κριτική σκέψη του Γιώργος Μανέτας

Φιλοξενούμε την κριτική σκέψη του Γιώργος Μανέτας για το βιβλίο του Προέδρου της ΕΕΛ Κώστας Καρούσος "ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΕΚΕΙΝΑ" Εκδόσεις Δρόμων. Ευχαριστούμε θερμά!!!

Κριτική σκέψη: Κώστας Καρούσος

 

Ποίηση – "ΕΛΠΙΖΩ ΣΤΟΝ ΑΕΙΦΘΟΓΓΟ ΜΕΛΛΟΝΤΑ"

 

 

Πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, είχα την τιμή να θεωρήσω βιβλία του νυν Προέδρου της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Κώστα Καρούσου, παλαιού φίλου και συνοδοιπόρου στα λογοτεχνικά πράγματα της χώρας. Επιχειρώντας λοιπόν, μία εκ νέου προσέγγιση, θα εμμείνω στην αρχική μου διαπίστωση και διατύπωση, να τον παρομοιάζω απαρομοίαστο.

Και αυτό διότι, έτερος στον ελλαδικό τουλάχιστον χώρο, με τις αυτές τεχνικές νόρμες που ο ίδιος μοναδικά εξεργάζεται και αποδίδει, δεν υπάρχει. Καθοριστικό δε ρόλο παίζει, και αυτό διαφαίνεται επί του συνόλου του έργου του, η συναισθηματική υπόσταση και ψυχική παιδεία του ποιητή. Γενικότερα: Η φωτεινή σαν από κρύσταλλο, ποιητική του, καθώς και το αισθητικό αποτέλεσμα αυτής, είναι εξίσου αγαθοεργό προς τέρψιν των πληγωμένων της ψυχής μας ομμάτων.

 

 

Η ΣΙΩΠΗ

 

Η Σιωπή, είναι της προηγούμενης ο Έρωτας,

που δεν αποστήθισες με τ΄αλέτρι της λέξης

ούτε σβήστηκε στις άταχτες κοτσίδες της εποχής.

 

Ούτε λειάνθηκε στ΄ ακρόπλωρο ταξιδιώτισσα,

ούτε στέκεται γιγάντιο φέρετρο φωτός

στις αλώβητες προθέσεις που΄χει το ποίημα.

 

Τώρα μεταλλάσσεται σε κροκάδι ματιού

και συλλέγει το περίγραμμα του ορίζοντα

στην απόδραση της ψυχής που αντιστέκεται.

 

Ώ κυκλικό φτερούγισμα της φύσης,

γλαυκό στερέωμα και τρούλινο περβάζι

του νου, που σιγοτραγουδάει στ΄ αγνάντεμα.

 

Καταγραφή μιας έκλειψης από αγρύπνιες,

στην αίσθηση του χάους αηδονοκάλεσμα,

μετρώντας την αφή της απόρριψης του χρόνου.

 

Λιόκλωνο πέρασμα χαράς, ψυχές αχνές,

που σπαρταράει ο αριθμός, η αλήθεια κι ο βυθός τους,

Έρωτας, είναι η Σιωπή που δεν Αποστήθισες.

 

Από το βιβλίο "ΕΛΠΙΖΩ ΣΤΟΝ ΑΕΙΦΘΟΓΓΟ ΜΕΛΛΟΝΤΑ"

 

 

 

Διαβλέψτε! και θεωρήστε, αυτήν την ποίηση, αιωνίως άφθαρτη. Ιδέστε τον πλούτο των εικόνων και την εκφραστική απόδοση των ευγενών πηγαίων συναισθημάτων που την περιβάλλουν. Ιδέστε τις λεπτές εγκάρσιες εντομές του πολυεδρικού λεκτικού του αδάμαντα και πώς, το άπλετο Φως αναδύεται από τα έγκατα του. Σας προτρέπω, να ιδείτε πώς στις επερχόμενες, αμφίρροπες

των αιώνων περιόδους, νομοτελειακά θα άρχουν τέτοια μεγέθη, αναλογικά με τους κύκλους που παρωδούν την τέχνη της ποιήσεως. Άλλως, δια της αφής των αισθήσεων, ψηλαφίστε ώστε να εννοήσετε τι εστί μέγεθος των ακραιφνών ποιητών. Ποιητών, σε κλίμακα δυσθεώρητου ύψους, καθώς εκείνων των ακατανίκητων συμπαγών ορέων.

 

 

 

ΑΕΙΦΘΟΓΓΟΝ

 

Πόσες φορές προσδόκησα τον ίσκιο σου

όταν λίκνιζε μέσα μου φθόγγος τετράκωμος

κι ο λόγος αντρειωμένος ράπιζε τον ορίζοντα.

 

Η αλήθεια περιπλέκεται σύγκορμη

σαν το φως που ντύνει τα δάχτυλα

καθώς χάνονται ανελέητα σ' ένα χάδι.

 

Επανέρχομαι ταχτικά στο φως

και στις διαφάνειες που κρύβουν τα πρόσωπα

με κλαδί μακροημέρευσης και αγάπης.

 

Είναι ο μύθος που προσφέρει το άλλοθι

κι ο ευγενέστερος χρόνος που έρχεται

μ' ένα δασάκι λέξεις να ραντίσει το διάβα σου.

 

Πώς ν' αποταμιεύσω την αθανασία , γυμνό

παρθενόγλυπτο φως ικετεύοντας χρόνο;

Πώς η γη χωνεύει μέσα μας την εγρήγορση;

 

Πώς ο πόνος τοξεύεται θάνατος κι έρχεται

χορός περίανθος το θάλπος της ημέρας;

Πώς το βίωμα φοριέται πετραχήλι;

.

Από το βιβλίο "ΕΛΠΙΖΩ ΣΤΟΝ ΑΕΙΦΘΟΓΓΟ ΜΕΛΛΟΝΤΑ"

 

 

 

Στην υψηλότερη κορυφή του γλωσσολογικού σου πλούτου στέκω, Κώστα και σε ό,τι των ανθρωπίνων πνευματικών αναγκών διακονείς, καθώς και στην αισθητική καλλιέπεια, των εκατοντάδων χιλιάδων λέξεων του άσβεστου αυτού Φωτός σου. Τιμή και τύχη αγαθή, που σε φέρουν τα ελληνικά γράμματα, ως συνέχεια του πολιτισμού.

 

 

 

΄΄Θάρθουν...΄΄

 

Θάρθουν τα ξωκλήσια του στίχου,

να χορογραφήσουν το φως που κυλάει,

στον αντίποδα της μέρας.

 

Θάρθουν οι προπάτορες του λόγου,

ισχνοί καλόγεροι της μετάνοιας,

άυπνοι φρουροί της άνοιξης.

 

Θ΄ ανοίξουν τους Επιτάφιους Ύμνους

και θα κάμουν ημεροδείχτη ελέους,

που μεγαλύνθηκε στην απόσταση.

 

Θα φέρουν την κοσμήτορα βίβλο Σου,

με λιτανείες ποιητών που σκύψανε

στην επωδό της αγρύπνιας σου.

 

Θάρθουν με τα πρόσφορα της μνήμης,

όσων ταξιδιών αφύπνισαν το κάλλος,

μ΄ ένα σπλάχνισμα της ποίησης.

 

Θα πηγαίνεις τ΄ όνειρο γυμνό καλο-

σώρισμα, σπονδή κι΄ ανάχωμα της φύσης,

σαν επινίκιο χοροτράγουδο.

 

 

Γιώργος Ν. Μανέτας

Λογοτέχνης της

Ετ. Ελλ. Λογοτεχνών