Ο έρωτας είναι μοναδικός, "Ελένη Αποστόλου"

 

Ο έρωτας είναι μοναδικός,

δεν μοιράζεται, ούτε σκορπιέται ...

Είναι πάντα εκεί στρατιώτης και λοχαγός μαζί

γιατί έτσι έμαθε,

να διατάζει και να διατάζεται,

δεν υπακούει σε κανόνες μα ούτε και στα όρια υποκύπτει

κι αν συμβεί απλά φεύγει.

Όχι σαν άμαχος στρατιώτης,

σαν αυτός που έδωσε το αίμα του στην πατρίδα του...

Την καρδιά του, την ψυχή του...

"Ελένη Αποστόλου"

"Φυγή" Ελισσαίος Βγενόπουλος

 "Φυγή"

Έβλεπε τις στιγμές να πέφτουν

από το εύκαμπτο χέρι του επερχόμενου χειμώνα

και να σκορπίζονται σε ανεξακρίβωτες ειδήσεις

πίσω από τα σύννεφα.

Φέγγιζαν οι οργανοπαίχτες

που συνόδευαν με τους ήχους τους

την εποχή

στην τελετουργική της είσοδο

πήρε το ακάνθινο στεφάνι

της πραγματικότητας

και το πέρασε στο μέτωπο

της συνήθειας.

Με ευλάβεια κυλίστηκε στο αυταπόδεικτο

με σύνεση αρπάχτηκε από τα βράχια του ανεξήγητου

κι ύστερα έπεσε στο βυθό

που οι άνθρωποι συλλέγουν

τις σπασμένες τους στιγμές.

Άκουγε πάντα κάτω στα υπόγεια

της μέρας του

τις μηχανές να βάζουν μπρος

κι ύστερα να σταματάνε

στη μέση μιας στιγμής

ζυγίζοντας το θαύμα της αιωνιότητας

ανάμεσα στα γρανάζια τους.

Ελισσαίος Βγενόπουλος

«Γυναικὸς Πῦρ ἐστὶ Θάλαττα» Στέλλα Σουραφή

 

«Γυναικὸς Πῦρ ἐστὶ Θάλαττα»  

Φορούσε στο κορμί γαλάζια θάλασσα
και δύο γκρίζα κύματα στο βλέμμα
και ένας άνεμος τρελός μ’ αλμύρα έβρεχε
τα δυο τα χείλη της τα πετροκοραλένια.
Την είδα μ’ ανεμόεσσα την κόμη της
στον έρημο τον βράχο ν’ αγναντεύει
και την μελίρρυτη άκουσα φωνούλα της
όλα τα όντα του βυθού να τα μαγεύει.
Και όταν ήρθε η πανσέληνος και στάθηκε
στου ουρανού το ξέφωτο σκοτάδι
είδα να ντύνεται γοργόνας το απείκασμα
κι ουρά να γίνεται το θαλασσί μαγνάδι.
Κάνει βουτιά στα γαλανά βαθιά και χάνεται
μα πίσω της αφήνει φωταψία
μοιάζει με Πυρ που μια Γυνή το άναψε
βαφτίζοντας της Θάλασσας τα θεία.

Στέλλα Σουραφή

ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ Τάτσης Γιάννης

 ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ

Ορατότητα μηδέν. Η πόλη ιδρωμένη
αναπολεί τη δροσιά του πρωινού αέρα,
που σαν γεράκι στο έμπα του
κατεβαίνει αντάρτης από τα βουνά.
Πυγολαμπίδες τ’ αστέρια φωτίζουν τη νύχτα
τυλιγμένη στο ξεθωριασμένο της σάλι,
ξεθηλυκώνοντας τις ρασόχρωμες κουρτίνες
να υποδέχεται το καλοκαιρινό γλυκοχάραμα.
Ακούγεται το κράξιμο των πουλιών.
Η ζωή ξανακυλάει στις φλέβες της
μετά το νυχτερινό αναισθητικό
κι ενορχηστρώνει το ξεκίνημα της μέρας.
Κελαηδώντας ο κορυδαλλός του πρωινού
προσπαθεί να πλησιάσει το Δημιουργό του
και να Τον καλημερίσει από κοντά.
Ροδόχρωμο χαλί, στα μέρη της Ανατολής,
δρόμο ανοίγει στον ήλιο αυτοκράτορα,
που απ’ της κορυφής το μονοπάτι
ροβολάει με ανεμισμένα τα χρυσά του μαλλιά.
Με καλημερίζει,
νιώθω το ζεστό του χνώτο.
Η νύχτα κουρασμένη χάθηκε με τα μυστικά της
και η ζωή αρχίζει να κυλάει στις ράγες της ημέρας.
Καλημέρα ζωή.

Γιάννης Τάτσης

" Αιχμάλωτοι και συνάμα Ξένοι..."Carpe.

 " Αιχμάλωτοι και συνάμα Ξένοι..."

Αιχμάλωτοι του κινδύνου

αυτή είναι η αλήθεια μας,

μέσα στο αύριο ενός κόσμου

που αντανακλά ζωές αμήχανες

σε καθρέφτη σπασμένο

από πράξεις κακοφορμισμένες

και υποκριτικές.

Ξένοι πια ανασαίνουμε τη φλόγα

μιας σάρκας ξεχασμένης

κάποιες νύχτες

με φεγγάρια παραπλανημένα

και λαξευμένα

από το κύμα αιώνων σιωπής.

Μια παλλίροια που άλλοτε

σκεπάζει και άλλοτε φανερώνει

εικόνες πνοής μελαγχολικές

και σκουριασμένες

να κείτονται πια

στην άμμο των αισθήσεων.

Αιχμάλωτοι και συνάμα ξένοι

μιας ανυπαρξίας

που κατατρώει τις σάρκες μας

στο ήρεμο και γεμάτο δάκρυα

κελί των ονείρων μας.

Δεσμά, θάνατος αργός ψυχών,

βουρκωμένα πάθη

τρυπωμένα στην καταπακτή του χρόνου.

Βήματα απεγνωσμένα,

λέξεις ασταθείς

σβήνουν τα όνειρα

που πλάσαμε στο υγρό κελί

του μαρτυρίου μας,

παραδίδοντας τη σκυτάλη

στους δέσμιους που έπονται...

αιχμάλωτοι και συνάμα ξένοι

με τις πρωινές ανάσες των ονείρων μας.

Carpe.

Τα Χριστούγεννα του πρόσφυγα Αδελαΐς Παπαγεωργίου

 

Τα Χριστούγεννα του πρόσφυγα

Κοντεύουν Χριστούγεννα
και ψάχνω κουράγιο να ζήσω
το θαύμα της Γέννησης σου, Χριστέ μου
στην Άγια φάτνη Σου
ικέτης να γονατίσω
θερμά να σε παρακαλέσω
τον αγιάτρευτο πόνο του ξεριζωμού
να μου γιατρέψεις,
να αφήσεις ακέραιες
τις μνήμες της νεανικής μου ψυχής
ως την ώρα του γυρισμού
Να αφήσεις τα βήματα της σκέψης
ανεμπόδιστα να ανιχνεύουν
τους δρόμους της Κερύνιας, της Μόρφου,
της Αμμόχωστου της λατρεμένης
Πλησιάζουν Χριστούγεννα
μα εγκλωβισμένη είναι η χαρά μου
οι γιορτινές φωτογραφίες
από το μπαούλο της λήθης,
χαρωπές ξαναβγαίνουν
το δέντρο της χαράς
ήταν στολισμένο με κορδέλες
κι αμέριμνα τραγούδια ειρήνης
χρωματισμένα ήταν τα όνειρα
στην παλέτα του ουράνιου τόξου
μελωμένο γευόμασταν Χριστόψωμο
η άδολη αθωότητα κυλούσε
το αέναο ροδάνι της ευτυχίας
Τώρα ένας ακόμα χρόνος,
κοντεύει να φύγει
δίσεκτες σκέψεις
με περικυκλώνουν
το μέλλον δισταχτικό στέκεται
στο κατώφλι των νέων εξελίξεων
Αχ να μπορούσα
να γυρίσω τον χρόνο πίσω
το σπίτι μου, στην γειτονιά μου
στα αθώα μου χρόνια
Αχ να μπορούσα
να γυρίσω τον χρόνο μπροστά
να βρουν την φωνή τους
οι βουβές καμπάνες
και να σημάνουν χαρούμενα
εμβατήρια επιστροφής
Και τότε, αληθινά
θα γεμίσει ευφροσύνη η ψυχή μου
και θα νοιώσει επιτέλους
τη πραγματική χαρά των Χριστουγέννων

Αδελαΐς Παπαγεωργίου

ΤΟ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΧΑΡΆΣ Αγγέλα Καραγκούνη

 "ΤΟ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΧΑΡΆΣ "

Στο πανδοχείο της χαράς συναντηθήκαμε.

Εγώ, φρεσκολουσμένη κόρη

με χρυσάφι στα μαλλιά.

Κι αυτός,ένας περήφανος αητός

με καλυμμένες αντρίκια τις ουλές του.

Με πήρε απ' το χέρι κι άρχισε

να με σεργιανάει στο χτες του.

Μου έδειξε κάθε κομμάτι του.

Τις πληγές του με άφησε να ψηλαφήσω.

Σε ανάκλιντρα ξάπλωσε τη χαρά

και τη σκέπασε ευλαβικά

με χιτώνες πορφύρας.

Στα χέρια του μια μικρή τουλίπα

γέννησε την άνοιξη .

Κατακκόκινα φιλιά ζωγράφιζαν έρωτες.

Δειλινά με καρτερούσαν,

να τα κλείσω στη μνήμη μου.

Ξεθάρρεψε το μέσα μου .

Ω, ασύλληπτο κάλλος !

Ω, ασύμμετρο θάμπος !

Θάμαξαν όλοι .

Και γω....

Όλους τους χρησμούς παραγνώρισα και ακύρωσα.

Έκλεισα τ'αυτιά μου.

Έκλεισα τα μάτια μου.

Δεν μπορεί να κάνουν λάθος,

ούτε μισό παράδεισο.

Τον ζω.

Μέσα του υπάρχω.

Αυτοθεραπεύομαι.

Και φεγγοβολώ.

Και ξεχνώ τις πρότερες ελλείψεις.

Και ξεχνώ τις πρότερες δυστυχίες.

Άπληστα γεύομαι τα πολύτιμα πάθη.

Και κλείνω τις γρίλιες στις ανεπίτρεπτες σκέψεις.

Και κλείνω τα σύνορα στους χειμώνες.

Αφήνομαι στο φως να με χαϊδέψει.

Ναι, αφήνομαι ολοκληρωτικά στο έλεός του !

Αγγέλα Καραγκούνη

Χειμώνας…Στρατής Παρέλης

 

Χειμώνας…

Α χειμώνα υπεροπλισμένε, δόρατα

έχεις που ευστοχούν, κομματιάζεις το αναιμικό δέντρο

δεν κοιμάσαι, είσαι τένοντας τεταμένος, είσαι μαχαίρι κοφτερό

αποφασισμένο.

Καμιά ελπίδα, αντίλαλος

από τις αναγνώσεις των πόθων

Ο έρωτας σμίγει κορμιά και τραγούδια

Δωρισμένος σ’ αυτούς που η καθαρή τους καρδιά βελάζει

Σαν αμετάκλητα αθώος αμνός…

Α χειμώνα μόνο η αγάπη σε νικά κι εξοργίζεσαι, ανήκεις

Στους νικημένους· ο έρωτας σμίγει τα κορμιά, τραγούδια

Ακούγονται μες την νύχτα, μια λάμψη αστεριού ναυαγεί στην καρδιά σου

Γλυκάνισο μυρίζει και μπαρούτι από βόλι θεϊκό…

Στρατής Παρέλης

"Το ταξίδι του λυτρωμού"Ελένη Τσαρουχά

 

"Το ταξίδι του λυτρωμού"

Με καταματωμένα πόδια

θα διαβούμε

αγκάθινους ανήφορους

κι απόκρημνες πλαγιές•

δριμείς χειμώνες θα διασχίσουμε..

πόνοι αβάσταχτοι

από αλλεπάλληλα κρυοπαγήματα

θα κομματιάσουν

τις αλύτρωτες κραυγές μας•

μαρμαρωμένα σώματα

οι διακαείς μας πόθοι•

θρύψαλα οι απαντοχές

θα σκορπιστούν

στου παγετού τη θύελλα

μέχρι του "είναι" μας

η φτερωτή πνοή

αλλιώτικη να ορθωθεί

μέσα απ' το ρήμαγμά της•

πανάλαφρη να αφεθεί

στου μελίρρυτου αγεριού

το τρυφερό αγκάλιασμα•

λεύτερη και πλέρια

να υψωθεί σ' ατέρμονα αιθέρια•

στου ορίζοντα τις άυλες κορφές

ν' αναδυθεί•

ώσπου η ολόφωτη θωριά της

ν' ανταμώσει

τον Ήλιο της Ζωοδόχου Άνοιξης

να ακτινοβολεί υπέρλαμπρος•

ουράνιας επαγγελίας

αγγελικά σαλπίσματα

στεφάνους μυριστόλιστους

με δάφνες, υάκινθους

λυσίανθους και κρίνα

στον θρόνο του

τον χρυσοποίκιλτο

να καταθέσουν•

στης οικουμένης

τους απέραντους λειμώνες

αιώνιας ειρήνης

ύμνοι δοξαστικοί

να βασιλέψουν

και ρόδα ολάνθιστα

να ξεπροβάλλουν

στα περβόλια της αγάπης...

Ελένη Τσαρουχά

Όνειρα Παπαχρυσάφης Χρήστος

 Όνειρα

Ζωή ήσυχη, ήρεμη, χωρίς ανατροπές, χωρίς συγκινήσεις, μια ευθεία γραμμή που για να διασταυρωθεί με τις ζωές των άλλων θα πρέπει εκείνες να ελιχθούν.
Ζωή μικρή.
Ζωή νεκρή.
Που ζεις πλέων από συνήθεια, που βλέπεις να περνούν τα χρόνια από επάνω σου και εσύ να τα δέχεσαι έτσι, αδιάφορα.
Που έχεις ξεχάσει πως στην πλάτη σου κουβαλάς ακόμα εκείνα τα φτερά που πίστευες πως θα σε κάνουν να πετάξεις εκεί που έφταναν τα όνειρα σου.
Τα όνειρα που ακόμα έχεις βαθιά μέσα σου και που μόλις τολμήσεις να κάνεις μια αρχή πάντα κάποιος θα έρθει να σε κρατήσει να μην πετάξεις.
Που καρτεράς την επόμενη ευκαιρία διαφυγής
Δεν είσαι άτολμος μα έτσι σε είπαν
Δεν είσαι δειλός μα έτσι σου φέρονται
Ενώ είσαι τα πάντα κανείς δεν βλέπει τίποτα
Ένας κλόουν που όλοι βλέπουν το αστείο πρόσωπο
και το φαρδύ χαμόγελο και κανείς τι κρύβει από κάτω.
Κλαίει ;
Γελάει ;

Έλα παλιάτσο ησύχασε, αυτή είναι η δική σου ζωή.
Μάθε πλέον να την ζεις και μη γκρινιάζεις.
Βλέπεις όλοι κάνουν όνειρα για να τα πραγματοποιούν.
Εσύ πρέπει να κάνεις όνειρα για να ζεις με αυτά.

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Πως δροσίζεται Pericleous Onoufriou Antri

 Πως δροσίζεται η πλάση

νέκταρ ζεστασιάς!

Πόσο ανέλπιστα φυσάει

ο Μπάτης ευτυχία!

Αθώα νεογέννητα χαμόγελα.

Έρωτάς στα σπάργανα

εκατομμυρίων ελπίδα.

Κρυμμένη η χαρά πίσω

από τζάμια θολά.

Ανάμνηση το παρόν

και το μέλλον ωχρό.

Κάτω από στολίδια κόκκινα

κοιμάται η θλίψη.

χαμόγελα αγέννητα

Φωνές μυστικές, σιωπηλές

μέσα σε παραλήρημα αγάπης

επιφανειακής αυταπάτης.

Γέννησε Χριστέ στα σπάργανα

σου την γαλήνη στο μυαλό

των ανθρώπων. Κάνε το δάκρυ

κύμα που χαϊδεύει την θάλασσα.

Antri Pericleous Onoufriou

ΓΕΛΩ ΚΑΙ ΞΕΓΕΛΩ Γιαλιτάκη Ντούσια Ειρηάννα

 

ΓΕΛΩ ΚΑΙ ΞΕΓΕΛΩ

Γελώ!!!
Το πρόσωπο μου γεμίζει φως και εγώ λάμπω και συνεχιζω να γελώ!!!
Απέναντι μου ή ζωή, με φωνάζει!
Μου κλείνει το μάτι και τρέχοντας φωνάζει "Πιάσε με".
Εγώ κάνω πως δεν ακούω,
μ' αρέσει να παίζω μαζί της,
να την ξεγελώ.
Γελώ πιο δυνατά, ξεκουφαίνω τον κόσμο, αντιδραστικά σε ότι με ενοχλεί έτσι ώστε να το ξεκάνω!
Έρχεται ο χρόνος και με απειλεί!
Μα συνεχίζω να γελώ,
δεν φοβάμαι τις απειλές, τις εξοντώνω με χαχανητά!
Νευρικά με πλησιάζει και μου λέει " σοβαρέψου μεγάλωσες" .
Του βγάζω την γλώσσα και τρέχω πιο δυνατά, πιο γρήγορα...
Λαχανιασμένη γυρίζω και και του λέω
" δεν μπορείς να με πιάσεις"!
Και γελώ πιο δυνατά!
Ανακατεύονται οι καταστάσεις σαν τα μαλλιά όταν τα φυσά το αγερι και παίζω μαζί τους κάνοντας ελιγμούς.
Όλη η ζωή μου μπροστά να μου φωνάζει...
"Τρέξε πιο γρήγορα,
πιάσε με"!
Την ξεγελώ και κρύβονται σε ένα στενό κάπου στην μέση της διαδρομής και την παρατηρώ,
την τσεκάρω!
Κόβω δρόμο και πηδώ τις λακκούβες αποφεύγοντας να πέσω μέσα τους... Φανερώνομαι μπροστά της και την ξαφνιάζω!
Ναι!!
Γελώ και της λέω.....
...." σε κέρδισα"!
Έρχεται ο χρόνος από πίσω μου,
γυρίζω τον κοιτώ και του φωνάζω
" φτου ξελευθερια" !!
Τον κέρδισα και αυτόν!
Και συνεχίζω να γελώ κρατώντας στα μάτια μου τις εικόνες που κέρδισα, λάφυρο για το τέλος που θα έρθει και κληρονομιά στα παιδιά μου οταν φύγω!
Γιατί το παιχνίδι ήταν άνισο μα εγώ τα κατάφερα με σύμμαχο το γέλιο!

~ Ειρηάννα Γιαλιτάκη Ντούσια~

Κάθε ανάσα σου Παρέλης Στρατής

 

Κάθε ανάσα σου είναι ένας έρωτας εύπλαστος παροιμιώδης-

Σχηματίζεσαι από εκείνα που λείπουν·

Η βροχή αγγίζει τις παρυφές της γεωμετρίας,

Σύννεφα θετικά ανοίγουν τον κρουνό της νεροσταγόνας,

Ο Δεκέμβριος καταθέτει στο εδώλιο της υγρασίας,

Ο χρόνος θα τελειώσει σπέρνοντας μια φοβισμένη ανάμνηση,

Θα σ’ αγαπώ οπότε πουθενά δεν πεθαίνω!

Στρατής Παρέλης

Άφησέ με Παπαλιάς Δημήτρης

 Άφησέ με να αγγίξω το σώμα σου

σε τόπους μακρινούς να ταξιδέψουμε
όπου οι αντοχές των ψυχών
υπερβαίνουν τις οδύνες της μοναξιάς.
Η φωνή μου ψίθυρος στα όνειρά σου
υπέρβαση ορίων αρχέγονων πόθων
παραμερίζοντας την λογική των ματαιοτήτων.
Τα χείλη ενώνονται
και η αρμονία του Σύμπαντος
κατακλύζει ακατάπαυστα στιγμές εκστατικές
κλείνοντας πληγές του χθες.
Εραστές του ονείρου ακολουθώντας
ανυπάκουα την ανάσα και το άρωμα
που αναδύεται από το απόλυτο της ύπαρξης.
Άφησέ με να γίνω φως
που γλιστράει στο σώμα σου
με την πρώτη αχτίδα της αυγής
να ακουμπήσω στα όνειρά σου
αεράκι της άνοιξης να γίνω
που τριγυρνάει στο δωμάτιο
όπου κρατάς τα μυστικά σου.
Θέλω να σε κεράσω από το κρασί
που μοσχοβολάει ουράνιες μουσικές
και συ λύσε τα μάγια που με κρατάνε στην σκιά σου
έλα να γίνουμε εραστές νυχτερινών περιπλανήσεων
δοκιμάζοντας πολλαπλές διαδρομές.
Οι αβεβαιότητες λιώνουν
μέσα στις αναθυμιάσεις αναμνήσεων και συναισθημάτων
αφήνοντάς με να ποθήσω το είδωλό σου.
Άφησέ με να μπω μέσα σου
σαν κύμα που χτυπάει στα βράχια της ψυχής σου
να γίνω ένα με τα μυστικά σου
και χιλιάδες νήματα να μας κρατούν
αφήνοντας τον παλμό των σωμάτων
να ορίζεται από τον ρυθμό της παρουσίας μας.

Δημήτρης Παπαλιάς

Τράβηξα χωρίς προορισμό Σεφεριαδης Πατροκλος

 Τράβηξα χωρίς προορισμό

Είπες τον ένοχο σωτήρα στο βλέμμα του ο πανικός

πήρε μονοπάτι συγνώμης.

Δάκρυα

ακολουθία λάθους

νοητή γραμμή άγγιξε κόκκινα λιθάρια

βροχή πότισε.

Πέτρινα κορμιά

ανάσες κόσμου

σπονδές αγνώστου Θεού

μπορείς να ακολουθήσεις.

Οι οδηγίες ήταν γραμμένες

πάπυρος

γράμματα αόρατης μελάνις

δύσκολο να ερμηνεύσουν κώδικες σιωπής.

Η γλώσσα κανόνες προλογίζει σε ένα λάκτισμα γκρεμός

γλύφει τα πόδια,

κύματα αναμνήσεων

σε ακολουθούν

αν βρεθείς στο πάτο......

Πατροκλος Σεφεριαδης

ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΘΑΛΑΣΣΑ Φλώρα Τ Jose

 

ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Η ψυχή είναι σαν τη θάλασσα, κάποιες είναι ρηχές, βατές μοιάζουν ήρεμες λίμνες,
άλλες κρύβουν ύφαλους με εσωτερικές πλαγιές όπου η κατάδυση γίνεται ομαλά.
Κι άλλες τα βάθη τους φιλοξενούν ναυάγια
με θησαυρούς ανεξερέυνητους.
Μα υπάρχουν και κάποιες που μοιάζουν
με απύθμενα πηγάδια όπου το φως δεν φτάνει,
κι εκεί στα σκοτεινά καιροφυλακτούν οι δικοί τους δαίμονες, πληγές κρυμμένες στο έρεβος.
Με απότομες χαράδρες και βράχους άγριους μυτερούς να κόβουν σαν ξυράφι, χωρίς έλεος
για τον ιδιοκτήτη τους.
Είναι οι ψυχές που πάνε κι έρχονται μέσα στους αιώνες, αυτές που έζησαν το πόνο, την απώλεια, τον έρωτα και την προδοσία.
Αυτές που η αγάπη τους ξεπερνάει τα σύνορα του συμβατού.
Που αντίθετα με τους πολλούς δεν λένε εύκολα
το σ' αγαπώ, ούτε λόγια με χρυσάφια στολισμένα, είναι φυδωλές, στην έκφραση μετρημένες.
Μα όταν το πουν δεν θα το πάρουν πίσω
στην πρώτη δυσκολία.
Μετράνε τις λέξεις και τις πράξεις τους γιατί φέρουν τη βαρύτητα που τους καθορίζει,
γνωρίζουν το καλό και το κακό
που μπορούν μα προκαλέσουν.
Μια τέτοια ψυχή αν δεν έχεις τσαλακώσει τον εγωκεντρισμό σου, αν δεν είσαι έτοιμος να κολυμπήσεις στα βαθιά τους,
αν δεν μπορείς να φωτίσεις τα σκοτάδια τους,
μη τις ταράξεις με εφήμερα λόγια.
Έχουν μία σπάνια ιδιότητα να αναγνωρίζουν
το πρόσκαιρο, να ανιχνεύουν αυτο που ήρθε
για να μείνει κι εκείνο που απλά ψάχνει την επιβεβαίωση, στα λόγια τα μεγάλα.
Είναι εκείνες που όταν τους πεις το σ' αγαπώ,
αυτές θα ρωτήσουν γιατί και θα επιμείνουν,
μέχρι να πάρουν την αλήθεια,
δεν αρκούνται στις εύκολες απαντήσεις.
Είναι οι ψυχές που δείχνουν να φοβούνται την αγάπη γιατί αγαπούν πιο βαθιά, πιο ώριμα που ξέρουν να βάλουν στην άκρη τον εγωισμό.
Που αγαπούν όπως ο άλλος έχει ανάγκη να αγαπηθεί κι όχι όπως τους έμαθαν να αγαπούν για τον εαυτό τους.
Είναι εκείνες που θα σε μάθουν να σε αγαπάς μέσα απο την αγάπη τους, που θα σε μάθουν να βλέπεις πέρα από τις λέξεις πέρα από τις πράξεις.
Είναι εκείνες που μέσα στο χάος βλέπουν την τάξη, γιατί τάξη είναι το ίδιο το χάος.

Φλώρα Τ Jose

ΒΕΡΑ Παπαδημητρίου Μαριάννα

 ΒΕΡΑ

Χαρούμενα τα πρόσωπα
μέσα σε όνειρα λευκά
με βλέπουν στολισμένη
Έχω λουλούδια στα μαλλιά
κι ένα χαμόγελο πλατύ
ήρθανε δίπλα μου όλοι αυτοί
να μου ευχηθούν για τη ζωή
ανθόσπαρτη εσαεί
Όμως η βέρα μου στενεύει
κλείνει στο δάχτυλο σφιχτά
μου σταματάει το αίμα
Ήρθε η ώρα για να βγει
να ξεκλειδώσω την στιγμή
πριν γίνει η θηλιά μικρή
και πνίξει εμένα
Βάζω τον κόμπο στο συρτάρι
δίπλα στους άλλους
Μέχρι να έρθει το πρωί
που θα αρχίσω απ'την αρχή
να πλέκω εκείνο το σχοινί
σε κάθε κόμπο προσευχή
για να κρεμάσει τη ζωή
που είχα αφήσει για μια άλλη...

(Μαριάννα Παπαδημητρίου)

ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ! Πήττα Κατερίνα

 

ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ!

Ετούτος, ο όμορφος κόσμος!

Παραδομένος στα Μέσα,

τις Πολυεθνικές,

τις Τράπεζες!

Δήθεν ανταγωνίστριες!

Κι ένας πακτωλός χρημάτων,

σπέρνει το φόβο!

Τον πανικό!

Την ανάγκη!

Μ' έναν στόχο κοινό:

Εξουσία κι έλεγχος των πάντων!

Χειρισμός της πληροφορίας!

Προγραμματισμός πράξεων!

Κι ένα κουβάρι αναγκών!

Επίκτητων κι επιβαλλόμενων!

Μαζοποίηση της ενημέρωσης!

Κι όλοι επιδίδονται,

στο κυνήγι της ... αντικειμενικής,

της αποκλειστικής είδησης!

Κουλτούρα μαζική!

Κάθε ατομική αντίδραση,

πρέπει να πνιγεί!

Διαμόρφωση παγκόσμιας

ελεγχόμενης κοινής γνώμης!

Κάθε ... αποκλίνουσα συμπεριφορά,

πρέπει να εξαφανιστεί!

Ως φασίζουσα

ή φασιστική!

Οχετός πληροφόρησης

και παραπληροφόρησης

Και στο κατόπι τους ...

οι Ειδήμονες!

Οι Ειδικοί!

Αναλυτές!

Διαμορφωτές!

Στημένες αψιμαχίες!

Τηλεοπτικές,

επί το πλείστον!

Μέχρις, ο ... "ειδήμων",

πασάρει την πολυπόθητη άποψη!

Ναι! Την ορθή!

Την αντικειμενική!

Τη λύση, βρε αδελφέ!

Και το, εντός του δημοκρατικού τόξου,

"κοπάδι", εκπαιδεύτηκε,

να την ακολουθεί!

Η δύναμη του Μέσου, βλέπεις !

Ακόμη κι "ανειδίκευτοι",

διδάσκουν συμπεριφορές!

Αρεστές, στ' αφεντικά!

Πειθήνια όργανα του συστήματος!

Αληθινή και εικονική πραγματικότητα!

Τι μπέρδεμα κι αυτό!

Και η σύγχυση,

το άκρως απαραίτητο συστατικό

διαμόρφωσης συνείδησης!

Από "υποταγμένους"!

Απαγορεύεται η ορθή κρίση

Και τα ξεσπάσματα της λογικής!

Έλεγχος της πληροφορίας !

Έλεγχος της εκπαίδευσης!

Έλεγχος του νου!

Δέσμια κοινωνία

Με σκλάβου συνείδηση!

Δεμένος πισθάγκωνα

Ο πλανήτης στο "όχημα"!

Νέα Τάξη Πραγμάτων, το είπαν!

Κι εσύ κοιμάσαι ήσυχος!

Τάχα ελεύθερος!!!

Κατερίνα Πήττα

Απουσια Καβαγιαδα Ιωάννα

 ----Απουσια------

Έλα με του ήλιου το πιο παγερό χαμόγελο ....

Πατώντας τα πεσμένα χρώματα της γής,

με τον αέρα του φτερουγίσματος των αποδημητικών

πουλιών και όλη την φλυαρία της Φύσης.

Έλα...

Πάντα υπάρχει μια πληγωμένη Άνοιξη

στο κατώφλι ενός χειμώνα να κοιμάται.

Με δροσερές σκέψεις από άδειες φωλιές..

Στης νηνεμίας τον δικό της καιρό να πετά

τα όνειρα με φτερά από χελιδόνια...

Έλα...

Μην φοβάσαι να βραχείς....

Το νερό μελωδικά και βαρύτονα

αληθεύει την μελαγχολία της απουσίας σου..

με την ευωδιά της γνέφει το παράπονο.

Έλα....

Να χαϊδέψεις μ΄ένα φιλί από κοντά.....

Έργο τέχνης το ψηφιδωτό

μιας κοιμωμένης εποχής

απ΄το αλάτι της ψυχής μου.

Ιωάννα Καβαγιαδα

ΓΙΝΕ ΓΛΑΡΟΣ Ταπακτσόγλου-Μπούλη Μαρία

 ΓΙΝΕ ΓΛΑΡΟΣ

Τίναξες ξαφνιασμένη το κεφαλάκι σου

και χοροπήδησαν οι ξανθές μπουκλίτσες,

που στεφάνωναν το μουσκεμένο

από δάκρυα προσωπάκι σου.

Γιατί κλαις; Σε ρώτησα.

Με κοίταξες απορημένη

και μου έδειξες με το τρυφερό δακτυλάκι σου,

το Γλάρο που πετούσε βιαστικός

φεύγοντας από κοντά σου.

Μου πήρε το ψωμάκι που έτρωγα,

μουρμούρισες πικραμένη.

Καρδιά μου, ψυχή μου,

πολλούς Γλάρους θα συναντήσεις στη ζωή,

που έχοντας φτερά πετούν ψηλά

και διαλέγουν ότι προτιμούν.

Ψωμάκι από τα χεράκια σου,

φιλιά από κορίτσια άμαθα,

παιχνίδια από μικρά παιδιά,

ψάρια από καΐκια καλότυχα.

Αν θέλεις να μη κλαις,

άνοιξε τα δικά σου φτερά και πέτα.

Μπορείς να γίνεις Γλάρος στη ζωή

κι από ψηλά, να είσαι εσύ που θα διαλέγεις

τι θέλεις ν’ αποκτήσεις πραγματικά!

Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη

Σε λατρεύω Milios

 

Σε λατρεύω

Όλα δραπετεύουν τόσο όμορφα

και αισθησιακά μέσα μας

γιατί έγιναν η ζωή μας

[...]

Milios

"Αγάπης αδιέξοδα" Ελένη Τσαρουχά

 "Αγάπης αδιέξοδα"

Όχι μάτια μου..

δεν ξεθώριασε η αγάπη•

απλά κρύφτηκε

πίσω από αβάσταχτες θλίψεις

αδιάφορες ρουτίνες

υποκριτικά νεύματα συμπόνιας

κάλπικες υποσχέσεις

κι άμυνες επισφαλείς..

Έτσι οι άδειες ώρες κυλούν

διασκεδάζοντας

τη ματαιόδοξη πλήξη

της αψεγάδιαστης παύσης..

Όχι μάτια μου..

δεν ξεθώριασε η αγάπη•

απλά προδόθηκε

από ξέφρενα πάθη

που υπέρμετρα εγώ εξουσιάζουν..

Όχι μάτια μου..

δεν ξεθώριασε η αγάπη•

απλά σκορπίστηκε

απ' την αμετανόητη σιωπή

της αδηφάγας άρνησης

στου άγριου ανέμου

το ολέθριο παραλήρημα..

Γιατί οι άνθρωποι

σταμάτησαν να νιώθουν

και να ακούν τη φωνή της καρδιάς τους•

γιατί οι άνθρωποι

δεν έμαθαν ακόμη τι σημαίνουν

δύο μάτια φωτεινά

ένα βλέμμα καθάριο

ένα παράθυρο ορθάνοιχτο

στην Ανατολή του κόσμου...

Ελένη Τσαρουχά

Απομεσήμερο Γεωργαλή Άννα

 

Απομεσήμερο βροχερό

της Κυριακής
κι ονειρεύτηκα πως βρέθηκα ξανά
πίσω στην πατρίδα,
είδα ξανά τον πατέρα βρεγμένο στο κατώφλι
- θα'χουμε καλή σοδειά φέτος -
απ'την κουζίνα γύριζε η μάνα
με τον αχνιστό καφέ..
Βουλιάζει το σούρουπο
πήραν να κρυώνουν οι λέξεις μου
στον αναστεναγμό της ασυνείδητης μνήμης,
ότι απόμεινε στο σώμα
από καλοκαιρινές μέρες
που μύριζαν κρασί και μέλι
αυταπάτη στον ουρανίσκο μου,
μα σαν χαράξει το θλιμμένο βλέφαρο της αυγής
θα παραδοθώ στον άνεμο
να με οδηγήσει με βιάση
πάνω από συννεφιασμένες ανατολές
σε λυπημένα βασιλέματα
του πένθιμου χειμώνα
που μου κρατάει ανοιχτή την πόρτα.
Και φοβάμαι..
πόσο φοβάμαι μη ξεχάσω ότι μένει πίσω μου..

Άννα Γεωργαλή

Ποίημα γυμνό Δεκούλου Σταυρούλα

 Ποίημα γυμνό

Βραδιάζει...

σώπασαν πια τα πουλιά

και οι άνθρωποι όλοι στις πέτρινες πολιτείες

σώπασαν κι αυτοί.

Απόψε θα ντυθώ ποίημα,

γυμνό από ρίμα και μέτρο

και θα κατοικήσω

ζερβά στην καρδιά σου

και κάθε που θα ξαστοχεί ένας χτύπος της

θ' ανατέλλω σαν άλλη πανσέληνος

γεμίζοντας τη νύχτα σου φως.

Σταυρούλα Δεκούλου