«Απεικάσματα» Μνήμης
Φοράω τα ίδια ρούχα πάντα…
εκείνα που σού άρεσαν,
τα κόκκινα με λεπτομέρειες του ερέβους,
όπως οι νύχτες που ξημέρωσαν τον έρωτα στο ίδιο φόντο.
Τα ίδια τα τακούνια πάντοτε φορώ,
εκείνα που ψηλώνανε τα πόδια μου,
να φτάνει η ανάσα μου το αποκούμπι της να βρει
στο στέρνο σου επάνω,
σφυγμομετρώντας τις στιγμές.
Περνώ από τα ίδια μέρη που αγγίχτηκαν τα χέρια,
που κούμπωσαν τα δάχτυλα,
μετρώντας δευτερόλεπτα τις ώρες.
Πίνω καφέ στο ίδιο το φλιτζάνι…
εκεί που σμίγανε τα χείλη, να ανταλλάξουν μυστικά
στη φευγαλέα τους κάθε φορά αντάμωση.
Τα ίδια τα σοκάκια περπατώ και τις πλατείες
και στα παγκάκια κλεφτές ματιές αφήνω,
ψάχνοντας τα στιχάκια μας…
εκείνα που ψυχογραφήθηκαν με χτυποκάρδι προσμονής.
Στο ίδιο τρένο και μετρό επιβιβάζομαι,
για να κοιτώ τα ματιά σου να επιμένουν λίγο ακόμα…
την θλίψη του αποχωρισμού να διώξουν.
Γέλια ακούω άλλοτε…
και κάποτε ψιθυριστά στ' αφτί τα "Σ' αγαπώ"!
Ντύνω τη μνήμη χρώματα πιότερο απ' το σώμα,
ενδύματ’ ανεκπλήρωτων ονείρων.
Δυναμιτίζω το μυαλό με προσδοκίες
να μην ξεχάσει των ψυχών την αγκαλιά!
Θυμάμαι . . . . για να ζω σε επανάληψη
εκείνη την ταινία που αγάπησα να πρωταγωνιστώ
μα τώρα πια… χωρίς τους ήρωές της!
Στελλα Σουραφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου