Γιατί.......Φοβάσαι Πάτροκλος Σεφεριάδης

 

Γιατί.......Φοβάσαι

Ας προσέξουμε τις σελίδες

κυλούν πάνω στα δάχτυλα

τα γράμματα

κάποιο χέρι τα έβαλε

έτσι για να προβληματίζουν

το μυαλό.

Στο εξώφυλλο μια γυναίκα

μοιάζει να έχει παρέα το αγέρι

χαϊδεύει τα μαλλιά της.

Σε κάθε χώρισμα μια ζωγραφιά

φροντίζει

την ενημέρωση του θέματος

Επόμενο κεφάλαιο κακοποίηση

Πάτροκλος Σεφεριάδης

Ατιτλο Olympia Theodosiou

 Φυλλομετράς τις μέρες που έζησες.

Απουσιάζουν τα σημεία στίξης.

Άμορφο κείμενο οι πράξεις σου.

Το βιβλίο σου αγώνας δρόμου.

Προσπέρασες τη ζωή.

Σημείωνες τις ακινητοποιημένες στιγμές του εαυτού σου.

Πνιγόσουν από τα αγκάθια του ανέμου.

Τάιζες το μυαλό με αδιέξοδα.

Όλες οι σελίδες άτιτλες.

Μονάχα αρχή και τέλος.

Ψάχνεις τώρα για έγχρωμες εικόνες.

Αντικρίζεις τυφλά παράθυρα.

Παίρνεις το βλέμμα από το εβένινο άπειρο.

Το εναποθέτεις σ'ένα λευκό σύννεφο.

Σκίζεις τις σελίδες.

Ζεις έξω από το μαγνητικό πεδίο των κανόνων.

Γράφεις για την ελευθερία.

Ξημερώνει κάπου.

 

Olympia Theodosiou

Χάδι νοσταλγικό Anna Bacci

 

Χάδι νοσταλγικό

τα μέρη που ήμασταν ευτυχισμένοι.

Εκεί που η καρδιά χαμογελούσε

χρωματίζοντας τις σκοτεινές νύχτες.

Θα ήθελα να σε κρατήσω τώρα.

Ίσως να με έκανες να νιώσω πιο δυνατή.

Ένιωθα τα πάντα σε αυτή την αγκαλιά.

Ήλιος, αέρας,

ζέστη, κρύο!

Φθινοπώριασε ξαφνικά!

Μια βροχή όμορφη και λυτρωτική

μοιάζει να έρχεται.

Στο ονειρεμένο δάσος

με τις κοκκινισμένες άγριες καστανιές

θέλω να ξανατρέξουμε.

Άραγε γράφουμε για να ξεχάσουμε

ή για να θυμόμαστε;

Anna Bacci

Αργείς αγαπημένε μου. Κοκκινο τριανταφυλλο

 

Πέρασε καιρός κι εγώ

στο παράθυρο κάθε μέρα γέρνω το σώμα μου περιμένοντας σε .

Οι μέρες έγιναν μήνες και συ ακόμα να φανείς αγαπημένε μου .

Κι η πληγή όλο και μεγαλώνει μέσα μου βαθαίνει χωρίς να μπορεί να γιάνει.

κι όσο περνάει ο καιρός κι άλλο με τρυπάει σαν αγκάθι κι ο πόνος άρχισε να γίνεται αφόρητος.

Λες και οι μήνες γίνανε χρόνια απ την απουσία σου..

Κι η ελπίδα μου αργοσβήνει πια σε κάθε δείλι.

Δε ξέρω αν φανείς και τι σε κρατάει μακριά μου..

Μα αν έρθεις δεν ξέρω αν με βρεις..

Χάνομαι μες της σιωπές μου .

Τα περασμένα με στοιχειώνουν σαν φαντάσματα και τα όνειρα μου γίνανε εφιάλτες

Δεν μπορώ πια να ονειρευτώ να ταξιδέψω με τη μορφή σου πουθενά.

Αργείς αγαπημένε μου..

Και γω κερί που λιώνω.

Κοκκινο τριανταφυλλο

Ταξίδι σε άγονη γη Loukas Anagnostopoulos

 

Ταξίδι σε άγονη γη

Περπατάω σ'έδαφος

άνυδρο που τρέμει.

Κάτω του κινούνται

οι τεκτονικές πλάκες της ιστορίας.

Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ.

Πρέπει να περπατήσω

να φύγω από δω

αν είμαι τυχερός.

Αστείο αν το σκεφτείς, όμως.

Τόσα σχέδια, τόσα όνειρα

και τώρα είμαι έρμαιο

μιας αόρατης τύχης.

Πρέπει να προφτάσω

να γράψω, να πω, να ζήσω.

Όσο ζω κινούμαι

και όσο κινούμαι ελπίζω.

Περπατάω σ' έδαφος άνυδρο.

Βλέπω μια αυλακια,

κάποτε υπήρχε νερό

που πήγε αλήθεια;

Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ.

Κουβαλώ μνήμες των παλιών

και όνειρα των νέων.

Ψάχνω γόνιμη γη για να τα σπείρω.

Loukas Anagnostopoulos

Ζήσε ακόμη μια ήμερα Milios

 

Ζήσε ακόμη μια ήμερα

Απελπισμένες οι μέρες

και σήμερα το επιβεβαίωσαν ο

παγωμένος αέρας

πάνω από τα κορμιά μας

σπέρνει τον θάνατο ξανά.

θα φύγει σύντομα ο χάρος.

Ανάψτε τις φλόγες της καρδιάς σας!

Εκπληρώστε κάθε επιθυμία,

είναι ο μόνος τρόπος

να μην φύγουμε λυπημένοι.

Ανυπομονώ για το θάνατο

όταν θα έρθει η ώρα του.

Ήσυχος και μοναχός

θα τον αφήσω να με ταξιδέψει.

Μην με κρίνεις σήμερα.

Ντύνομαι την μοναξιά σου

και πηγαίνω γυμνός

στης ποίησης τα μονοπάτια.

Άδειος ο δρόμος..

Νοέμβριος και το κρύο άρχισε

να τρυπάει ακόμη και τα συναισθήματα.

Κατά μήκος του δρόμου μου

θλιβεροί οι αναστεναγμοί χτυπάνε

στο μέρος της καρδιάς.

Τα ποιήματα τρέχουν στο μυαλό μου

να προφτάσουν

λες και θα υπάρξει αύριο γι αυτά.

Άτομα τρέχουν βιαστικά να προλάβουν να κρυφτούν.

Κομμάτια από μούχλα μυρίζει στον αέρα

Μόνο κάνα δυο σκυλιά ακούς

να αλυχτούν.

Ένας στίχος έμεινε στη μέση του δρόμου.

Ορφανός έμεινε και αυτός μαζί με τον πρώτο.

Απελπισμένες οι μέρες και όλοι εμείς εγκρατείς

στην τρομοκρατία του ιού που θερίζει ζωές

Η ψυχή μου πονάει .

Το σώμα μου πονάει..

Όλα πονάνε,

ακόμη και τα όνειρα πονάνε.

Μην σκέφτεσαι

ζήσε ακόμη μια μέρα

και μην πιστεύεις καν στα όνειρα

γιατί προδομένα θα βγουν

και αυτά από την ίδια την ζωή

Milios

"ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ" ~Νόρα Ξένου~

 "ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ"

Επιλέγω να μείνω στην αφάνεια

παρά να πατήσω επί πτωμάτων.

Διαλέγω το ηθικό από το ανήθικο,

το καθαρό από το βρώμικο.

Μ' αρέσουν οι αληθινές κουβέντες

και όχι οι υποχθόνιες,

προκειμένου να βγουν θύματα για να κερδίσουν τον οίκτο μας.

Η αυτοπροβολή έχει γίνει πανάκια σ' ένα κόσμο ριγμένη στο βούρκο του εγωισμού.

Φιλίες αληθινές δεν υπάρχουν...

χαίρονται με τον πόνο σου, λυπούνται με τις χαρές σου.

Δεν είναι αυτός ο κόσμος φτιαγμένος για μένα.

Δεν μ' αρέσει να ζω με ψεύτικα συναισθήματα.

Το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο γίνεται, ανάλογα με το τι συμφέρει το εγώ τους.

Βαρέθηκα πια ... κουράστηκα...

Ένα δίδαγμα μου έδειξε η ζωή,

τη γνώμη μου να την κρατώ για μένα,

γιατί όσο καταναλώνομαι τόσο πέφτω ψυχικά.

Φίλος μου ο εαυτός μου με την ευχή να μη με προδώσει

και αυτός κάποτε

και έρθει η συντέλεια του ψυχικού μου κόσμου.

~Νόρα Ξένου~

Μ` αγαπούσες έλεγες Μήλιος

 

Είδες πως τα φέρνει η ζωή...

Κάποτε ήσουν τόσο παθιασμένη

που μπορούσες να καείς για

τον έρωτα της ζωής σου...

Έλεγες...

Κάποτε αγαπούσες όλα τα χρώματα

της αυγής και το ηλιοβασίλεμα...

Έλεγες...

Σκορπούσες τις ώρες για αυτά τα μάτια

και τώρα βλέπω ένα τοπίο βομβαρδισμένο

από την αδιαφορία

και από τον ψυχαναγκαστικό εγκλεισμό

που έστειλες όλα τα συναισθήματα...

Τώρα τι;

Πέθανε η αγάπη, μετανάστευσε σαν τα πουλιά

σε άλλες ψυχές, σε άλλες "αγάπες"

αφήνοντας πληγές στο διάβα σου...

Είδες πως τα καταφέρνει η ζωή...

Εκεί που έλεγες να δώσεις την ζωή σου

πήρες και την δική μου.

Μ` αγαπούσες έλεγες αλλά βιαζόσουν να φύγεις

έπρεπε να κάνεις την ζωή σου...

Μ` αγαπούσες έλεγες αλλά έψαχνες

την ευτυχία κάπου αλλού να την βρεις...

Μ` αγαπούσες έλεγες αλλά καλύτερα

να μείνουμε χώρια.

Μ΄ αγαπούσες έλεγες

και έφυγες μια νύχτα του Σεπτέμβρη...

Το σ` αγαπώ στο ζωγράφιζα με στίχους,

με λόγια, με ελπίδες, με ζωή.

Το δικό μου σ` αγαπώ ήταν ζωής για μένα...

Δεν ήξερα μεγάλα λόγια να λέω

ούτε επίδειξη να κάνω σε αυτό...

Μου άρεσε να αφήνω δικά μου κομμάτια

πάνω στις πληγές σου, μέχρι να κλείσουν...

-δεν θα σε αφήσω ποτέ έλεγες

και χάθηκες δια παντός...

Να προσέχεις σου είπα ακόμα

και αν φύγω θα είμαι εδώ για πάντα φίλος "δικος" σου...

Κωνσταντίνος Μήλιος

«Απεικάσματα» Μνήμης Στελλα Σουραφή

 

«Απεικάσματα» Μνήμης

Φοράω τα ίδια ρούχα πάντα…

εκείνα που σού άρεσαν,

τα κόκκινα με λεπτομέρειες του ερέβους,

όπως οι νύχτες που ξημέρωσαν τον έρωτα στο ίδιο φόντο.

Τα ίδια τα τακούνια πάντοτε φορώ,

εκείνα που ψηλώνανε τα πόδια μου,

να φτάνει η ανάσα μου το αποκούμπι της να βρει

στο στέρνο σου επάνω,

σφυγμομετρώντας τις στιγμές.

Περνώ από τα ίδια μέρη που αγγίχτηκαν τα χέρια,

που κούμπωσαν τα δάχτυλα,

μετρώντας δευτερόλεπτα τις ώρες.

Πίνω καφέ στο ίδιο το φλιτζάνι…

εκεί που σμίγανε τα χείλη, να ανταλλάξουν μυστικά

στη φευγαλέα τους κάθε φορά αντάμωση.

Τα ίδια τα σοκάκια περπατώ και τις πλατείες

και στα παγκάκια κλεφτές ματιές αφήνω,

ψάχνοντας τα στιχάκια μας…

εκείνα που ψυχογραφήθηκαν με χτυποκάρδι προσμονής.

Στο ίδιο τρένο και μετρό επιβιβάζομαι,

για να κοιτώ τα ματιά σου να επιμένουν λίγο ακόμα…

την θλίψη του αποχωρισμού να διώξουν.

Γέλια ακούω άλλοτε…

και κάποτε ψιθυριστά στ' αφτί τα "Σ' αγαπώ"!

Ντύνω τη μνήμη χρώματα πιότερο απ' το σώμα,

ενδύματ’ ανεκπλήρωτων ονείρων.

Δυναμιτίζω το μυαλό με προσδοκίες

να μην ξεχάσει των ψυχών την αγκαλιά!

Θυμάμαι . . . . για να ζω σε επανάληψη

εκείνη την ταινία που αγάπησα να πρωταγωνιστώ

μα τώρα πια… χωρίς τους ήρωές της!

Στελλα Σουραφή

Νυκτιπολια Γιώργος Αναγνωστόπουλος

 

Νυκτιπολια (ο δρόμος του ταξιδευτή)

1. ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ

Ιχνηλατώ.

Χέρι χωρίς μάτια,

μια ματιά στην ψυχή,

για κάποιους σταλαχτίτες αρχαίτιους που χάθηκαν.

Αναπάντητα όμως,

χωρίς υπομονή,

προσμένω,

σαν νυχτοπόλος δαδούχος,

μια νυχτοφάνεια που αξίζει,

αξίζει να είναι κρυμμένη στα σκοτεινά παράθυρα της ύπαρξης.

Ελπίζω,

αφηρημένη λέξη,

τόσο όσο για ν’ ανασάνω την επόμενη στιγμή,

για να δηλωθεί ένα ορισμένο μέρος του χρόνου πάνω στο παρόν,

στο οποίο θα μπορώ να πατάω με σιγουριά.

Ποια σιγουριά;

Και γιατί;

Για τα πιστεύω μου;

Μα οι βεβαιότητες μόλις πέταξαν πάνω στο φαινόμενο μιας άτακτης πεταλούδας

ή καλύτερα ανυπάκουης,

τόσο ανυπάκουης όσο και ένας απείθαρχος στρατιώτης που σέβεται τη ζωή.

2. ΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ

Επικοινωνώ.

Ανταλλάσσω την μοναξιά του παρόντος με τη νοσταλγία μίας χαμένης πατρίδας,

ελπίζοντας σε χρόνο μέλλοντα μία βουβή λαλιά,

όπως αυτή των μωρών,

ακατανόητη για μας τους μεγάλους,

μα γεμάτη συγκίνηση και γυμνότητα.

Ένα έντονο συναίσθημα ορισμένο από το δικό μου παρελθόν

που χάθηκε σε χρόνο υπερσυντέλικο.

Δεν φοβάμαι!

Αλήθεια σας λέω πως δεν φοβάμαι!

Δυο δάκρυα στην άκρη των βλεφάρων είναι επαρκείς μάρτυρες

της πρόσκαιρης εσωτερικής συναναστροφής μου.

Τώρα μπορώ να παρίσταμαι χωρίς να συμπεριλαμβάνομαι.

Να νιώθω ενταγμένος χωρίς να αδιαφορώ.

Όχι να εμπίπτω!

Μου αρκεί να μετέχω διαβαίνοντας, σαν οδοιπόρος στην οριακότητα των αντιθέσεων.

Μάρτυράς μου το αλμυρό υγρό που αυλακώνει το πρόσωπο μου μέρα με τη μέρα, πέρα απ’ τις σκιές.

3. ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ

Κατανοώ πριν καταναλωθώ.

Παρ’ όλα αυτά διατίθεμαι γυμνός στην καθολικότητα της ύπαρξης χωρίς όρια.

Δεν βάζω πλαίσια.

Απλά κρατάω τα ινία της νοητής ματιάς μου

και ταξιδεύω στα βάθη του «είναι» μου,

μεταποιώντας τη λήθη σε μνήμη.

Αναζητώντας έτσι τα ελάχιστα ίχνη που απέμειναν στο δρόμο για τον αρχαίο ναό της ύπαρξής μου

και ίσως,

αν είμαι τυχερός,

κάποια ναυάγια επίγνωσης χαμένα σε θρύλους.

Χαμένα κάπου ανάμεσα στο μύθο και το παραμύθι.

Το ξέρω πως κινούμε σε χρόνο που έχω πάψει πια να υπάρχω από καιρό,

μα τα φορεμένα ρούχα του εαυτού μου,

γίνανε συνήθειες και με προδίδουν.

Γι’ αυτό και γω ιχνηλατώ διαβαίνοντας τις βεβαιότητες μου σε χρόνους που παρήλθαν,

μεταμορφώνοντας το τυχαίο σε αναγκαίο μέσα από τον πόθο του νόστου,

για να συναντήσω,

έστω και για μια στιγμή,

την χωρίς πεποιθήσεις άγραφη κοιλάδα του εαυτού μου.

Γιώργος Αναγνωστόπουλος

Τριλογία

Σε είδα στο ακριβό αυτοκίνητο Πατροκλος Σεφεριαδης

 Σε είδα στο ακριβό αυτοκίνητο

ήταν ένα βράδυ πριν το ρολόι του χρόνου χτυπήσει δεκαεπτά

Το βλέμμα σου βλοσυρο

κυβέρνησε ψυχές για χρόνια,

είχες γίνει ένα με αυτούς,

τούς πολέμησες κάποτε.

Με φλόγα στη καρδιά φώναζες ψωμί παιδεία ελευθερία ...

Ήσουν ζωντανός απλός και εύστοχος.

Μα τα χρόνια πέρασαν άλλαξαν οι καταστάσεις,

ξέφυγες από τό όνειρο μπήκες στη χλιδή των εφήμερων .

Δέχτηκες αξιώματα έγινε κάμποσος.

Οι νεκροί ξεχάστηκαν

η επέτειος έγινε ρουτίνα

ο κάποτε επαναστάτης......

τώρα μας κοιτάζει με απορία.

Πόσο εύκολα ξεχνά ο άνθρωπος σήμερα τους νεκρούς.

Πατροκλος Σεφεριαδης

Δεν είμαι φιλόσοφος Παπαγεωργίου Αδελαίς

 Δεν είμαι φιλόσοφος

Μην με ρωτάς πώς και γιατί, φιλοσοφώ.

Απλός άνθρωπος είμαι, γέννημα

πέτρινων χρόνων.

Ζω τις στυφές χαρές μου,

ζητιανεύω τη λυτρωτική αγάπη.

Σπέρνω σε αντίθετους ανέμους την αγωνία μου.

Χτενίζω της φτώχιας την κατάρα

στο κοινωνικό παντοπωλείο.

Πικρός θεατής της αρετής, που πνίγηκε

στους μαλακούς καναπέδες της καλοπέρασης.

Παρακολουθώ τις νάιλον καρδιές

που παιανίζουν θάνατο.

Κρύβομαι στους υφάλους της σιωπής.

Κάνω κομποσκοίνι τους καημούς του κόσμου.

Σφυροκοπώ τη ψυχή μου

στο αμόνι των καημών

και το πνεύμα μου θωρακίζω στο φως.

Γράφω «παρών» στο απουσιολόγιο του πόνου

διαμαρτυρόμενη για καθετί απάνθρωπο,

που περισφίγγει τον κλοιό της αξιοπρέπειας.

Για εκείνα που ξεπουλιούνται σε ειδικές τιμές.

Για το χρήμα και τη δόξα που κανείς δεν μίσησε…

Την αλήθεια φορώ εναντίον κάθε συνθηκολόγησης.

Η υποκρισία από παντού σφίγγει τον κλοιό

και δεν υπάρχει άλλη διέξοδος

παρά ο αγώνας,

να δείξω την αποστροφή μου,

φτύνοντας των καιρών το ψέμα.

Παπαγεωργίου Αδελαίς

Κοίτα τι όμορφα Μαρία Γασπαράτου

 

Κοίτα τι όμορφα που στροβιλίζονται τα φύλλα!

Με πόση εμπιστοσύνη αφήνονται

στην αγκαλιά του ανέμου

δίχως αντίσταση...

Σαν μιά παράξενη γιορτή μοιάζει το τέλος.

Πέταλα λουλουδιών από δροσιά στεγνά

και φυλλαράκια κίτρινα ξερά,

πριν τα κορμάκια τους τ' αδύναμα

αγγίξουνε τη γη,

μ' ενός απόκοσμου βιολιού

τη μελαγχολική μα και γλυκιά

συνάμα μουσική

που φτάνει απ' το αιώνιο μακριά,

χορεύουν.

