ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Γιάννης Παρασκευόπουλος

Γιάννης Παρασκευόπουλος

Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος γεννήθηκε το 1970 στον Πύργο Ηλείας.

Εκεί πρωτόπιασε την πένα και εκεί άφησε για πρώτη φορά τα συναισθήµατά του πάνω στο χαρτί. Σπούδασε και απέκτησε το πτυχίο Νομικής από το Νομικό Τµήµα του Πανεπιστημίου Κομοτηνής. 

Στο πίσω μέρος του μυαλού του όμως, η ποίηση κυριαρχούσε. 

Επηρεασμένος από την οικονομική και ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα,

θέλοντας, ως αντίλογο στη γενική μελαγχολία να δώσει έναν τόνο

αισιοδοξίας, εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή τον Απρίλιο

του 2016 υπό τον τίτλο "Μήνυμα Αισιοδοξίας" από τις Εκδόσεις Ελίκρανον. 

Μια ποιητική συλλογή που έγινε αποδεκτή από τους εκατοντάδες φίλους της ποίησης µε σπουδαίες κρητικές και που σήμερα έχει εξαντληθεί και η δεύτερη έκδοσή της. 

Το 2017, εκδίδεται ξανά από τις Εκδόσεις Ελίκρανον µια ιδιαίτερη δουλειά του υπό τον τίτλο

"Ποιητικός Λόγος ΧΑΪΚΟΥ". Tο 2019, εκδίδεται και η τρίτη ποιητική

του συλλογή από τις εκδόσεις Ελίκρανον και το 2020 η τέταρτη ποιητική του συλλογή με τον τίτλο "Έγκλειστα Χαϊκού" από τις εκδόσεις

Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς. Ποιήµατά του έχουν συμπεριληφθεί σε

διάφορες ποιητικές συλλογές καθώς και διηγήματά του. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Επανεκκίνηση

Ένα αντίο που ποτέ δεν ειπώθηκε

ένα άδειο βλέμμα στον δρόμο καρφώθηκε

να ’ταν άραγε αυτός ο χωρισμός

τόσο στείρος και σιωπηλός

να ’ταν άραγε υπόσχεση ξανά

πως θα βρεθούμε μακριά απ’ τα δεινά

που φέρνει στους ανθρώπους τούτη η ζωή

μια ανάμνηση όλων τόσο ζωντανή.

Τ’ αναμοχλεύω στο νου μου διαρκώς

πλανιέμαι στους δρόμους μόνος δυστυχώς

δεν πήρα εξήγηση ποτέ μου καμιά

άραγε πώς με βρήκε τούτη η συμφορά

έχασα τον κόσμο μέσα απ’ τα χέρια μου

πόλεμος κηρύχθηκε και τα λευκά περιστέρια μου

μήνυμα αγάπης ποτέ δεν σου δώσανε

σε άνιση μάχη πέσαν σαν τα προδώσανε

σε πεδίο έμειναν κι αυτά νεκρά

χτυπημένα άδικα από φίλια πυρά

κι εγώ βαδίζω πλέον σαν ειρηνοποιός

και ’κει που όλα χάνονταν είδα αχνό φως

είδα τη μορφή σου να μου χαμογελά

ένιωσα την ανάσα σου πλάι μου σιμά

Τη σιωπή σου άκουσα να μου εξιστορεί

γιατί χάθηκες, πώς βρέθηκες το γιατί

μα άλλο δεν ήθελα ’κείνη τη στιγμή

έσκυψα σου έδωσα βαθύ φιλί

Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα

τα χέρια ενώσαμε και πιο πέρα

φύγαμε από τον πόλεμο για νέα ζωή

συνοδοιπόροι σύντροφοι εγώ κι εσύ.

Στερνή πνοή 

προδόθηκα

σε λάθος ανθρώπους

παραδοθηκα

δεν έφταιγαν αυτοί

ας μου πήραν την ψυχή

τώρα παλεύω μια πνοή

να κρατήσω την στερνή

για μένα

πριν ξεψυχήσω

ΣΤΟΥ ΘΕΟΎ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΆ

Απόψε κλείνει ο ουρανός
Τις πυλες του σφραγίζει
Παιδιών φωνές το άκουσμα
Ακόμα κι αυτός ραγίζει

Απόψε έστησαν χορό
Τεκνα του Θεανθρώπου
Χαίρονται ευγνωμονούν
Τα κάλλη αυτού του τόπου

Μα μόνο Αυτός κρατεί
Τα Δάκρυα Του τα κρύα
Πόνος πλέον να μη χωρεί
Θλίψη και απουσία
Οι ψυχές πια απάλυναν
Με τη Δική Του παρουσία

Κράτα Θεέ μου τις πυλες σου
Κλειστές για λίγο ακόμα
Άλλο παιδί να μη θαφτεί
Στο ελληνικό μας χώμα

Σε μάνα δως τη δύναμη
Τον πόνο της ν αντέξει
Και πες της το αγγελούδι της
Μαζί σου πως θα παίξει

ΣΙΩΠΗΛΗ ΜΟΥ ΝΥΧΤΑ

Η σιωπηλή μου νύχτα...
σελήνη θωπεύουσα και αθόρυβη
με αγκαλιάζουν με κρατάνε σε αγκαλιά υγρασμένη τα βελούδα της
κι απλώνω το όλον μου ασφαλής...
ψάχνω
την αγκαλιά που νύχτα θα θυμίζει
χωρίς δεσμά χωρίς βουή χωρίς του ήλιου τα πρέπει
μια αγκαλιά να με ποτίσει
μια αγκαλιά να με διαπεράσει
και να'ναι μονάχα η δικιά μου η κραυγή
που να ταράξει ουράνια κι ύδατα...
εγώ πεθαίνω εγώ γεννιέμαι
να φωνάξω
την αγκαλιά παραδομένος
ψάχνω
την αγκαλιά που νύχτα θα μυρίζει...
την σιωπηλή μου
νύχτα,