ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΕΙΡΗΝΗ

 
Ροκανίζουν τα δέντρα στα άγρια μεσάνυχτα
Πιο άγρια τα δόντια που τα κλαδιά κόβουν
Τρίζουν οι θύμησες στα άγρια μεσάνυχτα
Ταφόπλακες π’ αναπηδούν
Το σώμα φωτιά πυρπολημένη
Τα λόγια άφατη κάψα στα χείλη
Γυροφέρνω με τ’ άσπρο νυχτικό
Τα μαλλιά λυτά ως τη μέση
Κάποτε τα έριχνα για σκάλα
Τώρα σκοινί στον λαιμό μου χωρίς κορδέλες

Τρίζουν τα δόντια να μην φωνάξω ‘έλα’
Όταν το φως χάνεται έρχεσαι πάντα σαν σκιά
Με τρομάζεις, με προσκαλείς
Γυροφέρνω με τ’ άσπρο νυχτικό
Και μια λαχτάρα στα χέρια για φανάρι
Η φλόγα τρεμοπαίζει
Όπως το σώμα μου παλλόταν στα δικά σου χέρια επάνω
Μ’ ένα φύσημα τ’ αγέρα φούντωνε κι άλλο η λαίλαπα
Κι εσύ αέρας
Έρχεσαι τα βράδια και με στοιχειώνεις
Δεν ξέρω αν πρέπει να προσευχηθώ για να σωθώ
Ή να σ’ ακολουθήσω στην κόλαση σου
Ξέρω πως οι θύμησες σου τρίζουν
Τα παράθυρα στο δωμάτιο θέλουν λάδωμα
Ο βασιλικός στη γλάστρα θέλει πότισμα
Οι γάτες χάϊδεμα

Σε λίγες ώρες ξημερώνει
Θα πάω να κρυφτώ πίσω από την σκιά της Γης
Μερική έκλειψη στην καρδιά μου μέσα
Λίγο να μην σ’ αγαπώ
Και λίγο να φαίνεται
Να μην μάθεις ποτέ
Πως ξενυχτάω και ροκανίζω τις θύμησες σου
Σαν τις τρύπες στην Σελήνη
Βουλιάζω το δάχτυλο
Και το χώνω βαθιά στην πληγή
Μήπως εκεί βρω την αιτία
Και την ησυχάσω
Κι ησυχάσεις κι εσύ

Και πάψεις να έρχεσαι

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΕΙΡΗΝΗ