ την ελπίδα να σε ανταμώσω,

κάπου ξαφνικά,

μάλλον θα είσαι στο απέναντι πεζοδρόμιο ή θα κατηφορίζεις την Αλεξάνδρας οδηγώντας,

ή θα πέσεις κατά λάθος επάνω μου όταν διασχίζεις το φανάρι στην πλατεία Κάνιγγος,

ή πάλι θα έρθεις κάτω από το μπαλκόνι μου και θα παίξεις με τα γατάκια.

‘Η τίποτα από όλα αυτά.

Με πληγώνει η ζεστη του Αυγούστου,

λαχταρώ τον χειμώνας που έρχεται.

Για αυτό σε έχω ανάγκη τώρα περισσότερο από ποτέ.

Και εύχομαι όταν έρθεις να σε έχω ανάγκη ακόμα περισσότερο και κάθε στιγμή κοντά σου η ανάγκη μου να θεριεύει ακόμα πιο πολύ.

Είναι που λιγοστεύει ο ήλιος μέρα με την μέρα,

κι οι αισθήσεις μου αισθάνομαι να πέφτουν σε θανατική ακινησία.

Και φοβάμαι....

... Φοβάμαι πολύ ότι δεν θα βλέπω καθώς οι μέρες συρρικνώνονται και τα ηλιοβασιλέματα πεθαίνουν όλο και νωρίτερα.

Φοβάμαι το σκοτάδι.

Κι όταν δε θα βλέπω πως θα μπορώ να ανασαίνω?

Πρέπει να έρθεις.

Έχει έρθει η στιγμή.

Η ελπίδα μου με ξεκουφαίνει κάθε άδικο πρωί,

κάθε μεσημέρι της κάψας,

κάθε κουρασμένο απόγευμα.

Όλα γύρω μου είναι σαν να υφαίνουν τον αφανισμό μου.

Πρέπει να έρθεις.

Πρέπει να έχω νόημα που μένω ακόμα εδώ,

που παραμένω,

ενώ τίποτα δεν είναι αρκετό να γεμίσει τα μάτια μου.

Πρέπει να σε δω.

Η ψυχή μου μοιρολογεί τα ανύπαρκτα χάδια σου.

Το κορμί μου ζαρώνει και κλείνεται στην γωνία του καναπέ.

Πρέπει να με αγγίξεις.

Σε προσμένω αγαπημένε αγνωστε..

Αδελφή ψυχή μου...

Όπως κι αν είσαι ΈΛΑ!

Που είσαι;!