Όχι τα δέντρα δεν πεθαίνουν...

μόνο κοιμούνται το φθινόπωρο

τον ύπνο το βαθύ της λησμονιάς...

να μην πονούν...

μέχρι τα φύλλα τους που χάθηκαν

τα τρυφερά

να επιστρέψουν στα ανοιχτά τους χέρια

κάποιο ξημέρωμα άνοιξης.

Μαρία Γασπαράτου

ΠΡΑΓΜΆΤΩΣΗ Νίκη Κροκίδη

 

ΠΡΑΓΜΆΤΩΣΗ

Φιδοσερνόταν ακόμα τό πρωί..

Όι σκέψεις, σάν πουλιά

αποχαιρετούσαν τό κενό..

αγάλια αγάλια, μετρούσα τό χρόνο

μαρτυρικά.

Κι ήταν τούτο, ένα θαύμα,

που κυοφορούσε ή νύχτα..

Δεν ήταν διάνεμα

ούτε σκιά..

μόνο, ονείρου πραγμάτωση. ..

Χέρια πλέκονται σε χέρια...

μάτια, βυθίζονται σε μάτια...

Όλη ή άνοιξη σ ένα φιλί..

Κανένα μυστήριο πέρα απ'τό τώρα.

Καμιά προσπάθεια για τό άφθαστο..

για τ ανεκπλήρωτο..

Κανένα αναψηλαφισμα

μέσα στα βάθη τού σκοταδιού..

Ή ανάσα σου στήν ανάσα μου

ψιθύρισε μιαν άφθαστη ελπίδα..

_Αν έχεις ένα παραπεταμένο λουλούδι

να μου δώσεις,

θά τό βάλω στήν καρδιά μου...

_Αν, όμως έχει αγκάθια?

_Θα τό υποφέρω...

_Κραταμε τούτο τό φιλί

για πάντα στην καρδιά μας...

Δώρο αιώνιο και για τους δυο..

Σάν διανεμα χάθηκες...

σάν σκιά...

Πολεμώ να την πιάσω και να την κρατήσω,

μα μου ξεφεύγει..

σ'αγνωρα μέρη με σερνει..

Μες στην ηλιόφωτη ομίχλη

που τυλίγει τίς αργοκίνητες ώρες,

Τι απέραντη που ζωγραφίστηκε ή εικόνα σου..

πάνω στο γαλάζιο του ουρανού

μέσα στον κυματισμό τής θάλασσας..

Με ένα δάκρυ

κι ένα τραγούδι

θά σ'αγαπώ...!!!

Νίκη Κροκίδη

ΦΟΒΟΙ Ζαρκαδουλα Ξενια

 

ΦΟΒΟΙ

Έσκυψα το κεφάλι πολλές φορές, άνοιξα το εγώ μου και το ξεδίπλωσα

το έστρωσα χαλί στα πόδια ανθρώπων, άνοιξα την καρδιά μου

και τους έβαλα μέσα. Εκείνοι όχι μόνο περπάτησαν πάνω του

όχι μόνο δεν τους ένοιαζε αν το λέρωναν με τα βήματά τους

αλλά όταν έκαναν την εμφάνισή τους, μετά το έσκιζαν

μέχρι να το κάνουν κομματάκια

μέχρι το κόκκινο να ποτίσει γύρω τους και να λερώνουν

ακόμα και τη ψυχή τους...

Αίμα να τρέχει στα πόδια τους

και να λεκιάζει τα χέρια κι όπως ήταν εκείνα αιματοβαμμένα

να μ' ακουμπούν και ν' αφήνουν πάνω μου σημάδια ανεξίτηλα...

Έμεινα μέσα σε δωμάτια ανήλιαγα, σε υπόγεια βρώμικα

χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς ένα χάδι

έπεσα στα γόνατα, ικέτεψα, φίλησα τα πόδια τους

κι όμως, δεν γύρισαν καν το κεφάλι, δεν καταδέχτηκαν να μ' ακουμπήσουν...

Κι εκεί εγώ με την καρδιά μέσα στα χέρια μου, παρέδωσα τα όνειρά μου,

άνοιξα ένα κουτάκι και φανέρωσα όλα τα μυστικά μου...

Δεν φοβήθηκα να ξεδιπλωθώ και ν' αφήσω το ποτάμι των σκέψεων μου

να γίνει χείμαρρος σωστός και να με παρασύρει μαζί του

να με γυρίσει χρόνια πίσω, σε καιρούς αλλότινους ...

Δεν φοβήθηκα και δεν κράτησα άμυνες για το μετά, για το αν...

Γιατί πίστεψα, γιατί αγάπησα, γιατί γιατί γιατί...

Σ' ένα σεντούκι φύλαγα για χρόνια τους φόβους μου

και να τώρα που βρίσκονται μπροστά μου

με κοιτούν κατάματα κι εγώ σκοτεινιάζω,

τρομάζω...

Νοιώθω αδύναμη, εξαρτημένη από την ευτυχία,

φοβάμαι να δω όσα η ζωή φέρνει μπρος μου

γιατί πάντα πίστευα στους ανθρώπους,

πάντα έκανα όνειρα και συνήθιζα να τα πιστεύω

να ζω σε κόσμους εξιδανικευμένους, φανταστικούς,

κι ύστερα προδόθηκα... Και τώρα πώς, ζωή, να έχω δύναμη;

Δεν μ' έμαθες ακόμα;

Ένας άνθρωπος είμαι κι εγώ, ευαίσθητος, ρομαντικός, δειλός...

Ναι, δειλός-φοβάμαι την κακία, την απληστία...

Τα τέρατα της ψυχής ποτέ δεν τα είδα,

ποτέ δεν καταλάβαινα τους ανθρώπους

ποτέ δεν μπόρεσα να διεισδύσω στα βάθη της ψυχής τους

ποτέ δεν μπόρεσα να κατεβάσω την μάσκα που φορούσαν...

Όταν από μόνοι τους ξεδιπλώνονταν γιατί είχε επέλθει το τέρμα,

γιατί ήξεραν πως δεν υπήρχε κάτι άλλο να υφαρπάξουν, εγώ απλά έφευγα

χωρίς να γυρίσω το βλέμμα και να κοιτάξω το προσωπείο τους...

Κάποιοι το λένε αξιοπρέπεια, για 'μένα ήταν φυγή..

Ζαρκαδουλα Ξενια

(Συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό έργο:

"Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud", εκδ. Όστρια, 2020)

Ένα χάδι ματιάς, Αρετη Καλιεντζιδου

 

Ένα χάδι ματιάς,

χίλια χάδια σε γυμνό σώμα.

Ένα χαμόγελο βάλσαμο,

που ραγίζει υψωμένους τοίχους ασφαλείας.

Παρουσία,

που δίνει μεγαλύτερη δύναμη στη λέξη αυτόφωτη .

Λάμψε και τύφλωσε τον ήλιο.

Πέτα μοιράζοντας το φιλί της ζωής σε ραγισμένους κόσμους ονείρων,

αλλάζοντας τους ρότα.

Δώσε...

Δώσε γαλήνη στις τρικυμίες, δημιουργώντας απάνεμα λιμάνια κρυψώνες.

Νιώσε....ή απλά;

Ζήσε... (με).

Αρετη Καλιεντζιδου

"ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ" Ποντίκη Δήμητρα

 "ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ"

Στην εκκλησιά σύρθηκα τη νύχτα σαν χτυπημένο σκυλί...

Κλειστή η εκκλησιά εντός μορφές πονεμένων Αγίων αχνοφέγγιζαν

απο το μελίρρυτο φως των καντηλιών.

Οι Αγιοι σαν αγνοούμενοι πολέμου ή σαν θύματα ολοκαυτώματος...

Κάπνα μεγάλη φτάνει στα ουράνια... Γιατ΄ κλειδώνουν τις εκκλησιές τη νύχτα;

Ολοι εκείνοι οι ¨φτωχούληδες" του Θεού κουτσοί,

χωλοί, χρόνια ανάπηροι και επικηρυγμένοι...

Η προσευχή τόσων μαζί θα "γρατζούναγε το θόλο του ουρανού;

Ολοι εκεί να καίγονται σαν λιβανάι μέσα στο θυμιατήρι του κόσμου!

Τυραννισμένες ανάγκες, ψυχοβγαλτικές εμπειρίες,

κατάστικτη οδύνη σε ένα τεράστιο χωνευτήρι,

μαύρη χολή ως τον Ουρανό.

Ο Χριστός δακρύζει τα ζωοποιά δάκρυά του σβήνουν τη φωτιά.

Τα μυρωμένα δάκρυα του Θεού καθαρίζουν

και καθαγιάζουν τις πληγές ολάκερου του κόσμου!!!

Κλάψε λίγο και για μένα κύριε κι εγώ θα μαι καλή!

Δήμητρα Ποντίκη

"Νυχτερινό ερωτικό!" Βάσω Κανιώτη

 

"Νυχτερινό ερωτικό!"

Νυχτώνει γρήγορα όταν τα βράδια κρεμιούνται από τον ουρανό μου ξεμυαλισμένα φεγγάρια που μου κλέβουν τον ύπνο.

Νυχτώνει γρήγορα όταν η γη μου διψάει να ποτίστει με έρωτα.

Όταν η γη μου μυρίζει ανεκπλήρωτη ηδονή.

Νυχτώνει γρήγορα όταν στα σκοτάδια μας κρύβουμε τους ανομολόγητους πόθους μας,

που κοιμούνται την μέρα και περιμένουν εκείνο το πρώτο αστέρι να βγει για να ξυπνήσουν.

Νυχτώνει γρήγορα όταν γίνεσαι του ερωτισμού μου το κέντρο.

Νυχτώνει γρήγορα γιατί τότε μόνο μπορώ να σε κάνω δικό μου.

Τίποτα πιο ερωτικό απ' όταν έρχεσαι.

Τίποτα πιο ηδονικό απ' το κατέβασμα των ματιών σου ,

μη και μαρτυρήθει ο πόθος σου.

Τίποτα πιο παράφορο απ' όταν με κατακτάς.

Άσε με μέσα σε νύχτες να μπορώ να ταιριάζω λίγη σάρκα με τη σάρκα σου.

Άσε με να ζωγραφίζω με ερωτικές κραυγές τους νυχτερινούς ουρανούς σου.

Άσε με να γίνομαι το κορμί το ασύγκριτο με εκείνα που κατά καιρούς γεύτηκες.

Άσε με να γίνομαι έδαφος έφορο και γόνιμο να ξεκουραστούν οι καρποί σου.

Θα νυχτώνει γρήγορα για να έρχεσαι.

Θα νυχτώνει γρήγορα επειδή σε περιμένω.

Δε μου μοιάζει παράλογο που την νύχτα την λάτρεψα,

πάντα θα είναι εκείνη που εμάς θα συνδέει στο ανεκπλήρωτο

και στο αδάμαστο που την μέρα μας τρώει.

Βάσω Κανιώτη

Η Πάλη του Πνεύματος Μαρία Γκουτζαμάνη

 

Η Πάλη του Πνεύματος

Κάλπικα συναισθήματα θνητών,

ανασφάλειες που εκρήγνυνται στη

θέα του άσπιλου.

Απομυθοποίηση του τώρα που ηγείται

τη συρρίκνωση του πνεύματος.

Διψώ την αλήθεια που ρέει αέναα μέσα μου...

κι ας με πληγώνει, αντέχω...

Άσε με να γίνω καταμεσήμερος καλοκαιρινός ήλιος,

αχαλίνωτος στην αναζήτηση της αλήθειας.

Αχόρταγος έφηβος, ντοπαρισμένος στο πάθος του έρωτα.

Μαρία Γκουτζαμάνη

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ Αθανασία Δαμπολιά

 

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ

Μου έδωσες το χέρι

κι εγώ ανταποκρίθηκα.

Με κοίταξες στα μάτια

και άνοιξαν οι ουρανοί.

Μου χαμογέλασες

κι ο ήλιος έλαμψε στην καρδιά μου.

Μου είπες σ' αγαπώ

κι εγώ σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό... και είπα: ευχαριστώ.

Δώρο η παρουσία σου στη ζωή μου!

Δώρο η αγάπη σου στην καρδιά μου!

Δώρο το σπλάχνο του έρωτά μας!

Δώρο η ίδια μας η ζωή!

Σ' ευχαριστώ

Αθανασία Δαμπολιά