Μ` αγαπούσες έλεγες Μήλιος

 

Είδες πως τα φέρνει η ζωή...

Κάποτε ήσουν τόσο παθιασμένη

που μπορούσες να καείς για

τον έρωτα της ζωής σου...

Έλεγες...

Κάποτε αγαπούσες όλα τα χρώματα

της αυγής και το ηλιοβασίλεμα...

Έλεγες...

Σκορπούσες τις ώρες για αυτά τα μάτια

και τώρα βλέπω ένα τοπίο βομβαρδισμένο

από την αδιαφορία

και από τον ψυχαναγκαστικό εγκλεισμό

που έστειλες όλα τα συναισθήματα...

Τώρα τι;

Πέθανε η αγάπη, μετανάστευσε σαν τα πουλιά

σε άλλες ψυχές, σε άλλες "αγάπες"

αφήνοντας πληγές στο διάβα σου...

Είδες πως τα καταφέρνει η ζωή...

Εκεί που έλεγες να δώσεις την ζωή σου

πήρες και την δική μου.

Μ` αγαπούσες έλεγες αλλά βιαζόσουν να φύγεις

έπρεπε να κάνεις την ζωή σου...

Μ` αγαπούσες έλεγες αλλά έψαχνες

την ευτυχία κάπου αλλού να την βρεις...

Μ` αγαπούσες έλεγες αλλά καλύτερα

να μείνουμε χώρια.

Μ΄ αγαπούσες έλεγες

και έφυγες μια νύχτα του Σεπτέμβρη...

Το σ` αγαπώ στο ζωγράφιζα με στίχους,

με λόγια, με ελπίδες, με ζωή.

Το δικό μου σ` αγαπώ ήταν ζωής για μένα...

Δεν ήξερα μεγάλα λόγια να λέω

ούτε επίδειξη να κάνω σε αυτό...

Μου άρεσε να αφήνω δικά μου κομμάτια

πάνω στις πληγές σου, μέχρι να κλείσουν...

-δεν θα σε αφήσω ποτέ έλεγες

και χάθηκες δια παντός...

Να προσέχεις σου είπα ακόμα

και αν φύγω θα είμαι εδώ για πάντα φίλος "δικος" σου...

Κωνσταντίνος Μήλιος