βιογραφικο Αποστολακη Δεσποινα

 

Δέσποινα Αποστολάκη

Είμαι η Δέσποινα Αποστολάκη, με καταγωγή από Κρήτη, γεννημένη
Αθήνα όπου και μένω. Από μικρή υπήρξα ονειροπόλα, με καλλιτεχνικές τάσεις. 

Μ’ αρέσει η ζωγραφική, η υποκριτική, το γράψιμο, όπου
και αφοσιώθηκα περισσότερο τα τελευταία χρόνια.
Γράφω χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη ώρα έμπνευσης.
Γράφω ανοίγοντας μια φλέβα κι έτσι απλά γεμίζω τη λευκή σελίδα...
Μέσα από το γράψιμο ξεφεύγω, αναβιώνω συναισθήματα, ταξιδεύω.
Οι λέξεις παίζουν απίστευτους ρόλους πάνω στο σανίδι κι εγώ σαν

σκηνοθέτης τις απολαμβάνω πίσω από τα βλέμματα των αναγνωστών.

Η κάμαρα

Ξεκρέμαστη η κουρτίνα στην άκρη της.
Οι τοίχοι ψυχροί αγκαλιάζονται, μάταια.
Το καντήλι σιγοψιθυρίζει.
Μια σταλιά η κάμαρα στα μάτια μας.
Μια αγκαλιά όλη η νύχτα μας.
Ένα φιλί, ανάσα την ανάσα παραβγαίνει...
Κι ο έρωτας σβαρνίζει σώμα με σώμα τις στιγμές μας.
Δυο ρώγες κόκκινες αγκυλώνουν τα δάχτυλα...
Μια κραυγή ανεβαίνει στο ταβάνι...
"Τούτη τη νύχτα λύσε με" είπα...
Και άρχισες να ξετυλίγεις την ανάσα σου...
Αγάπα με, αγάπα με κρυφά ή φανερά... μόνο αγάπα με...
Κι εγώ θα τυλίγομαι στη σάρκα σου

σαν την τελευταία αναρριχώμενη υπόσχεσή σου...

Να 'ξερες πόσο σε αγαπώ... θα τρόμαζες!

Αλήθεια ώρες ώρες δεν ξέρω
που βρίσκομαι μαζί σου.
Άλλες φορές βαδίζουμε χέρι χέρι
στον κόσμο που εσύ με άφησες να χτισω.
Κι άλλες σε χάνω ,περνάω έξω
από μνήματα ονείρων
και γράφουν το όνομα μας.
.
Υπάρχουν στιγμές που σε απομονώνω
σε σκοτεινά δωμάτια της ζωής μου
γιατί όλα είναι μετέωρα.. ακόμα!
Κι όμως αν μπορούσες να δεις
που σε έχω θα ένιωθες δέος!
.
Σ'εχω μέσα στην πύρινη λαβα
που λέγεται καρδιά ,
μέσα στον κάθε χτύπο της
εκεί  ζεις και ανασαίνεις
εκεί γεννάμε τα όνειρα μας
αυτά που θα γίνουν
ένα καινούργιο σύμπαν.
.
Μέσα μου ,κάθε μου κύτταρο Εσύ
Κάθε φλέβα μου ποτισμένη από σένα
Δέρμα μου και αφή μου Όλα Εσύ!
Εγώ σου κράτησα εισιτήριο διαρκείας μέσα μου
Στο χέρι σου είναι να το εξαργυρώσεις.
Να 'ξερες πόσο σε αγαπώ... θα τρόμαζες!

Ξη-μερωσε πια...

Άνοιξα την πόρτα και ξαφνικά βρέθηκα εκεί έξω μέσα σε τόσες σκέψεις και συναισθήματα, 

δεν ήξερα προς τα πού να πάω .
Απ' τη μια ο ήλιος με τύφλωνε κι απ' την άλλη ένα θλιμμένο ψιλόβροχο 

σαγήνευε με ευκολία την οποία ελπίδα.
Ένα ρίγος με αναστάτωσε κάποια δευτερόλεπτα και τα χείλια μου ξαφνικά έμειναν ακούνητα.
Καμιά ροή λέξεων δεν μπορούσε να τα ελκύσει ,όλες βάλτωναν στο λαρύγγι μου.
Χειμώνας έγραψε με μιας το ημερολόγιο της ζωής , 

πάγωσαν τ΄ακροδακτυλα ακόμα και η υποψία ενός θαρραλέου δακρύου έμεινε αμετακίνητο.
Είχε έρθει πάλι ο φόβος για την επόμενη μέρα όλα αυτά γίνονται μέσα μου αθόρυβα ,

κρυφά απ' όλους είναι βλέπεις που παίζω καλά το ρόλο μου ,όσο για συμπρωταγωνιστές μπα.... 

έναν μονόλογο κάνω που λεφτά να βρει ο θιασάρχης για άλλους.
Η ζωή σκληρός επιχειρηματίας, όσο για το κοινό;
Ότι του δίνεις παίρνει κι εγώ στο τέλος κατεβαίνω τις νύχτες απ' τη σκηνή σέρνοντας πίσω μου 

ένα χειροκρότημα μεταλλαγμένο.
Έτσι ξαφνικά λοιπόν όπως βρέθηκα εκεί έξω με ξανάφερα στην πραγματικότητα είναι απόγευμα 

και σε λίγο το κουδούνι θα χτυπήσει τρεις φορές .
Περιμένω και τον τελευταίο θεατή η έστω κι έναν μου αρκεί να τον κάνω να νιώσει όμορφα 

εγώ ξεγελάω τον εαυτό μου με την ελπίδα που γράφεται στη μαρκίζα του εγώ μου.

Κυρίες κύριοι καλημέρα σας η παράσταση θα αρχίσει..

ΕΡΩΤΑΣ ΝΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ..ΠΑΝΤΟΥ

 Σε απόσταση ...μη ανάσας
εκεί που το εσύ και το εγώ...
χάνονται μέσα στο άπειρο..
εκεί που οι ανάσες φυγαδεύουν τον έρωτα...
μέσα απ'τα περάσματα των υγρών μηρών...
μέσα από τα μάτια που καταβροχθίζουν
κάθε μας ανεκπλήρωτη επιθυμία..
ΕΣΥ...ΕΓΩ...
Πως να μην λιώσει η λαβα μέσα μας...
πως να μην υπάρχει η ζωή μέσα από τη ζωή μας...
Όποιο δρόμο και να πήραμε..
πάλι στο ίδιο αδιέξοδο βρεθήκαμε...
Μπροστά μας...
Μάτια με μάτια..
στόμα με στόμα..
ανάσα με ανάσα..
καρδιά με καρδιά..
Ε Ν Α.........
για σένα...
μα και πάλι...
πάλι δεν είναι αυτό που θέλω..
πάλι οι λέξεις ξεγλυστράνε..
κι είναι που θέλω να σε λεηλατήσω...
να τα πάρω Όλα σου...
Μέσα μου
Δικά μου..
κατάκτηση..
νίκη..
Μ α .....
πάλι δε φτάνει να ημερέψει η ψυχή...
Θέλω να σε φοραω ..όλες τις ώρες..
θέλω να είσαι σάρκα μου
αίμα μου
άγγιγμα και ανάσα..
όνειρο κι εφιάλτης..
παράδεισος και κόλαση
Μέσα μου να ζεις...
μέσα σου να ζω
μέσα μου να πεθάνεις..
μέσα σου να πεθάνω
κι αυτοί που θα βρουν τη στάχτη μας..
ας τη σκορπίσουν πάνω απ'τον κόσμο που σου έφτιαξα..
έτσι που πια ...
μην έχοντας δικαιολογία καμιά...

ΕΡΩΤΑΣ ΝΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ..ΠΑΝΤΟΥ!!!!!!!