Ποτέ δε μπόρεσαν αυτά τα δύο να ζήσουν το ίδιο καλοκαίρι.
Όλο το χρόνο χάνεσαι κυνηγημένη μέσα στα πρέπει σου, πάντα πνιγμένη με σχεδόν μηδέν ανάσες.
Όλο το καιρό προσμένεις αυτό το καλοκαίρι και κάθε φορά λες φέτος θα είναι αλλιώτικο.
Στέκεις στο παράθυρο τις χειμωνιάτικες νύχτες και κάνεις όνειρα, για το πώς θα ήθελες να είναι το φετινό, σχέδια που σκορπίζουν χωρίς μνήμες με τα πρωτοβρόχια.
Από παιδί θυμάσαι ένα καρδιοχτύπι και την ανάσα που βάραινε στο άνοιγμα το καιρού, στη γλύκα των δειλινών, λες και κάτι θα γινόταν και περίμενες και περίμενες και περιμένεις.
Τόσο καιρό σε ένα προθάλαμο αναμονής και πότε δεν έρχεται η δική σου σειρά, γιατί οι ψυχές που συναντάς δεν φέρουν ακόμα την ειδίκευση που λέγεται βαθιά.
Ζέστη και φέτος, πύρωσε για τα καλά ε, και;
Γεωργία Χαλαζωνίτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου