Πέρασε καιρός κι εγώ
στο παράθυρο κάθε μέρα γέρνω το σώμα μου περιμένοντας σε .
Οι μέρες έγιναν μήνες και συ ακόμα να φανείς αγαπημένε μου .
Κι η πληγή όλο και μεγαλώνει μέσα μου βαθαίνει χωρίς να μπορεί να γιάνει.
κι όσο περνάει ο καιρός κι άλλο με τρυπάει σαν αγκάθι κι ο πόνος άρχισε να γίνεται αφόρητος.
Λες και οι μήνες γίνανε χρόνια απ την απουσία σου..
Κι η ελπίδα μου αργοσβήνει πια σε κάθε δείλι.
Δε ξέρω αν φανείς και τι σε κρατάει μακριά μου..
Μα αν έρθεις δεν ξέρω αν με βρεις..
Χάνομαι μες της σιωπές μου .
Τα περασμένα με στοιχειώνουν σαν φαντάσματα και τα όνειρα μου γίνανε εφιάλτες
Δεν μπορώ πια να ονειρευτώ να ταξιδέψω με τη μορφή σου πουθενά.
Αργείς αγαπημένε μου..
Και γω κερί που λιώνω.
Κοκκινο τριανταφυλλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου