Μαρίνα Αντωνίου
Μαρίνα Αντωνίου είναι το ψευδώνυμο της Μαρίνας Μάρκου.
Γεννήθηκε στην Κόρινθο και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Εμφανίστηκε στα Ελληνικά Γράμματα το 2002 με την ποιητική συλλογή "Ξεχασμένες Ζωές".
Άλλα έργα της που έχουν εκδοθεί
"Χαμένες ευκαιρίες" διηγήματα
"Σκοτεινά μονοπάτια" ποιήματα
"Το δέντρο που περπάτησε" παραμύθι
"Το τραγούδι των πουλιών" παραμύθι
Ποίημά της ήταν σε παλαιότερη ετήσια ποιητική συλλογή ημερολογίου των εκδόσεων "Ιανός".
Πήρε μέρος στον ποιητικό διαγωνισμό του 2018 του συλλόγου
"ΛΙΝΟΣ" με τιμητική διάκριση.
Έλαβε μέρος στον παγκόσμιο ποιητικό διαγωνισμό του 2020 της
Αμφικτυονίας Ελληνισμού και πήρε το δεύτερο βραβείο.
Έλαβε μέρος στον διαγωνισμό της Εταιρείας Γραμμάτων και Τεχνών
Πειραιά για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 και πήρε
τιμητικό δίπλωμα.
Email: mrnmarkou@gmail.com
Ουράνιο τόξο
Ζω μεταξύ αλήθειας και ονείρου.
Ισορροπώ στο στενό μονοπάτι που πάει
στο φεγγάρι πάνω από την άβυσσο.
Μη φοβηθείς.
Άνοιξε ελεύθερα της φαντασίας τα μεγάλα φτερά
κι έλα μαζί μου στον χορό των αστεριών να φτάσουμε.
Πάνω από το ουράνιο τόξο, κοίτα με στα μάτια
και εγώ θα σου αγοράσω
ένα κουτί με εφτά ουρανούς.
ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ ΚΟΧΥΛΙΑ
Κράτησα κάποτε στο χέρι μου
ένα κομμάτι χρόνου.
Ήταν όμορφο, χρωματιστό
σαν ένα θαλασσινό κοχύλι.
Μου είπαν:
— Πρόσεξε , να μην το χάσεις.
— Φύλαξέ το, μην το ξοδέψεις.
Κι εγώ τρόμαξα πολύ
και το έθαψα βαθειά στην άμμο.
Τώρα οι μέρες κι οι νύχτες
περνάνε βιαστικά,
και χάνονται αμέσως.
Πώς να χωρέσω ζωή μου στη σιωπή σου,
που δεν μπορώ στην άμμο πια να βρω
εκείνο το παλιό, χρωματιστό, κοχύλι χρόνου.
Συγχώρα με ζωή μου.
Το έχασα.
Κράτα με χρόνε
λιγάκι ακόμα στα φτερά σου,
τα χρώματα απ' το σούρουπο να δω.
Όνειρα μιας χαραυγής αυτή η ζωή
μοιάζει πως είναι, που πέταξαν,
πάνω απ' το ταβάνι ένα πρωινό.
Ανάσες που καίγονται,
μέσα σε ματιές και σε καπνούς
κι αφήνουν πίσω ένα τραγούδι.
Παρηγόρησε με τώρα με λόγια,
γλυκά, ψιθυριστά,
πώς ίσως πέρα απ' τον ορίζοντα
θα βρω του ήλιου ένα χνάρι,
πάνω στου φεγγαριού
τη γκρίζα τη σκιά.
Μακρινό μου όνειρο
κι απέραντε ουρανέ,
να με θυμάσαι τις ώρες
της φωτιάς και του νερού.
ΕΡΗΜΙΑ
Να σου μιλήσω για ερημιά;
Θέμα που εξάντλησαν τόσοι ποιητές,
και τι λέξεις πια να να βρω εγώ;
Μα ξέρω μόνο να σου πω,
πως είναι ένα βλέμμα καρφωμένο
για ώρες στο κενό,
που κάτω απ' τα βλέφαρα
κρατάει ένα δάκρυ σφιχτά
να μην κυλήσει.
Πως είναι ένα δάγκωμα στα χείλη
όταν κάτι θέλεις να πεις,
ένα σφίξιμο στα δάχτυλα
όταν κάτι θέλεις να χαιδέψεις.
Ώρες μου μικρές,
ώρες μου αργές,
ώρες μου μετρημένες
μια και δυο φορές
με χτύπο καρδιάς
πολύ δυνατό,
του λυγμού, της σιωπής,
κυράδες και φίλες εσείς,
της μοναξιάς μου αδερφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου