Νίκος Δ. Αρβανιτάκης
Σπούδασε Παιδαγωγικά στην Ελλάδα και Χρήση Η/Υ στην Εκπαίδευση, στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
Εργάστηκε στην Εκπαίδευση, φτάνοντας μέχρι τον βαθμό του Περιφερειακού Σχολικού Συμβούλου Ιονίων Νήσων.
Από νεαρή ηλικία, ασχολήθηκε με το γράψιμο, δημοσιεύοντας, κυρίως, χρονογραφήματα.
Το 1993, εκδίδει το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο: "Οι Ηλεκτρονικοί
Υπολογιστές στην Εκπαίδευση".
Ακολούθησε, η συλλογή χρονογραφημάτων, με τον γενικό τίτλο
"Ες Γην Εναλίαν".
Το 2001, εκδίδει τη μελέτη "Ο Αδαμάντιος Κοραής και η Παιδεία".
Το 2021, εκδίδει το βιβλίο "Η Ζωή πώς θνήσκεις;" που αναφέρεται στην πρόωρη απώλεια της συζύγου του. Ζει στη Ζάκυνθο.
Το 2021 εκδιδει το βιβλιο "Ο Λευκος Φασιστας"
Βιβλια
Το κορίτσι με την κόκκινη κάλτσα
Αύγουστος. Καύμα κυνικό, στα Μεσόγεια. Την έβλεπε, που έσπρωχνε, με δυσκολία, τη μεγάλη βαλίτσα, στην ουρά, για το τσεκ-ιν. Παρά τον κλιματισμό, ιδρώταςέτρεχε, από το πρόσωπό της. Ένα προσωπάκι μελαχρινό, όμορφο, γύρω στα εξήντα,
αλλά φαινόταν πολύ νεότερο!
Η αλήθεια είναι, ότι, την είχε προσέξει, πολλή ώρα πριν. Κάθονταν απέναντι, σε ένα
από τα καφέ του αεροδρομίου.
Λεπτή, ψηλή, καλλίγραμμη, σέξι. Φόρεμα μακρύ, σχιστό στο ένα πλάι, άφηνε να
φαίνονται δυο υπέροχα, χυτά, μακριά πόδια! Μελαχρινά!
Αυτό το τελευταίο, τον τρέλαινε! Τα ωραία, γυναικεία πόδια, ήταν το φετίχ του,
από τότε που ήταν, ακόμα, νεαρός. Δεν μπορούσε, εύκολα, να αντισταθεί στη θέα τους!
Βλέμμα έξυπνο, σπινθηροβόλο, ζεστό και εκφραστικό, τόσο, που ακτινοβολούσε!
Μαύρα, μακριά μαλλιά, έπεφταν, χαριτωμένα, στους ώμους. Ήταν μόνη!
Είχαν ανταλλάξει κάποιες, φευγαλέες, ματιές.
Πήγαινε, λοιπόν κι αυτή στο Σικάγο. Το άκουσε στο τσεκ-ιν. Μα, εκεί πήγαινε κι
αυτός!
Είχε κάποιους συγγενείς. Δεν είχε ταξιδέψει, άλλη φορά, στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Την πρόλαβε, πηγαίνοντας προς την αίθουσα αναμονής.
Μπορώ; Είναι πολύ βαριά, για ’σας, η βαλίτσα!
Α! Ευχαριστώ πολύ, να μη σας κουράσω.
Ευχαρίστησή μου! Μεγάλη ευχαρίστηση, θα πρόσθετα!
Τον κοίταξε, μ’ εκείνο το σπινθηροβόλο βλέμμα, κατευθείαν στα μάτια.
Χαμογέλασε και ο κόσμος άστραψε γύρω! Δεν ήταν χαμόγελο αυτό!
Πώς μπορεί να είναι έτσι, ένα χαμόγελο; Το πρόσωπό της, από απλά ωραίο, έγινε
ξαφνικά θεϊκό! Χιλιάδες κβαντικές ακτίνες εκπέμπονταν, από τα κατάλευκα δόντια και
έμπαιναν, κατευθείαν, στην ψυχή του!
Διάολε! Ψιθύρισε. Είμαι έτοιμος να πέσω, σαν ώριμο φρούτο, στη σαγήνη αυτής
της γυναίκας!
Στο αεροπλάνο, κάθισαν σε διαφορετικές θέσεις. Αυτό, δεν του άρεσε καθόλου!
Πήρε, ιδιαιτέρως, μια αεροσυνοδό.
Θα ήθελα, να με βάλετε να καθίσω, πλάι στην κυρία. Και έγνεψε, με το κεφάλι, προς
το μέρος της, όπου, ήδη, είχε στρογγυλοκαθίσει, ένας παχύς κύριος.
Μα, δεν έχω αιτία!
Έβγαλε, από την τσέπη του, εκατό ευρώ. Βρες μία, της είπε!
Σε λίγο, πανευτυχής, καθόταν πλάι στην Ελένη! Είχε προλάβει, να δει το όνομά της,στην ετικέτα της βαλίτσας.
Αποσπασμα !!!
Νοσταλγίες
Ύπουλος εχθρός η νοσταλγία!
Ασχημίζει το παρόν και ωραιοποιεί το παρελθόν!
Ένα παρελθόν, που για κάποιους από μας, υπήρξε τραγικά φτωχικό, στα όρια της ένδειας, μίζερο και μονότονο σαν τη βροχή του Λεβάντε.
Παγωμένα τα σπίτια. Άδειο το αρμάρι! Σφάξε ένα κοτόπουλο για να κάμουμε Χριστού! Κοντό το παντελόνι. Παγωμένα τα πόδια. Απαγορευμένο το πενηνταράκι για λίγο χαλβά! Να βράζει το στήθος από τα βροχικά. Ο γιατρός τακτικός επισκέπτης. Η τσέπη του πατέρα άδεια. Το παιδί στα ξένα! Πόσα χρόνια έχω να το δω (τώρα αρκεί να ανοίξεις το μεσεντζερ).
Κόψε κρυφά ένα κλαδί από κυπαρίσσι και βάλε λίγο μπαμπάκι επάνω, να το στολίσουμε κι εφέτος!
Ύπουλος εχθρός η νοσταλγία! Σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια, τα νιάτα σου κι εσυ νομίζεις πως ζούσες καλυτέρα τότε! Δεν είναι έτσι! Αν ήταν, δε θα αγωνιζόσουν μια ζωή, για να αλλάξεις εκείνο που σήμερα νομίζεις πως νοσταλγείς.
Επ' ελπιδι....
Επ' ελπίδι Αναστάσεως
στης αναμονής το βράχο
ξοδεύεται η υπομονή
Δεν πεθύμησες χαρά
Ευτυχία δεν πόθησες
Δεν αποζητάς χορούς και τραγούδια
Για λίγη γαλήνη μάχεσαι
Ξέρεις πού θα τη βρεις
Όμως ο Δίας σε κρατά
σταυρωμένο στο βράχο.
Το 19 και ... άλλες ηλικίες.
Την έλεγαν Φιλιώ.
Ήταν συνομήλικη και εγώ σφόδρα ερωτευμένος μαζί της!
Σπουδάζαμε τότε.
Με τη βιασύνη και την ορμή των 19, της το είπα.
Με άφησε, για καιρό στο μάλλον ναι αλλά... Ξεροψηνόμουν!
Στο τέλος μου το πέταξε: Έχω σοβαρή σχέση!
Πικράθηκα, αλλά έλεγε αλήθεια.
Μου πήρε κάποιον καιρό να την ξεχάσω.
Εντελώς τυχαία, έπεσα πάνω στο προφίλ της.
Στην αρχή δεν το πίστεψα!
Δεν μπορεί να είναι η Φιλιώ αυτή, αλλά ήταν.
Έριξα μια ματιά στις αναρτήσεις, στις ιδέες, στη γλώσσα.
Ασυναίσθητα, ένιωσα ευγνωμοσύνη για τον άλλον!
Το 19 δεν είναι ο κατάλληλος αριθμός για μια τέτοια επιλογή.
Άστην για μερικά χρόνια αργότερα.
Τότε που η καρδιά αρχίζει να κουβεντιάζει με το μυαλό.
Αλαλούμ!
Ωωωω!!! Καλώς τον κ. Αγησίλαο!!!
Παρακαλώ, θα ήθελα ένα μοριακό τεστ να κανω!
Α! Μοριακό τεστ, δεν κάνουμε εμείς εδώ!
Ένα ραμπιτ τεστ, τότε!
Ούτε! Αλλά, γιατί, αν επιτρέπετε;
Εχω, πυρετο, παραλυσία, βήχω!!!
Μπορεί να είναι κρύωμα! Εμβόλιο έχετε κάνει;
Οχι! Αυτά είναι πραγματα του διαβόλου. Θέλω εισαγωγή!
Εισαγωγή δεν γίνεται! Έχουμε μόνο μονόκλινα δωμάτια!
Δώστε μου ένα μονόκλινο.
Μονόκλινο δε δίδουμε εμείς!
Δώστε μου ένα ράντσο, μια καρέκλα, κάτι, τέλος πάντων.
Τα ράντσα είναι προσβλητικά!
Δηλαδή θα με αφήσετε να πεθάνω;
Από κρύωμα; ελάτε τώρα! Υπερβάλλετε!
Δώστε μου κάποιο φάρμακο, έστω!
Φάρμακο; έχετε διαβάσει τι παρενέργειες εχει ακόμα και η ασπιρίνη; Μπορεί να πάθετε γαστρορραγία! Ασπιρίνη, δε δίδουμε εμείς!
Δηλαδή, πού να παω;
Ξέρω γω! Πηγαίνετε στους επιστήμονες. Τόσοι ειδικοί παρουσιάστηκαν τελευταία.
Δηλαδή, εσείς εδώ, ολόκληρο νοσοκομείο και αρνείσθε να με βοηθήσετε;
Με νοσοκομείο μοιάζουμε, κυριε, αλλά δεν είμαστε!
Τί είστε, τότε;
Α! Τίποτα το σπουδαίο! Πεταλώνουμε γαϊδούρια, κυριε, αλλά κι αυτό το επάγγελμα έχει εκλείψει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου