Κι όταν σου πω πως σ’ αγαπώ
Κράτα την λέξη μέσα στην χούφτα σου αγάπη μου
Κράτα την καρδιά μου μέσα στα δάχτυλα σου.
Σφιχτά.
Μην μ’ αρνηθείς…
Σαν άνεμος που πέρασε
Σαν πούπουλο που άγγιξε για λίγο την άκρη των δαχτύλων σου
Τρυφερά.
Αθόρυβα.
Σχεδόν ανεπαίσθητα.
Μα εσύ όμως το ‘νιωσες, δεν είναι αγάπη μου;
...Κράτησε με για λίγο στα ζεστά δάχτυλα σου…
Κι όταν σου πω πως σ’ αγαπώ
άκου τα ποτάμια πως κυλάνε γοργά κάτω από το ασημένιο φεγγάρι.
Εκεί που η λάμψη του λιγοψυχώντας, ρωτάει με αγωνία τα νερά, "Μ’ αγαπάς ποτάμι; Μ’ αγαπάς; …"
Και 'κείνο καθώς τρέχει, λούζεται στην αγάπη, ανήμπορο να σταματήσει και να πει, "Σ’ αγαπώ! Ναι, σ’ αγαπώ!"
Μα είναι νερό και κυλάει, τρέξε φεγγαράκι να το πιάσεις…
Στην ακροθαλασσιά
εκεί θα συναντηθείτε
περίμενε το.
Θα ‘χει σχεδόν φτάσει το ξημέρωμα …
Και αποθαρρεύει το φεγγάρι γιατί ξέρει
πως τότε θα ‘ναι πια αργά…
...Εσύ όμως, μη μ’ αφήσεις να φύγω…
Κι όταν σου πω πως σ’ αγαπώ
Πάρε ένα ένα τα γράμματα απ’ την αγάπη μου και σκόρπισε τα ψηλά.
Να τα πάρουν τα πουλιά και να υφάνουν μαντήλια.
Για να σκουπίσουν τα δάκρυα
αυτών που κλαίνε κρυφά στο σκοτάδι, μόνοι και ξεχασμένοι.
Να τυλιχτούνε στην χούφτα τους
να ζεστάνουν τα παγωμένα τους χέρια
και ‘κει, μέσα στην άσπλαχνη νύχτα
παρηγοριά να γίνουν
και κήπος με αφελείς ανεμώνες
που σπαταλούνε το άνθος τους, μόνο για ν’ αντικρύσουν μιας μέρας τον ήλιο, στην καρδιά του χειμώνα.
Και μετά να χαθούν.
...Γίνε μου άνοιξη να σωθώ…!
Αχ... πόσο σκοτεινή η νύχτα απόψε
Κι εσύ αγάπη μου σιωπάς
μετρώντας γράμμα γράμμα την αγάπη μου
ξεχωρίζοντας τα φωνήεντα από τα σύμφωνα
διαιρώντας ανάλγητα την ψυχή μου στην χούφτα σου
για να δεις αν σου κάνει…
Γράμμα γράμμα στα χέρια σου η αγάπη μου
αταίριαστη, μόνη και ξένη
κάτω από το λυπημένο τώρα ασημοφέγγαρο
που έχασε την αγάπη του…
που έχασα κι εγώ την δική μου…
Κιουλάχογλου Χ. Γεωργία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου