Βιογραφικο Βασιλείου Άννα

Βασιλείου  Άννα

Γέννημα - θρέμμα Θεσσαλονικιά. Μόνιμη κάτοικος Θεσσαλονίκης 

με καταγωγή από Σέρρες. Σπουδές λογιστικών και γραφομηχανής εποχής
έμειναν απλές κορνίζες. Μαθήματα εθελόντριας Ερυθρού Σταυρού
κατέστησαν βοήθημα προς την οικογένεια και τους οικείους.
Η αφοσίωσή της στην οικογένεια την κράτησε μακριά από εξωτερικές ασχολίες. 

Μητέρα τεσσάρων παιδιών τήρησε πάντα το πατρογονικό
έναυσμα, μάθε τέχνη κι άστηνε... 
35 χρόνια ήταν αφοσιωμένη κι αποκομμένη από τη γραφή που άλλαζε διαρκώς.
Η ποίηση ξεπήδησε από τα παραμύθια των παιδικών χρόνων κι έγινε
στίχος από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. 
Συνεχίστηκε στα ξενύχτια για το μεγάλωμα των παιδιών γιατί δεν έπαψε ποτέ η αγάπη 
κι η φλόγα που έκαιγε χάρισμα.
Διοχετεύτηκε και προς κάποιες τεχνοτροπίες ζωγραφικής, καλλιτεχνίας και αγιογραφίας. 
Μάλλον ήταν παρεμβολές διεξόδων διαφυγής
από την καθημερινότητα. Η αγάπη προς την υγεία και τον άνθρωπο
την οδήγησε ανεξάρτητο συνεργάτη της AmwayHellas με κλίση προς
την αισθητική και την οικολογία.
Η ποίηση όμως παρέμεινε έρωτας, ώσπου εδραιώθηκε με την παρακολούθηση σεμιναρίων 
για την έκφρασή της και την τεχνική. Έτσι
εξακολουθεί να μαθητεύει και να γράφει εφ’ όσον η ποίηση διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο 

ως οξυγόνο του προσωπικού ουρανού.

Όλα στο κόκκινο

Κόκκινα θέλω τα όνειρά μου

μεστό κρασί να ευωδιάζουν

χυμένα σε μυστήρια άλικα.

Να ταξιδεύουν την αγάπη στη χαρά

κι η προσμονή της να κεντά λαχτάρα.

Τουλίπες και ρόδα ταξίδια μου

λιβάδια φλογάτα της μνήμης.

Πλάι στην άμμο άλογα ήμερα

ξέσκεπα στο φως του ήλιου

να καθρεφτίζονται στην ίριδα.

Κόκκινε ήλιε μου στην πρώτη φλόγα

κέρνα χαρά, γλεντά η αυγή.

Κρασί λευκό οι πρωινές σταγόνες

χείλη δροσάτα σε κόκκινα φιλιά

της πεταλούδας βελούδο η γύρη.

Σμιλεύει η ζωή χαμόγελο

κι εγώ το κόκκινο κερνώ.

"Ο ΣΕΪΧΗΣ ΤΗΣ ΣΚΈΨΗΣ"

Πιάνει εξώστη τ' όνειρο

το παραμύθι του κρατάει.

Πάλκο του φεγγαριού οι πύλες.

Αιωρήσου καρδιά μου στην μαγεία.

Αφέσου στα νυχτοχρώματα.

Πλάνες σκιές σ' αγκαλιάζουν

τ' ουρανού βεδουΐνοι τ' άστρα.

Καλπάζουν με τα φαναράκια τους.

Δεν πρόφτασε ο Πηλέας Φογκ

να τους γνωρίσει.

Την αγκαλιά του ανοίγει

ο σεΐχης της σκέψης.

Ζητά να τον νανουρίσεις.

Στήνει το φεγγάρι αυτί και

τα φαναράκια μένουν ακίνητα.

Το τικ τακ των παλμών

δίνει το σύνθημα.

Χίλιες και μία νύχτες.

"Η θέα της καρδιάς"

Ορίζοντα αγναντεύω.
Φως της ελπίδας στην πλώρη
του έρχομαι.
Σιγοκαίει ο φάρος της μακριά.
Κι ακόμη πλησιάζω.
Τι αίσθηση κι αυτή;
Χαρά κι αδημονία.
Θολό το βλέμμα μου.
Τηλεσκόπιο γίνεται τη νύχτα
στους παλμούς της καρδιάς.
Ποτέ δεν τελειώνει η θάλασσα.

Σύνορα ανύπαρκτα.
Συνταξιδιώτισσα η ελπίδα.
Την ωραιότερη θέα
την έχει η καρδιά.

"Ουρανοδρόμος"

"Σε κοιτώ ουρανέ μου.

Λαμπαδιάζει το βλέμμα μου

στους αμέτρητους σπινθήρες σου.

Αδυνατώ να μετρήσω τα μάτια σου

και βυθίζομαι στο απέραντο κορμί σου.

Σηκώνω τα χέρια μου γι αγκαλιά.

Πουπουλένιο το άγγιγμά του.

Κι εγώ που νόμιζα πως θα καιγόμουν.

Μαγικές πνοές τ'αστέρια σου

γαληνεύουν τους παλμούς μου.

Ουρανοδρόμος γίνε καρδιά μου.

Μην φοβηθείς την αγκαλιά των αστεριών.

Για σένα φυλάγουν την πύλη του ύπνου.

Σε δίχτυ έμπλεξαν τις φλόγες τους

για να ταξιδεύεις ακροβάτης του ονείρου."