Πορεύομαι ανατολικά της ψυχής σου
γίνομαι θύτης και θύμα
φως και σκιά
εισχωρώ στην άδοξη κάθαρση
κίβδηλος πόνος η χαρά
αντέχω το έκπτωτο σώμα σου
να σφραγίζει τον ιδρώτα μου
την ώρα που το βλέμμα σου
αγγίζει το δικό μου,
αντέχω στην ενοχή της μαγείας
που εκφέρει το εμμονικό
" αγαπώ, σ' αγαπώ"
Περιστρέφομαι ηδονικά
με το τραύλισμα της φωνής
εμπεριέχομαι στο είναι σου
στην απόκοσμη διάσταση της ύπαρξης σου
κύκλος φλεγόμενος ερωτικός.
Πασχίζω να ζήσω από τον ήχο των ανθρώπων
αλλά πάντα με άδεια τα χέρια γυρνώ
στο δωμάτιο με τις σκληρές αλήθειες
αγιάτρευτη η σκουριά τους
γδέρνει τους τοίχους
μέσ' απ' το δέρμα μου.
Τόσο άδειο και σκοτεινό το πρωινό
σε κάθε έξοδο
ονόματα νεκρών λουλουδιών
μου ζητάει
για ν' αγγίξω
κόκκινα κλειστά μάτια
στο λαρύγγι σου.
Κομμάτια κρύσταλλα ανέμων
θροΐζουν κάθε νύχτα
κάτω απ' το έναστρο κρεβάτι μου.
Μείνε εκεί
μου ταιριάζει το άστρο σου.
Αποστολος Α. Φεκατης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου