Στέλλα Αντωνιάδου
Η Στέλλα Αντωνιάδου γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη και μεγάλωσε
στην Κομοτηνή. Είναι καθηγήτρια Γερμανικής Φιλολογίας, απόφοιτη
του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η ιδιαίτερη έφεσή
της στην τέχνη του λόγου, την οδήγησε στη μελέτη τεσσάρων και
πλέον γλωσσών. Το πολιτισμικό ψηφιδωτό της παιδικής της ηλικίας
την ώθησε να ασχοληθεί με τη δημιουργική γραφή, τη λογοτεχνία και
την ποίηση. Για τη Στέλλα, τα λουλούδια είχαν μια ιδιαίτερη θέση στη
ζωή της από παιδί. Η αγάπη της για τις Βιολέτες, υπήρξε μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης λογοτεχνικής δημιουργίας, ξεδιπλώνοντας με
την ιδιαίτερη πένα της το συναισθηματικό κουβάρι των ανθρώπων.
Κάποτε...
Θυμάμαι γέλαγες με τις παράξενες φοβίες μου,
ακόμη και για ποια πλευρά θα διάλεγα στο κρεβάτι.
Μονίμως γελούσες και έλεγες, μικρή μου αριστερά,
η γυναίκα είναι πάντα αριστερά του ανδρός.
Φοβόμουν, δεν ήθελα να υπάρχει πόρτα πίσω μου.
Θέλω να νιώθω ασφάλεια εκείνη την ανεξάντλητη
που ένιωθα τυλιγμένη στην αγκαλιά σου.
Κάθε παγωμένη μου σκέψη άνθιζε στο χάδι σου.
Δίπλα σου τα τείχη μου έχαναν τη δύναμή τους.
Δίπλα σου γινόμουν παιδί, αυτό ήθελες άλλωστε
και μου το ζητούσες με τον τρόπο σου.
Απορούσα ως πότε θα άντεχες αυτή την παιδικότητά μου,
μα εκείνη την αθωότητά σου αγαπάω μικρή μου, απαντούσες.
Εσύ πάντα παιδί κι εγώ πάντα ο άντρας που θα σε διαχειρίζομαι, θυμάσαι;
Και τώρα από πού να κρατηθώ;
Πώς να πάω πάρα πέρα, σκόρπισαν τα βήματά μου στον χαμό σου,
και περπατώ στον βάλτο, πού είσαι να με ξελασπώσεις,
είμαι παιδί και δεν ξέρω τον τρόπο.
Όλα μου τα έμαθες, εκτός από ένα.
Το πώς θα είναι η επόμενη ημέρα όταν θα πρέπει
να πάψω να είμαι παιδί και να γίνω ξανά γυναίκα.
Άνθρωποι οι οποίοι ξεχωρίζουν και άνθρωποι που μένουν στα αζήτητα.
Παρουσίες που τραβάνε τη προσοχή των πολλών και παρουσίες οι οποίες είναι μόνιμα στην αφάνεια.
Κάθε άνθρωπος έχει τον χαρακτήρα του. Τον τρόπο του για να τραβάει βλέμματα και να προσελκύει θαυμαστές και κόλακες. Κάποιοι κάνουν θορυβώδη πέρασμα και άλλοι πάλι κάθονται μετρημένοι στη γωνιά τους και πορεύονται συντροφιά με τη σιωπή. Δεν έχουν, ούτε νιώθουν την ανάγκη, να κάνουν θόρυβο. Επιλέγουν συνειδητά να κάνουν κρότο την κατάλληλη στιγμή και μόνο όταν αυτοί το κρίνουν απαραίτητο και αναγκαίο. Είναι ξέρεις χάρισμα, μέσα από την ηρεμία σου και την αυτοσυγκράτηση, να έχεις την δυναμική τελικά, να κατακτάς όλα αυτά που άλλοι ξοδεύουν την ψυχή τους και ξεπουλούν την σάρκα τους για να τα αποκτήσουν. Αλαζονία και εγωισμός; Όχι. Αυτογνωσία!
Είναι προτέρημα να ξέρεις την αξία σου. Σε κάνει να συμπεριφέρεσαι κομψά και ντελικάτα, ξεχωρίζοντας μέσα στο πλήθος. Κάνεις αισθητή τη παρουσία σου μέσα από την λάμψη, η οποία κάποια στιγμή θα τραβήξει τα βλέμματα όλων και ειδικά κάποιων που θα τους οδηγήσει η περιέργεια να μπούνε στο κόπο να δουν από πού προέρχεται αυτή.
Είναι όλα επιλογές και συνέπειες. Είναι επιλογή αν θες να είσαι ο τενεκές που κατρακυλάει στο δρόμο κάνοντας θόρυβο και τραβώντας τη προσοχή της μάζας και αφού σε περιεργαστούν να σε εγκαταλείψουν αδιάφορα στη μέση του πουθενά ή αν θες να είσαι η λίρα που έχει παραπέσει κάπου στην άκρη και περιμένει αυτόν, που δεν θα σκεφτεί την ταλαιπωρία τού να σκύψει και να της δώσει την δέουσα προσοχή και σημασία.
Λοιπόν; Τενεκές ή λίρα;
Η επιλογή δική σου.
Ξέρεις πότε φεύγει κάποιος από τις βολεψιάς τη συνήθεια; Σκέφτηκες ποτέ, πώς από κουτάβι τρομαγμένο μεταμορφώνεται αυτός ο κάποιος σε αγρίμι; Όχι ε; Θα σου πω εγώ, λοιπόν. Φεύγεις, όταν πια έχεις γίνει ένα με το έδαφος, την στιγμή εκείνη που θα νιώσεις ότι έγινες, όχι χαλί για όλους, αλλά πατάκι εισόδου όπου όλοι έχουν αφήσει επάνω σου την λάσπη και δυσοσμία τους. Την στιγμή, που θα νιώσεις παρείσακτη και αόρατη, όταν πια η φωνή σου δεν θα ακούγεται και η ψυχή σου θα κρέμεται οριακά από μια κλωστή. Τότε λοιπόν, περνάει η ζωή σου σαν ταινία μικρού μήκους μπροστά από τα μάτια σου και συνειδητοποιείς το απόλυτο τίποτα. Σε αγκαλιάζει η οργή και σε εκτινάζει ο θυμός στα ύψη. Κοιτάς γύρω σου τρομαγμένη, ο ιδρώτας σε πνίγει και οι παλμοί ανεβαίνουν. Όμως κατά έναν περίεργο τρόπο, ξεπηδάει το ένστικτο της επιβίωσης από μέσα σου και τότε, γεμάτη αυτοπεποίθηση, είναι που ανοίγεις την πόρτα και απλά φεύγεις. Προχωράς στους δρόμους του χάους, γνωρίζοντας πως κανένας δεν θα σου δώσει χέρι βοηθείας. Άνθρωποι του χθες, που σου χτυπούσαν τον ώμο, θα σκορπίσουν. Μόνη θα βρεθείς στα βαθιά νερά του ωκεανού, και με σανίδα σωτηρίας τον εαυτό σου.
Θα γίνεις άριστη κολυμβήτρια γιατί απλά δεν θα έχεις άλλη επιλογή, παρά μόνο την επιβίωση. Ή θα παλέψεις με τα κύματα ή θα πνιγείς στο βαθύ μπλε της θάλασσας. Με συντροφιά τη σανίδα μου, διασχίζω πλέον τα δικά μου νερά, με μόνο στόχο το υψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Γιατί; Επειδή πολύ απλά, όσο ακόμη προλαβαίνω, μου αξίζει να γευτώ κι εγώ κάποιες λίγες σταγόνες ζωής
Ένας Απρίλης με την δική του ιστορία..
Την αγάπησε άραγε ποτέ αληθινά ή απλά υπήρξε η γέφυρα για το δικό του απέναντι;
Πολλές φορές έπιανε τον εαυτό της να μονολογεί και εκατοντάδες ερωτήματα να κατακλύζουν το μυαλό της.
Σκεφτόταν κάθε λέξη, κάθε φράση του κάνοντας αναλύσεις επί των αναλύσεων.
Χανόταν συχνά στη σκέψη της αναπολώντας στιγμές ιδιαίτερες.
Σκέψεις ανάκατες που έφερναν χαμόγελο στα χείλη κι άλλες πάλι θλίψη στο βλέμμα.
Εκεί που έβαζε μια τάξη και ένιωθε σιγουριά, εκεί ξάφνου ένα σύννεφο ομίχλης όλα τα μαύριζε και μπόρα σκέπαζε τη ψυχή της.
Δεν μπορούσε να πιστέψει πως όλα αυτά τα υπέροχα ήταν θέατρο ή ένα βόλεμα δικό του.
Ένας τρόπος για να περάσει ανώδυνα την μετάβαση από την κανονικότητα του στη νέα ζωή που τον περίμενε.
Μια ζωή η οποία ήταν όνειρο και στόχος κι αφού τον πέτυχε άνοιγε τώρα τα φτερά του να πετάξει.
Δεν είχε υπολογίσει όμως κάτι, στις απόλυτα, με σκακιστική ακρίβεια μελετημένες κινήσεις του...
Αψήφησε τα παιχνίδια της ζωής και το κόστος.
Το τι έπρεπε να θυσιάσει.
Όταν το συνειδητοποίησε βέβαια ήταν αργά.
Μια νύχτα του Απρίλη,η ζωή έστησε την δική της παράσταση.
Κάπου εκεί ήταν που αντάμωσε εντελώς τυχαία ένα αγρίμι και παίρνοντάς το στα χέρια του το έπλασε από την αρχή.
Του έδωσε πνοή και μορφή, χαμόγελο και ελπίδα.
Άκουγε τον κάθε ήχο και την κάθε κραυγή του. Ζωντάνεψε κάθε νεκρό κύτταρο και του χάρισε ζωή.
Ζωή αληθινή, γεμάτη έρωτα και αγάπη και το αγρίμι μεταμορφώθηκε σε πριγκίπισσα, η δική του μοναδική πριγκίπισσα και εκκολαπτόμενη βασίλισσα.
Έπιανε τον εαυτό του τις νύχτες να κλαίει κρυφά και να καταργιέτται την ώρα των μεγάλων αποφάσεών του.
Μίλαγε δυνατά γελώντας με τον εαυτό του, πόσο αφελής ήταν όταν θεώρησε πως ήταν ο τυχερός ανάμεσα σε εκατοντάδες που επιλέχτηκε.
Θυμόταν κάθε φορά την απογοήτευση στα πρόσωπα των άλλων και τα βλέμματα τούς επάνω του με μια δόση ζήλειας για το επίτευγμα του.
Θεωρούσαν τυχερό αυτόν και άτυχους αυτούς.
Πολλές φορές είχε ομολογήσει, πόσο βλάκας ήταν όταν καμάρωνε για την επιτυχία του και πόσο τυχεροί οι άλλοι μέσα στην ατυχία τους τελικά.
Έπιανε νύχτες τον εαυτό του να αναπολεί τις εποχές της ανεμελιάς, ειδικά τα αξημέρωτα βράδια όταν η ηρεμία έδινε τη θέση της σε εφιάλτες. Και κάθε που αυτός λύγιζε, αυτή ήταν εκεί να τον στηρίζει, να γίνεται ο βράχος του και απλόχερα να απλώνει την ψυχή της, να τον ζεστάνει δίνοντας του πίσω όλες τις πνοές και ανάσες που αυτός τις είχε χαρίσει. Ένα δώσε πάρε χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς εγώ χωρίς εσύ, μα ένα ολοκληρωτικό εμείς. Βλέπανε μαζί τον ίδιο ουρανό, αυτός τον ήλιο κι αυτή το σκοτάδι.
Αυτή το φως του κι αυτός η ομίχλη της.
Την αγάπησε άραγε ποτέ, υπήρξε έστω και μια σταγόνα αλήθειας σε όλο αυτόν τον ωκεανό συναισθημάτων;
Τέσσερις φορές έκανε ο Απρίλης τον κύκλο του και απάντηση δεν έλαβε ακόμη.
Κάθε ξημέρωμά της και ένα ίσως ...
Κάθε μέρα του και ένα αν...
Την αγάπησε άραγε ποτέ;
Ποιος ξέρει, ίσως κι αν ναι, θα το δείξει ο επόμενος Απρίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου