βιογραφικο Χρήστος Ανδριόπουλος

Χρήστος Ανδριόπουλος

Ονομάζομαι Χρήστος Ανδριόπουλος και είμαι γεννημένος στην Πάτρα το 1974. Μένω και εργάζομαι στο Ριόλο Αχαΐας και έχω εκδώσει ένα βιβλίο ποίησης με 20 έμμετρα ποιήματα με τον τίτλο "Στον κήπο με τ' αγάλματα", από τις εκδόσεις ''Οσελότος''. Επίσης συμμετέχω με πέντε ποιήματα στο συλλογικό έργο ''Τεχνών συναπαντήματα : Του έρωτα το κόκκινο'', από τις εκδόσεις Όστρια, ενώ ετοιμάζω και την δεύτερη ποιητική μου συλλογή.  Παράλληλα γράφω στίχους και δημιουργώ τραγούδια με τους συνεργάτες μου.

Άνεμος

Ρωτώ τον άνεμο πού πάει σαν νυχτώνει

Τις άδειες νύχτες που τα θέλω μου σκορπά

Πόθοι γυμνοί και τυλιγμένοι στο σεντόνι

Και ’συ σαν όνειρο ντυμένο με φτερά

Που δανεικά στα ζήτησα για να πετάξω...

Μιλώ στ’ αστέρια αν σε είδαν πριν χαράξει

Μα τρεμοσβήνουν και αυτά πριν την αυγή

Ρωτώ τον ήλιο αν σε έχει αντικρίσει

Κι αυτός με καίει μου στεγνώνει τη ζωή

Μα ·γω θα έρθω κι ας πονάω κι ας με βλάψω...

Πες μου βρε άνεμε ξανά θα σε ρωτήσω

Ποιας Μούσας γέννημα να είναι θεϊκό

Αχ το κορμάκι της να είχα να ποιήσω

Με λάγνους στίχους και μελάνι αιθερικό

Έρχομαι τώρα στη φωτιά της κι ας με κάψω...

''Μέρα βροχής'' 

Είναι φορές που τα όνειρα μας ζωντανεύουν

Μέσα στον ύπνο τον βαθύ σαν ξημερώνει

Παίρνουνε σάρκα και οστά μας κυριεύουν  

Και λαχταράμε το όνειρο να μη τελειώνει

Κάποιοι ονειρεύονται μια αγάπη ξεχασμένη

Φωτογραφία στο συρτάρι με τη σκόνη

Και κάποιοι άλλοι μια άγνωστη ερωμένη

Μια οπτασία που το όνειρο στοιχειώνει 

Κάποιες φορές τα όνειρά μας ταξιδεύουν 

Σε ένα ταξίδι μαγικό που μας ματώνει

Μα αφηνόμαστε όσο κι αν μας ξοδεύουν

Πριν πεταχτούμε απ` το κρεβάτι πάλι μόνοι

Μέσα στον ύπνο το όνειρό μας ζωντανεύει 

Μέρα βροχής με ουράνιο τόξο ξημερώνει

Παίρνει τους φόβους και στο πάτωμα τους σέρνει

Και λαχταράμε το όνειρο να μην τελειώνει.

''Χρώματα''

Χύθηκαν μπογιές στη νέα μέρα

Κέρασαν με χρώματα το γκρίζο περιβάλλον  

Χρωματομορφή μες` τον αέρα

Μία ζωγραφιά  μ` ελπίδας ντύμα θα` ναι μάλλον

Άνοιξε τα φύλλα της καρδιάς σου

Άνοιξη να μπει στον κρύο  σκοτεινό χειμώνα

Χρώμα να γεμίσει ο καμβάς σου

Κόκκινα λουλούδια να φυτρώσουν μες`  τα χιόνια

Μια βαρκούλα θέλει ν` αρμενίσει

Έξω απ` τα όρια ενός ασφαλούς λιμένα

Σε βαθιά νερά να αμολήσει 

Κι` άγνωστα νησάκια για να βρει κρυφά παρθένα

Όνειρα που είχες αγνοήσει

Κάνω αναπαράσταση μπροστά σου σαν ταινία

Μέσα στις οθόνες των ματιών σου

Βλέπω του εαυτού μου την κρυμμένη αγωνία

Τα παλιά φεγγάρια που έχουν σβήσει

Μάζεψα και τ` άναψα σαν άστρα μπρος σου  φως μου

Θα σου τα χαρίσω πριν τη δύση

Φώτισε αν θέλεις τις κρυφές γωνιές του κόσμου

Σ` όλη τη φθορά  τ` άχρονου χρόνου

Μοίρες μ` αλυσίδες κι αν τυλίξαν τη  χαρά  μας 

Στα κρυφά υπόγεια του πόνου

Σ`  ονειροπαγίδα μοναξιάς  νωθρά  όνειρά μας    

Πίσω απ` τα σκοτάδια που είχαν κρύψει

Όλων των χρωμάτων την γλυκιά μας μελωδία

Άγγελο σου φέρνω για να ρίξει

Χρώμα στον καμβά μας με αγγελική  μαγεία

Δυο  φτερά ζωγράφισε στους ώμους

Άπειρες μπογιές  έχει η παλέτα του ονείρου 

Ονειροφτερά  για ονειροδρόμους

Και έλα να πετάξουμε ως τα σύνορα του απείρου

''  Ψυχοφθόρες μου  αγάπες   '' 

Η ζωή είναι γυναίκα κάποια κάποτε είχε πει

Σαν γυναίκα σαν πλανεύτρα σαν Θεά που αιμορραγεί

Και απ' τα ανώριμα μου χρόνια με τραβούν εδώ και εκεί

Μη μπορώντας να αντιδράσω να μην χάσω το φιλί

Έσπειρα  ανθούς στα δάση να θερίσω εγωισμούς

Να μην μείνουν το χειμώνα να μετράνε τους καημούς

Έτρεξα και σε μαντεία για να πάρω τους χρησμούς

Και το πλήρωσα με αίμα σε θεούς δαιμονικούς

Απ' τα παιδικά μου χρόνια κυνηγούσα θηλυκά 

Και όταν πέφταν στα σεντόνια τους μιλούσα μαγικά

Μα όταν πέρναγε η νύχτα και είχε σπάσει το κορμί

Λέγαμε μια καλημέρα και ύστερα βαθιά σιωπή 

Τα παρθένα  όνειρά μου τα κρατάω  σε εγκλεισμό 

Μη σκορπίσουν στον αέρα  σαν το άδειο μου εγώ

Στους ανήλιαγους χειμώνες να ζητάνε λίγο φως

Να επιστρέφουνε στον ύπνο να ζεσταίνεται  ο καημός

Απ` τα ανείπωτα μου θέλω  μυστικά ηδονικά 

Τώρα με μοιράζουν δύο  στην κλεμμένη τους χαρά 

Με την μια είμαι δεμένος με αιώνια μαγικά

Με την άλλη έχω πετάξει απ` τα αστέρια πιο μακριά

Απ` τα πάθη μου τα λάθη με τροχιά φανταστική

Κι απ` τη Χάρυβδη στη Σκύλα μια Οδύσσεια Ομηρική  

Συμπληγάδες που με  λιώσαν  και με ρίξαν  στο βυθό 

Ψυχοφθόρες μου  αγάπες όμως δεν μετανοώ