Κριτική σκέψη: Ιωάννα Καβαγιάδα

 

Κριτική σκέψη: Ιωάννα Καβαγιάδα

https://www.facebook.com/giannakava

 

Ποίηση - "Το λευκό μας γέννησε"

 

Νέα! πολύ νεαρή σε ηλικία, ώστε τετελεσμένα, για την ελληνική πραγματικότητα, να της αποδοθεί το Αριστείον της υψηλής Ποίησης. Όταν όμως έχεις να κάνεις με ένα τέτοιο Ανάστημα και διαβλέπεις... ως θεωρός, δεν σιωπάς, αλλά οφείλεις να το αναδείξεις και να το παροτρύνεις μιας και δικαίως της αποδίδεις αυτήν την ηθική προς την αξία της επιβεβαίωση αλλά και επιβράβευση. Εν ζωή, όμως, και όχι με την ως είθισται, όπως προανέφερα, ελληνική πραγματικότητα - μετά θάνατο, μιας και φειδωλά ή από συμφέρον τελούν σήμερα οι περισσότερες "κρατικές πολιτιστικές παρέες" καθώς και οι περισσότεροι τεχνοκρίτες...

Έτσι, το μόνο που θα χρειαστεί να κάνει η ίδια, είναι να μετουσιώσει, δικαιώνοντας τον εαυτό της πρωτίστως και δευτερευόντως τον θεωρό της, με το να εξαργυρώσει για την δημόσια ωφελιμότητα, αυτό το πέραν του ύψους του πνευματικού Παρνασσού, ανάστημα. Στην πιο πάνω λοιπόν, συλλογή της, και στο παρακάτω που επέλεξα πόνημα, θα δούμε πώς μέσα από τις προσωπικές βιώσεις και μνήμες, δημιουργείται, μέσω της ευαισθησίας, η αισθητική για το εκλεπτυσμένο, και πώς μέσα από το ψυχικά εύθραυστο, δημιουργείται το αρραγές μίας κατάκτησης πνευματικής το οποίο μεταπλάθεται τέμνοντας μέσα από τις μύχιες αυτές ψυχικές συμπληγάδες, τόσο ικανά ώστε μετουσιώνοντάς το, να αποδίδεται σε υψηλής αισθητικής αξίας Ποίηση.

 

 

Θα έφτιαχνα δρόμους με καυτούς ήλιους

και μελαγχολικά φεγγάρια.

Γεμάτο παρτέρια ανθισμένης νοσταλγίας,

ποτισμένα από νηστικό έρωτα

και αδικημένη αγάπη.

 

Να τους τρέξω, άηχα από την ανάσα σου.

Xορτάτη από την νοερή μορφή σου,

φαντάζοντας τα δάχτυλα μου

ν΄ ακουμπούν το πρόσωπο σου,

κι ύστερα οι παλάμες μου

να φυλακίζουν την μυρωδιά

που χρειάζεται ένα βρέφος

για να γαληνεύει τα βράδια.

 

Παίξε μου, μουσική με τα χείλη σου,

και ύστερα αγνάντεψε την γύμνια μου,

ώσπου να πέσω στη λίμνη των ματιών σου...

 

Να με λούσεις πόνο! λαχτάρα! αισθαντικότητα

και ύστερα , άφησε με να αποκοιμηθώ,

κουρασμένη, στα σπλάχνα της,

εκεί που μας γέννησε να συνυπάρχουμε

η αιωνιότητα.

Εσύ η λίμνη και εγώ ο βυθός της!

 

------------------------

 

Ιωάννα Καβαγιάδα

 

 

Μία κατάθεση ψυχής τούτο το πόνημα της Ιωάννας, στο οποίο πόνημα, εξιδανικεύεται ο έρωτας, με την ίδια να μετέχει στον έσω παράδεισο των αισθήσεων ικανά τόσο, ώστε να εγγίζει νοερά τον δέκτη της, πότε με καταβυθίσεις ενορατικές, διαβαίνοντας μία αιωνιότητα καρτερίας, και πότε ουσιαστικές των επιθυμιών, να ενδύεται το πάθος, μπάζοντάς μας σε μία ατμόσφαιρα μέθεξης, εκούσιας και απτής πλέον βιωμένης αισθαντικής πλήρωσης.

 

 

Γιώργος Ν. Μανέτας

Λογοτέχνης της

Ετ. Ελλ. Λογοτεχνών