Γιάννος Βαγγέλης
Υπηρέτησεσε διάφορα σχολεία της χώρας, Δημόσια και Ιδιωτικά, καθώς και στο
ελληνικό σχολείο του Χαρτούμ, στο Σουδάν. Συνταξιοδοτήθηκε από το 3ο Δημοτικό Σχολείο Κηφισιάς, όπου δίδαξε επί 23 συνεχόμενα έτη.
Έργα του:
- Στη Μοναξιά του Έρωτα, εκδόσεις Κονιδάρη.
- Όνειρα στη Δίνη του Βοριά, εκδόσεις ΟΞΥ.
- Η Miss κι εμείς, Εκδόσεις Ζενίθ.
- Για του κόσμου τα μάτια, εκδόσεις ΖΕΝΙΘ.
- Αφιλοκερδής συμμετοχή με το διήγημα "Ποια αναπηρία" στη συλλογική έκδοση των συγγραφέων του εκδοτικού οίκου Ζενίθ για την οικονομική ενίσχυση συλλόγου ΑΜΕΑ.
-Πρώτο βραβείο του λογοτεχνικού περιοδικού Κεφαλλονιάς (ΚΕΦΑΛΟΣ) 2000-2020 για το μυθιστόρημα "Όνειρα στη δίνη του βοριά"
εκδόσεις ΟΞΥ (Επανέκδοση από τις εκδόσεις ΖΕΝΙΘ).
-Δεύτερο βραβείο της Εταιρείας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού
Κερατσινίου για το διήγημα "Αναστασία η κουλή".
- Το διήγημά του με τίτλο "Το παγκάκι" συμπεριλαμβάνεται στον
εβδομηκοστό τόμο του ανθολογίου Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021.
- Έργα του, διηγήματα-ποιήματα, συμπεριλαμβάνονται σε διάφορες συλλογικές εκδόσεις.
Αναστασία η "κουλή"
Αναστασία είναι το όνομά μου, αλλά οι περισσότεροι με γνωρίζουν ως η Αναστασία η "κουλή".
Το ατροφικό χέρι μου είναι ο σταυρός που κουβαλώ. Διέσχισα
όλες τις ανηφοριές του Γολγοθά μου, αλλά το ακάνθινο στεφάνι το φόρεσαν στην
ψυχή μου. Μιμήθηκα Εκείνον και με σφιχτά δόντια μουρμούριζα "Άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι, τι ποιούσι"...
Σαν μαγνήτης κάποιοι άνθρωποι ελκύουν την αδικία. Λες και θέλουν να προστατέψουν τον κόσμο και μαζεύουν όλο το κακό πάνω τους.
Πέντε χρόνων ήμουν, θυμάμαι, μα ήμουν μεγάλη από μικρή. Ρουφούσα σαν
σφουγγάρι ό,τι γινόταν γύρω μου. Θετικό και αρνητικό, χαρούμενο και δυσάρεστο.
Ιδιαίτερα τους συμβολισμούς που κρύβονταν σε αντικείμενα και ονόματα. Είχα
περιέργεια να τους αποκωδικοποιήσω, να τους κατανοήσω και ένα "γιατί" πάντα
συνόδευε τις εξηγήσεις των γονιών μου.
Γνώριζα πλέον πολύ καλά τον συμβολισμό του ονόματός μου. Εκείνη την Ανάσταση ήθελα να τη βιώσω, να γιορτάσω με τη συμμετοχή μου στο πανανθρώπινο
γεγονός και να μην περιοριστώ στα δώρα και τις αγκαλιές συγγενών και φίλων.
Ήθελα μόνη μου να διαπιστώσω από πού πηγάζουν οι ευχές και η ανανεωμένη διάθεση των ανθρώπων.
Μου φόρεσαν οι δικοί μου τα καλά μου και με πήραν μαζί τους στην Ανάσταση.
Αισθανόμουν ότι έκανα τη μεγαλύτερη, τη σημαντικότερη έξοδο της μικρής ζωής
μου. Ένιωθα ευλογημένη και ξεχωριστή. Φτερούγιζε η καρδιά μου από αγαλλίαση
και απόκοσμες εικόνες αποτυπώνονταν στο μυαλό μου.
Στο "Δεύτε λάβετε φως" ψηλότερα από όλους με σήκωσε ο πατέρας μου και
πρώτη άναψα τη στολισμένη λαμπάδα μου. Όταν το Άγιο Φως το δανείζονταν
άγνωστοι και άναβαν τις δικές τους λαμπάδες, νόμιζα ότι βρισκόμουν σε ιερή αποστολή.
Γέμισε η αυλή της εκκλησίας φλογίτσες. Κάθε φλόγα και μία ψυχή, κάθε
ψυχή και μία ελπίδα και όλοι μαζί μία αγκαλιά, μία καρδιά, ένα αφτί για τη μεγάλη
είδηση "Χριστός Ανέστη".
Απόσπασμα
"Για του κόσμου τα μάτια"
"Τα όνειρα, κόρη μου, αν δεν τα ομολογήσουμε σε κάποιον, γίνονται σκιές αργότερα που μας κυνηγούν. Ξέρεις πόσο πονάει να κρύβεσαι από τα όνειρά σου; Όσο πονάει να ντρέπεσαι μια ζωή για τον εαυτό σου"
"Μην δακρύζεις για τα ματωμένα πόδια...
Χαμογέλα για τα υγιή φτερά σου..."
"Για του κόσμου τα μάτια"
Εκδόσεις ΖΕΝΙΘ.
12 π α ρ α κ ά τ ι
Πλησίαζαν μεσάνυχτα! Οι αναμνήσεις τον έπνιγαν. Άφησε τις εσωτερικές συγκρούσεις και ενστικτωδώς άνοιξε τον υπολογιστή του. "Η δικιά μου" έγραφε η σελίδα με το καταχωρημένο mail.Άναψε ένα τσιγάρο, που κάηκε μόνο του στο σταχτοδοχείο. Ανάσα δεν πήρε, μέχρι που έβαλε την τελευταία του τελεία.
"Πώς να συναντηθούμε; Κινούμαστε σε αντίθετη κατεύθυνση της λεωφόρου μας και μάλιστα με ταχύτητα μεγάλη. Πόσο να μιλήσει η ματιά μας σε σταθμούς ανεφοδιασμού καυσίμων; Πώς να αποκωδικοποιήσουμε το περιεχόμενο των στίχων στα κοινά μας ακούσματα με τόσες αντεγκλήσεις; Τα λόγια έχασαν το νόημα πια, ξεθώριασε η δύναμή τους, νιώθω όμως, είμαι βέβαιος, πως δεν γίναμε παρελθόν . Υπάρχουν έντονοι ακόμα οι χτύποι της καρδιάς μας, ερωτικές καμπάνες να χτυπούν, παιάνες να συνθέτουν, κι εκείνα τα δάκρυα, που σε μύρο έχουν μεταλλαχθεί. Μ' ΑΚΟΥΣ; ΑΚΟΥΣ τους δείκτες του ρολογιού που μεσάνυχτα θα σημάνουν; Δεν θέλω να ξημερώσει. Μ' ΑΚΟΥΣ; Επιθυμώ να αργήσει να αλλάξει η μέρα, να αργήσω κι εγώ να ακολουθήσω άλλη λεωφόρο. Καμιά αποστολή δεν έχει το φως ,αν δεν πέφτει στο πρόσωπό σου!
