ΕΡΩΤΑ , ΕΣΥ....
Στάμνα στη βρύση
ύδωρ γεμίζει
εξ απορρήτων λογισμών
Ασήκωτη
στην πληρότητά της
Το εμόν βάρος;
Μπορεί ακόμη να με ανασηκώσει
νυχτέρια αύρα
Μόνη σε δώμα μοναχικό
τη σιωπή μου
αφουγκράζομαι
Μαραίνεται η σκέψη
στη θέα
πλάνητος έρωτα
Εντούτοις
ποθώ ακόμη να καταστώ
η ελάχιστη αναζήτηση
του βλέμματός σου
Ρίζωσες μέσα μου
Ανυπόφορη βλάστηση
Η Σελήνη μου αρνείται
το φοβερό δρεπάνι της
Εκδιώκω σε
να γλιτώσω το μέγα κρίμα
Μάταιος ο φόβος
Δεν θρυμματίζεται η πέτρα
δηλαδή
το τείχος της καρδιάς σου
Ανηφορίζει ο χρόνος
στα μάτια σου
Ακολουθώ τα χνάρια του
Εποχή του σιδηρού στήθους
Εποχή του χάλκινου φωτός
Εποχή του αργυρόχροου πάθους
Έρωτα , εσύ,
της Ποιήσεως στίλβον άνθος
λάμπρυνε
με κάλλος αόρατο
τον πικρότατον Άδη μου ...!
[ Φ.Β. 202710 ''ΜΙΚΡΑ ΕΠΙΠΟΘΙΑ'' 2018-2020]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου