Χειμώνας…
Α χειμώνα υπεροπλισμένε, δόρατα
έχεις που ευστοχούν, κομματιάζεις το αναιμικό δέντρο
δεν κοιμάσαι, είσαι τένοντας τεταμένος, είσαι μαχαίρι κοφτερό
αποφασισμένο.
Καμιά ελπίδα, αντίλαλος
από τις αναγνώσεις των πόθων
Ο έρωτας σμίγει κορμιά και τραγούδια
Δωρισμένος σ’ αυτούς που η καθαρή τους καρδιά βελάζει
Σαν αμετάκλητα αθώος αμνός…
Α χειμώνα μόνο η αγάπη σε νικά κι εξοργίζεσαι, ανήκεις
Στους νικημένους· ο έρωτας σμίγει τα κορμιά, τραγούδια
Ακούγονται μες την νύχτα, μια λάμψη αστεριού ναυαγεί στην καρδιά σου
Γλυκάνισο μυρίζει και μπαρούτι από βόλι θεϊκό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου