Βιογραφικο Αθανασιάδου Ιωάννα

 Ιωάννα Μ. Αθανασιάδου

Η Ιωάννα Μ. Αθανασιάδου είναι φιλόλογος 

και γεννήθηκε στη Δράμα όπου και κατοικεί. 

Έχει εκδώσει 5 ποιητικές συλλογές. 

Ποιήματά της έχουν βραβευθεί σε ποιητικούς διαγωνισμούς 

και έχουν μεταφραστεί στα Iταλικά, 

ενώ ποιήματα και κριτικογραφίες της 

έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικές σελίδες και περιοδικά

ποιητικές συλλογές :

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ

Ο δρόμος

Πάντα ο ίδιος δρόμος.

Φωτεινός, με τα βήματα νωπά.

Με τα δέντρα να περπατούν με τους διαβάτες. 

Οι άνθρωποι χάνονται στο βάθος του.

Από πού ξεκίνησαν; 

Από πού επιστρέφουν; 

Το πέρασμα ακατάργητο. 

Η πορεία μοίρα.

Γέφυρα που οδηγεί τις ψυχές άραγε πού;

Μυστήριο του κενού, μυστήριο της αλαζονείας. 

Μυστήριο της ταπείνωσης.

Το αίμα μας γη σιωπηλή, 

η γνώση σε λίγα μέτρα γης. 

Το ανύπαρκτο τέλος επιστροφή· 

στο ξεχασμένο πρόσωπο, στην έρημο του Θεού... 

Ο δρόμος καραβάκι των ψυχών.

Ο αέρας του δροσερός, 

τα σύννεφα σταματούν από πάνω του. 

Κι οι διαβάτες περνούν, 

περνούν, περνούν...

Ψυχή σιωπηλή στη μοναξιά των δρόμων, 

μονοπάτι των ανέμων!

Φωνή που ακούγεσαι πέρα απ’ τον χρόνο, 

γεφύρι της ερημίας.

Σώμα των έρημων κοιμητηρίων, 

σώμα της άνοιξης. Διαδρομή άγνωστη.

Πρόσωπο πονεμένο, πουλί ξεριζωμένο. 

Χιλιάδες φιλήματα κρέμονται στα κλαδιά σου, 

το αίμα λευκό στα πρωινά σου.

Η μοναδική μας ύπαρξη. 

Η μοναδική μας διαδρομή. 

Ο άγνωστος προορισμός μας. 

Ο προκαθορισμένος...

ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ

Κύματα άγρια τα πέλαγα,

βουίζει η ακρογιαλιά.

Τα βράχια σιωπηλά κι ακίνητα,

τα πρόσωπα μοναχικά.

Πληθαίνουν τα βήματα στη ζεστή άμμο,

βαραίνουν παράξενα οι άνθρωποι.

Παμπάλαιες οι ψυχές, νανουρίζουν τις αγάπες τους.

Μάτια που ειδώθηκαν για μία και τελευταία φορά,

όρκοι που ξεχάστηκαν.

Αγάπη που δε χτύπησε τα σήμαντρά της κι έμεινε ανυπεράσπιστη.

Ναυάγιο που το ερημώνει ο άνεμος.

Όνειρα και ξάρτια κι άρμενα και καπετάνιοι λευκοί

η ξεχασμένη νιότη.

Τα βλέφαρα σφαλνούν την πίκρα.

Άγνωστες οι ψυχές των συντρόφων.

Κένταυροι οι έρωτες της θάλασσας,

θύελλα άσπλαχνη της ερημιάς.

Ιωάννα Αθανασιάδου,

ποίημα απ' το βιβλίο ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΧΤΟ, εκδόσεις Σαιξπηρικόν.

ΠΑΝΙΝΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ

Νέα μάσκα φόρεσε η πάνινη κούκλα στη διπλανή καρέκλα.

Ισορροπεί στο κάθισμα απίστευτα ευτυχισμένη,

το πρόσωπό της μία καινούρια μάσκα κάθε φορά.

Απλώνουμε το χέρι και πιάνουμε το δικό της.

Μαλακό όπως και το δικό μας.

Ευτυχία εξαιρετική.

Γύρω μας άδειες καρέκλες.

Πόσο τυχεροί

να καθίσουμε δίπλα στη μοναδική κούκλα του δωματίου!

Ν’ ανταλλάξουμε χαιρετισμό,

να συνομιλήσουμε μαζί της.

Απολαμβάνουμε την ώρα του δειλινού.

Ένα χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπό μας.

Σχεδόν αληθινό.

Άραγε τόσο καιρό πώς δεν το σκεφτήκαμε

να βάλουμε κι εμείς μάσκα,

φτηνή κι ωραία,

να δείχνουμε ανέμελοι;

Να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με το πρόσωπό μας!

Θα κάναμε έτσι πιο ευτυχισμένη τη φίλη μας.

Θα γέμιζε το δωμάτιο χαμόγελα!

Όμως, τι γίνεται ξαφνικά;

Κούκλες πολλές, χωρίς μάσκες,

με μάτια από γυάλινα κουμπιά, μικρά,

με στόμα από κόκκινη κλωστή,

με δάκρυ από σιωπή

ανοίγουν την πόρτα.

Περπάτησαν μες στον αγέρα κι έφτασαν άραγε από πού;

Τα σώματά τους εξουθενωμένα από μια θλίψη παράξενη,

γέρνουν αξιολύπητα στις άδειες καρέκλες.

Δε μένει καμία κενή.

Πρέπει να βγάλουμε κι άλλες απ’ την αποθήκη.

Πριν χρόνια τις κλειδώσαμε εκεί

και τις ξεχάσαμε για τα καλά.

Δε θυμόμαστε πια ποιος καθόταν σ’ αυτές.

Μα τώρα αυτές οι κούκλες μάς τις θύμισαν…

Όμως, γιατί ήρθαν;

Δεν είδαν την ευτυχία μας;

Ήμασταν όλοι τόσο χαρούμενοι!

Εμείς, η πάνινη φίλη μας, οι άδειες καρέκλες, η σιωπή…

Η κούκλα δίπλα μας τώρα γελά,

όμως μ’ ένα γέλιο περίεργο.

Κάθε τόσο διορθώνει τη μάσκα

να μη φανεί από πού τρέχουν τα δάκρυα.

Σιγά σιγά άσπρα πάνινα κορμιά

μας σφιχταγκαλιάζουν ασφυκτικά.

Σχηματίζουν το πρόσωπο της μοναξιάς.

Η απουσία ανελέητη μας τυραννά.

Ιωάννα Αθανασιάδου,

ποίημα απ' το βιβλίο ΑΓΙΝΩΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδόσεις Βεργίνα

ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΕΛΑΓΑ

Θάλασσα, με τα ωραία νάζια σου,

με τον ουρανό συντροφιά.

Το φως πίνει απ’ την κούπα σου,

λαμπάδες κι αστέρια τα χρυσά σου μαλλιά.

Πελαργοί και γλαρόνια στο βαθύ ορίζοντα,

η εξαίσια μέρα μυροβλύζει.

Μαρμαρώνουν πελώρια τα κύματα,

ο βυθός αναδύεται περήφανος.

Ξαπλώνει στα πέλαγα ο ήλιος ο τεμπέλης,

τα καράβια περδικόπουλα στη γραμμή.

Καλύβες χρυσές τα πανιά τους,

ζητιάνοι οι καπεταναίοι τους.

Άγγελοι λυγεροί στα πέλαγα,

άσπρα μελτέμια στ’ ανοιχτά.

Δελφίνια κυνηγούν άγρια άλογα,

τα ταξίδια τους νοσταλγικά.

Παλικάρια οι ολόλευκοι έρωτες,

η κορμοστασιά τους δίψα κι όρκος.

Ελαφίνες χρυσές οι κοπέλες,

αναζητούν τ’ αστέρι του Ωρίωνα.

Καστροπύργια στη λευκή άμμο,

σημαίες τα κρίνα στην ακρογιαλιά.

Λαβώνουν οι άνεμοι τα πεφταστέρια,

στήνουν ξόβεργες στ’ αποδημητικά πουλιά.

Αρματώνουν τ’ αγόρια τις σφεντόνες τους,

ρίχνουν τα πουλιά των κυμάτων.

Αγκιστρώνουν δολώματα τα πέλαγα,

ψαρεύουν στεριές και βράχια.

Γοργόνες των βράχων ατίθασες,

γοητεύουν καράβια ξανθά.

Κεράκια τα ψάρια τα ολόχρυσα,

λαβώνουν τ’ αθώα νερά.

Καρτέρι τα ξάρτια κι οι άγκυρες

μελένιος ο ήλιος ο αντάρτης.

Γελά κι ονειρεύεται ο ύπνος του,

ψελλίζει ψαλμούς στοργικά.

Ιωάννα Αθανασιάδου,

ποίημα απ' το βιβλίο ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΧΤΟ, εκδόσεις Σαιξπηρικόν