Κριτική σκέψη: Σπύρος Αυλωνίτης

 

Κριτική σκέψη: Σπύρος Αυλωνίτης

Ποίηση – "Α Π Ο Χ Ρ Ω Σ Ε Ι Σ Α Ι Σ Θ Η Σ Ε Ω Ν"

Φίλος εξάλλων φίλων ποιητών, ο ποιητής και μυθιστοριογράφος Σπύρος Αυλωνίτης, άνθρωπος δοτικός, της ευθύνης σπάνιος και με ανεπτυγμένη την ηθική έναντι των συνανθρώπων του, είτε αυτό αφορά τα κοινά είτε την λογοτεχνία. Το δε ήθος του, διαφαίνεται μέσα από το έργο του - το οποίο μόνον αδιάφορο δεν ημπόρεσε να με αφήσει.

Έτσι, ψηλαφώντας το αληθώς ακαταπόνητα βιωμένο ποιητικό του έργο, στάθηκα σε δύο ποιήματα τα οποία και ξεχώρισα, ώστε ικανά να τα σκιαγραφήσω, αποδίδοντάς του τα επίχειρα. Στο παρακάτω πρώτο ποίημα, θα διακρίνουμε την καθαρότητα του λόγου του, σε στιγμές παίδευσης και άσκησης μοναχικού ύφους έσω διαλόγων, με μία διεργασία ιδιαίτερη, που φέρει τέτοιο στοχαστικό-συναισθηματικό υπόβαθρο - ικανό να χαρακτηρίσει και το πιο παρακάτω, δεύτερο.

Α Π Ο Χ Ρ Ω Σ Ε Ι Σ Α Ι Σ Θ Η Σ Ε Ω Ν

Αιώνια αϋπνία,

ερεθισμένα μάτια,

φθαρμένοι κώδικες.

Κι όμως θα σ’ αναγνωρίσω

μέσα στ’ ανθρώπινο πέλαγος

που συνεχώς διαστέλλεται

μέχρι να θρυμματιστεί.

Μου φτάνει η αύρα

του νυχτολούλουδου,

ένα φθινοπωρινό δειλινό.

Οι αποχρώσεις των αισθήσεων

θα με οδηγήσουν ξανά

στο ρείθρο του κόσμου σου.

Θα βρεθούμε κι απόψε

στης μοναξιάς το κρησφύγετο

για ένα ακόμη αντάμωμα,

πριν το ηλιογέννητο φως

διαλύσει την αυταπάτη μου…

ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ

Απροσδόκητο αίσθημα, μη αναμενόμενο... της προδοσίας ή της προσμονής (?) Αλλά και της μοναξιάς διάλογοι, ικανοί ώστε να διασαλέψουν της ψυχής του τα έγκατα, ώστε να ξεχυθούν οι διαβολείς της αποκάλυψης - μαινόμενοι λεροί δαίμονες "Στο πάτωμα του κόσμου".

Ασύλληπτη έμπνευση! από το δεύτερο τρίστιχο ως σα πέρα,

"Το χέρι τρέμει, ανήμπορο!" "Το βλέμμα ψάχνει" "Τα οράματα ξανά" με "Λυγισμένα γόνατα" "Πώς ν' αντέξει" "Στων αναμνήσεών του την οδύνη" το "Αβάσταγο φορτίο της αλήθειας".

Ασύλληπτο! στην έκτασή του, ποίημα. Στις θεάσεις του σκιερό, διασταλτικό στις μεταπτώσεις του, τόσο που να θέλει τον θεωρό να βρίσκεται σε διαρκή, αέναη κίνηση μέσα στην πολυπλοκότητά των εικόνων του. Αυτό το πόνημα, είναι να θέλεις να το θεωρείς και να αναθεωρείς για το υπόλοιπο της ζωής σου, ανεβοκατεβαίνοντάς το, στρεφόμενος και λέγοντας προς τον γράφοντα:

Μα πώς μπόρεσες να χωρέσεις τόσους δαίμονες και θεούς,

μέσα σ' ένα ποίημα - μέσα σου...;

ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ

Έγραψα κάτι , μα δεν άντεξε

σύρθηκε μακριά μου μονολογώντας

χαρτί τσαλακωμένο, σαν την ψυχή μου.

Είναι στιγμές, που οι λέξεις ματώνουν

μαχαίρι αιχμηρό στη φλέβα καρφωμένο

σκάβει κι όμως πονά μαζί με μένα.

Το χέρι τρέμει και γαντζώνεται

στα ξέφτια της σάρκας

ανήμπορο γροθιά να ξαναγίνει.

Το βλέμμα ψάχνει μ΄αγωνία

ανάμεσα στα κρεμασμένα σύννεφα

την ξεχασμένη υπόσχεση να βρει.

Λυγίζουν τρέμοντας τα γόνατα

αναζητώντας ό,τι παράπεσε

στο βρώμικο πάτωμα του κόσμου.

Ξεδιπλώνω τα οράματα ξανά

ν' αντέξω πρέπει , αν γίνεται

των αναμνήσεών μου την οδύνη.

Αβάσταχτο φορτίο η αλήθεια

πάνω στο ραγισμένο μου πιστεύω

μ' άλλη διέξοδος, το ξέρω , δεν υπάρχει.

Άνεμος προ των πυλών.

Γρηγορείτε !

ΣΠΥΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ

Γιώργος Ν. Μανέτας

Λογοτέχνης της

Ετ. Ελλ. Λογοτεχνών