Παρηγοριά μερικές φορές είναι το σκοτάδι, κρύβει τα θολά μου μάτια, μου δίνει δύναμη να νικήσω τον εγωισμό μου, να αποφασίσω αναστροφή επί της ταχείας κυκλοφορίας λεωφόρου να κάνω, το πάθος το ασίγαστο να σπάσει το διαχωριστικό διάζωμα, την διαδρομή σου να ακολουθήσω. Μ' ΑΚΟΥΣ; Αρκεί εσύ λωρίδα στην πορεία σου να μην αλλάξεις. Θα συναντηθούμε Μ' ΑΚΟΥΣ; Στην πρώτη διασταύρωση των αναμνήσεών μας θα είναι το ραντεβού μας! Όχι, δεν θα χαθούμε στο χάος της πολυκοσμίας. Θα βραχυκυκλώσω τον φανοστάτη της προτεραιότητάς μας, μόνιμα κόκκινος να μείνει. Πρέπει να έχεις χρόνο, εκεί καταμεσής του δρόμου, στα μάτια μου να διαβάσεις, όλα της καρδιάς μου τα ανείπωτα και να με αφήσεις με την λάμψη σου να λουστώ, που τόσο επιμελώς μου κρύβεις. Θα φωνάζουν οι ανέραστοι, αλλά όλα τα τροχοφόρα θα υποκλίνονται στου μικρού Θεού την θέληση. Δικός μας όλος ο χρόνος, αφού τροχονόμος του έρωτα ακόμα δεν δημιουργήθηκε! Μ' ΑΚΟΥΣ;"
Το πλήκτρο ΑΠΟΣΤΟΛΗ ποτέ δεν πατήθηκε γι αυτό το mail. Προσπαθούσε να πάρει κουράγιο από τα τσιγάρα του, που άναβε το ένα μετά το άλλο. Εγωισμός, δειλία...νίκησαν την δύναμη της θέλησης και καταδίκασαν τον έρωτα στην μοναξιά των αναμνήσεων.
Πόσοι άραγε τρόμαξαν από την λάμψη της καρδιάς τους και ακολούθησαν κάποιο προβολέα στο σκοτάδι! Μ' ΑΚΟΥΣ;
Γ Ν Ω Ρ Ι Ζ Ο Μ Α Σ Τ Ε ;
Είναι και αυτές οι ΠΛΑΚΕΣ ΠΑΓΟΥ που επιμελημένα και αθόρυβα τοποθετήθηκαν στην ζωή μας!
Κατεψυγμένη κοινωνική διαστρωμάτωση δημιούργησαν και γίναμε ΕΜΕΙΣ κι ΕΣΕΙΣ, ΕΚΕΙΝΟΙ και οι ΑΛΛΟΙ!
Πείστηκε ο κόσμος για την μοίρα του, την θέση του, για τα απόσκια και τα ανήλιαγα της καθημερινότητάς του!
Θεωρεί πλέον κατάκτηση την ανακάλυψη μιας δέσμης φωτός, που το έσκασε από αντανάκλαση στο κάτοπτρο της ευδαιμονίας και τον επισκέφτηκε.
Στην ζωή του καθενός και μια γρίλια ανοιχτή. Να περνά κατά καιρούς η άτακτη ακτίνα, το λιγοστό φως να φέρει, να τον μεταμορφώσει σε ξεχωριστό, μοναδικός να νιώσει και να απολαμβάνει την ολιγαρκή υπεροχή του!
Δεν αναγνωρίζει πλέον η κοινωνία μας τα μονωτικά υλικά της απομόνωσής της! Τα αγάπησε μάλλον, τα βάφτισε ασφάλεια, δωρεά ξεχωριστή, της ζωής μεγάλη ευσπλαχνία!
Δεν διανοείται πως δεν υπάρχει ζωή ρέουσα στα συγκοινωνούντα της δοχεία, τον κοασμό των βατράχων στον βάλτο της, συναυλία έγχορδων οργάνων τον ακούει. Ηχομονωτικά και ισοθερμικά υλικά παντού, για να διατηρηθεί η τάξη της αταξίας.
Μόνο η μουσική δεν ελέγχεται. Περνά από τους πόρους υπολανθάνουσας αμφιβολίας και εισχωρεί στα κύτταρα της αντικειμενικής σκέψης. Μαζί της επιβιβάζεται λαθραία και η δυναμική των στίχων των ποιητών και κάποιες ιδέες ανυπότακτων εραστών της ζωής και του πνεύματος και αφυπνίζουν συνειδήσεις, αναγέννησης ελπίδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου