Κριτική σκέψη: Λεμονιά Γεμουρτζίδου
https://www.facebook.com/profile.php?id=100012687018088
.
.
Ποίηση
.
.
Σε μία εποχή, που έχει επέλθει ρήξη στην μεγάλη αλυσίδα της συνέχισης της ουσιώδους ποίησης, μιας και ο δεσποτικός εγωμονισμός κυριάρχησε σε σημείο να λειτουργεί ως ειμαρμένη ακόμη και για τους ίδιους που συνειδητά την προκάλεσαν, υπάρχουν πένες αξίας από συγγραφείς και ποιητές, που επιζητούν ωστόσο το χαμηλό προφίλ, σαφώς για τους λόγους που οι ίδιοι το επιθυμούν και αναφαίρετο δικαίωμα έχουν.
Μέσα, λοιπόν, από αυτό το χαοτικό και ομιχλώδες τοπίο, της κακοφορμισμένης "ποιητικής" παραφωνίας, της τύποις - παρωχημένης τύπου καρμπόν άναρχης, διακρίνω μία πένα, της νεωτερικής ποιητικής, που τελεί ωστόσο ικανά στα επί της ουσίας. Που συνέχει έλλογα και με βαθιά συναίσθηση έναντι αυτού του οποίου πραγματεύεται, εν προκειμένω· με συναίσθηση δηλαδή και σεβασμό στην συνήχηση - της επί της διαχρονίας του λόγου. Και το όνομα αυτής: Λεμονιά Γεμουρτζίδου
Σας παραθέτω το παρακάτω πρώτο, για να εννοήσετε 
.
.
Ο Φόβος…
.
Γνήσιος από τη χαραυγή των αιώνων
Κατανοητά ακατανόητη δύναμις
Γοητευτικά μάς συντροφεύει
Από τη γέννησή μας
Έως τον θάνατό μας
Κρύβεται σε κάθε σταυροδρόμι
Τρέχει σε κάθε ψίθυρο
Μεταμφιέζεται σε κάθε συνάντηση
Επηρεάζει… χωρίς λογική
Την καρδιά μας, τη μοίρα μας, την κατάρα μας
Χάνουμε την αθωότητά μας
Σε ραγισμένους ναούς θυσιών
Ψάχνουμε την αυτοπραγμάτωση
Στα σκοτάδια της σιωπής μας
Εκεί που παραμονεύουν οι δράκοι
Φορές μάς σκοτώνουν
Άλλες πάλι…
Τους σκοτώνουμε
Σε νυχτερινούς εφιάλτες
Βουτάμε τα δάχτυλά μας στις στάχτες
Μπας και σώσουμε το όνειρο
Αυταπάτη στο κενό
Δεν αλλάζει η πραγματικότητά μας
Τρώμε τους αδύναμους
Μας τρώνε οι δυνατοί
Και κάθε μέρα
Στο σύμπαν της αβεβαιότητας
Η Ζωή
Ξεκινά
Από
Την
Αρχή…
Και πάλι…
Και πάλι…
.
.
Λεμονιά Γεμουρτζίδου
.
.
Όπως λοιπόν, το παραπάνω σύνθεμα, βρίσκεται σε απόλυτη έλλογη τάξη και συνέχει με τον τρόπο που η δημιουργός θέλει να το μετασχηματίζει αναλόγως, έτσι και στο παρακάτω ποιητικό υποκείμενο.
Κείμενα, δηλ. για το εξ ανάγκης αδιάλειπτο της συνεχούς πνευματικής καλλιέργειας, επικουρικά, πειραματικά και ως προς το πεδίο της βαρύτητάς τους, ισόρροπα, καλλιεπή, προσδόκιμα. Εδώ, μας λέει: "Φωτιά ενσαρκωμένη Ξυπνούν τα αρχαία αίματα" "Χορεύει βαλς στο λυκόφως των θεών" "Λίγο πριν βρει τα λογικά της" και κατόπιν, "Βαθύτερη η επιθυμία μου Από τη δαγκωματιά σου" "Δεν σε φοβάμαι Σε μισώ και σε αγαπώ" ή άλλως, μεταφορικά, προσδοκά με πάθος τον έρωτά του και με απόγνωση πάλλεται μιας και το όνειρο μοιάζει απραγματοποίητο, σχεδόν ανέφικτο: Τον μισεί και τον αγαπά, αλλά με μισή την καρδία, συνδιαλέγεται ακόμη και την ώρα του "Φύγε!", της απόκοσμης έσω κραυγής με το ενσυνείδητο, που αγωνιωδώς εφιστά την προσοχή της με γνώμονα την λύτρωση.
Της αυτής αξίας και το παρακάτω πόνημα που φέρει τον θεματικό τίτλο "Τango" στο οποίο υπεισέρχεται ικανώς, επί των εννοιών της σαρκικής υποστάσεως και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται, λέγοντας "Στο πάθος… ( "όσο και αν είναι καταδικασμένος ο Έρωτας" ) "Δεν μπορείς να αντισταθείς".
Σε συνάφεια ωστόσο, η ζωή και ο έρωτας, εν τη γενέσει τους, μοιραία επιτελούν το δεδικασμένο...
.
Εκεί που βαθαίνει η απόγνωση
Εκεί που λυσσομανά η τρέλα
Διψώ για μιαν υπέρβαση
Είκοσι καρδιοχτύπια μετρώ
Ένας ψίθυρος αρκεί
Λύκε, λύκε είσαι εδώ;
Και ζωντανεύει το μούχρωμα
Από το αλύχτισμά σου
Μαύρος σαν την αμαρτία
Με δόντια εσύ
Λυτρωτικά θεϊκός
Στοιχειό χωρίς αναπαμό
Με νύχια εγώ
Φωτιά ενσαρκωμένη
Ξυπνούν τα αρχαία αίματα
Μυρίζει λαγνεία ο αγέρας
Βαθύτερη η επιθυμία μου
Από τη δαγκωματιά σου
Αγριότερες οι νυχιές μου
Από τα ουρλιαχτά σου
Δεν σε φοβάμαι
Σε μισώ και σε αγαπώ
Γιατί είσαι εγώ
Δεν με φοβάσαι
Γιατί όταν κοιμάμαι
Ονειρεύεσαι για εμένα
Ματωμένος εσύ
Αλωμένη εγώ
Μία καρδιά, μία ψυχή, μία σάρκα
Ένας σφιχταγκαλιασμένος ίσκιος
Με άλαφρα πατήματα
Χορεύει βαλς στο λυκόφως των θεών
Φύγε, μου λέει μιαν απόκοσμη φωνή
Τρέχα όσο πιο γρήγορα μπορείς
Γύρνα εκεί που ανήκεις
Νιώθω έντονα τη γεύση
Του πιο καθάριου αίματος στο στόμα
Λίγο πριν μου περάσει ο πυρετός
Και βρω τα λογικά μου…
.
Λεμονιά Γεμουρτζίδου
.
.
.
"Τango"
.
Αντρίκιος σφυγμός
Γυναικεία μυρουδιά
Θανατηφόρα έλξη
Υποταγής, τόλμης, επιθυμίας
Ξαναμμένα σώματα, καρφωμένα
Στη φλέβα του Τango
Πρόκληση σαγηνευτικής μυσταγωγίας
Δύο βήματα μπροστά
Χιμαιρική συνουσία
Ένα βήμα πίσω
Αφανέρωτος ενδοιασμός
Τεμαχισμένες στιγμές
Γραμμές ηδονής
Πειράματα αφής
Από άγγιγμα σε άγγιγμα
Τερτίπια, ενέδρες, χυμοί
Κατέχουν μυστικά
Και στα πόδια τους
Ο καταδικασμένος Έρωτας
Στο πάθος…
Δεν μπορείς να αντισταθείς
.
Λεμονιά Γεμουρτζίδου
.
.
Η συναισθηματική ισορροπία
Λογικής και Ηθικής
Προϋποθέτει ευφυΐα…
.
Λεμονιά Γεμουρτζίδου
.
.
.
Και κλείνοντας, να πω πως τα παρακάτω σπουδαία που υπέπεσαν στην αντίληψή μου και με ευχαρίστηση διεξήλθα, τα πλείστα διάσπαρτα και που εμφανώς υπάγονται στην ενότητα του γνωστικού ή γνωσιακού πεδίου, τα οποία η δημιουργός τα τέλεσε υπό την δυϊκή φιλοσοφική έννοια της ενικότητας,
μόνον αδιάφορο δεν με άφησαν.
Ερωτική ή μη, υπερβατική ή γήινη, η ποιητική της Λεμονιάς Γεμουρτζίδου, από υφολογική και αισθητική άποψη, είναι πλήρης. Αλλά και επί των εννοιών που θέλει να πρεσβεύει, ό,τι. Δεν υπολείπεται σε τίποτε, τουναντίον, ευθύς εξ αρχής με κατέστησε επί της ποιητικής της, κοινωνό της. Και τούτο διότι, πέραν των όσων προανέφερα, ήταν γιατί βρήκα πως εγγενώς ενυπήρχε το ποιητικό αυτοφυές, από την στιγμή δηλαδή της βαπτίσεως.
.
.
.
Αν δεν περπατήσεις στο Σκοτάδι...
Μην περιμένεις να αντικρίσεις το Φως...
.
Λεμονιά Γεμουρτζίδου
.
.
Το δυσκολότερο δεν είναι
Να κατακτήσεις την κορυφή του κόσμου
Το δυσκολότερο είναι
Να κατακτήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό
.
Λεμονιά Γεμουρτζίδου
.
.
Κι αυτή η ανάσα σου...
Μνήμη χωρίς σημάδι
Στον λαιμό μου
Ως πότε θα με τυραννά;
Ως πότε θα ψηλαφίζω;
Ως πότε θα με σώζω;
.
Λεμονιά Γεμουρτζίδου
.
.
Ανήμερη ψυχή
Παραδομένη στα γρανάζια της μνήμης
Γυμνή στέκεις στον γκρεμό της αλήθειας
Αναζητώντας το ακατόρθωτο…
.
Λεμονιά Γεμουρτζίδου
.
.
H κ. Λεμονιά Γεμουρτζίδου, είναι επίσης η συγγραφέας
του διηγήματος "Οι τίγρεις της λησμονιάς"
.
.
.
.
Γιώργος Ν. Μανέτας
Λογοτέχνης της
Ετ. Ελλ. Λογοτεχνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου