Πού έδυ σου το κάλλος ; της Φωτεινής Ψιροπούλου

 Πού έδυ σου το κάλλος ;

Πρόσωπα σκυφτά , στο ημίφως..

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...

Βιωμένο το δράμα σ έναν ναό

μια ενορία, δυο, τρεις, πέντε, μια πόλη, δυο , ήπειροι...ο πλανήτης υποφέρει, μαστιγώνεται, χλευάζεται, κεντάται με υποκρισία. Υψώνονται αναρίθμητοι σταυροί, έγινε ολόκληρος ένας Γολγοθάς

Όλοι αθώοι στο ξεκίνημά τους, σχεδόν θεία βρέφη, κατόπιν η ιεραρχία, η διάκριση του εγώ, η εξουσία , ο έλεγχος !

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...πρόσωπα σκυφτά , μικροί Χριστοί με πρόθεση για ύστατη ταύτιση, μα στο ενδιάμεσο και Ιούδες της φιλίας και Πιλάτες της καθημερινότητας και μικροί Φαρισαίοι της γειτονιάς και στις τάξεις του όχλου, στα " ωσαννά" των καιρών ή στα " σταύρωσον" με την ίδια άνεση, καρφωτήδες και μυροφόρες, κουβάρια ψυχές, αιώνες τώρα...

Πολυπρόσωποι εαυτοί και το κάλλος να βρίσκεται εκεί, πάντα στην ανατολή, ενδεδυμένο τα χρώματά της, σημαίνον πάντα μια νέα αρχή , ένα ανέσπερο φως, ένα αβασίλευτο έαρ !

Κι εμείς εδώ , πιστοί στο ρόλο μας, των μετανοούντων για άλλη μια φορά , αναμένουμε το βέβαιο θαύμα της Ανάστασης του Κυρίου ! 

Φωτεινή Ψιροπουλου

"Είναι βαθιά η μελανιά" Σταμάτης Μπουρίκος

 "Είναι βαθιά η μελανιά"

Όταν το σκάφος δεν θα αντέχει

Όταν ο λόγος μου θα γράφεται στην άχνα των παραθύρων

Όταν η πόρτα μου θα μου αρνείται το πέρασμα, και σπίτι μου θα είναι η γης

Εσύ πατέρα που έφτιαξες τα καρφιά για ρόδα και λουλούδια θα μ' ακούς

Γιατί είναι τρομερή η σιωπή που μου' δώσες

Γιατί το δάκρυ σου το τελευταίο με έπλυνε

Και μου επέτρεψες να ζω γυμνός και να πορεύομαι στο λάθος

Μέσα στους καπνούς μου κι εσύ πατέρα

και στα καμμένα μου τα δάχτυλα θα υπάρχεις

Γιατί είναι τρομερή η σιωπή που μου' στείλες

Και θα την κάνω προσευχή

Σταμάτης Μπουρίκος

Eαυτέ μου Ιωάννα Καγκαρά

 Eαυτέ μου

Πόσες φορές πληγώθηκες

και πόσες ταπεινώθηκες

με βέλη σε χτυπήσανε

και σαν νεκρή σ'αφήσανε.

Με φόβο σε γεμίσανε

σαν βράχο σε γκρεμίσανε

και τα φτερά σου,τσάκισαν

με ορμή σε λεηλάτησαν.

Την τόση θλίψη που περνάς

μέσα σου δείχνεις να γερνάς

ψυχή μου σε σταυρώσανε

τα χείλη ,σου ματώσανε.

Μα σήκω,στάσου εδώ μπρος

είσαι εαυτέ μου δυνατός

και μην κοιτάς προς το γκρεμό

γίνε στο μέσα σου ,γιατρικό.

Όποιος σου έκανε πληγές

εσύ τον άφησες,,,,και δες......

Την θεραπεία στην ψυχή

κάντη δική σου εμμονή.

Και να σταθείς πάλι ψηλά

κραυγή ελπίδας, βογγητά

και μια ευθύνη να μπορείς

ν'ανθήσεις και να ξαναζείς!!!!!!!

Ιωάννα Καγκαρά

  

Ο Ιησούς της Ναζαρέτ και ο Πάνος της Ομόνοιας του Λουκά Αναγνωστόπουλου

 Ο Ιησούς της Ναζαρέτ και ο Πάνος της Ομόνοιας.

Στην Σταύρωση στέκομαι σε δυο σημεία. Στην απόγνωση του γιου από την απουσία του πατέρα και τη μάνα που βιώνει τον υπέρτατο πόνο. Στον Ματθαίο (27,46) "Περί την τρίτην απογευματινήν ώραν εβόησε με φωνήν μεγάλην ο Ιησούς, λέγων• “Ηλί, Ηλί, λιμά σαβαχθανί;” Δηλαδή, Θεε μου, Θεε μου, διατί με εγκατέλιπες;” O γιος ζει τον πόνο και την ταπείνωση και στρέφει το βλέμμα στον απόντα πατέρα. Πόσος πόνος αλήθεια. Τα καρφιά της ψυχής να είναι πιο μυτερά από αυτά στο κορμί. Πάντα με συγκινούσε αυτή η κραυγή. Τόσο ανθρώπινη, αγωνιώδης. Να νιώθεις πως την πιο δύσκολη ώρα σου σε εγκαταλείπει ο πατέρας σου.

Από την άλλη πλευρά ο ανείπωτος πόνος της μάνας. Να στέκεται και να παρακολουθεί τον γιο της να σβήνει σταδιακά, να πονάει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν. "εἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή" (Ιωάννης 19,25). Η μάνα να είναι εκεί, μέχρι την τελευταία ανάσα. 

Γιος και μάνα σε έναν λόφο να ζουν τον πόνο μέχρι την τελευταία ανάσα. Πώς να μην συγκινηθείς; Πώς να μην δακρύσεις για κάθε Χριστό και Παναγία αυτού του κόσμου;

Ακόμα θυμάμαι το Πάσχα του 2010. Μεγάλη Εβδομάδα δούλευα σταθμάρχης στην Ομόνοια. Ένας τοξικομανής, από τους πέντε-έξι που ήταν καθημερινοί θαμώνες και τα λέγαμε άλλοτε καλά άλλοτε όχι και τόσο, ήταν ο Πάνος. Ήταν χαρμάνης και ανεβήκαμε στην έξοδο της Εθνικής να τον κεράσω τσιγάρο μέχρι να βρει λεφτά για την δόση. Ξαφνικά τον βλέπω να φεύγει κουτσαίνοντας σε μια καλοβαλμένη κυρία.

"Ωχ βρήκε πορτοφόλι" η πρώτη μου σκέψη. Πάνο άσε την κυρία του λέω ευγενικά. Την φέρνει κοντά μου. ¨Κύριε Λουκά να σου γνωρίσω τη μάνα μου". Ένιωσα ο μεγαλύτερος μαλάκας του κόσμου. Ένα από τα πολλά μαθήματα της Ομόνοιας. Είδα το ίδιο βλέμμα της Παναγίας στον γιο που ήταν σταυρωμένος ανάμεσα σε βελόνες, σκόνες και χάπια. Ανείπωτη αγάπη και πόνος. 

'Έλα αγόρι μου να κάνουμε Πάσχα μαζί" να του λέει γλυκά. "Αφού ξέρεις ρε μάνα" να της λέει με σκυμμένο κεφάλι. Εξάλλου θα κάνουμε Πάσχα με τον κύριο Λουκά στον σταθμό. Την χαιρετήσαμε. Όντως κάναμε στον σταθμό Πάσχα. Την επόμενη χρονιά είχα φύγει από τον Σταθμό και ο Πάνος έφυγε από την ζωή.

Βρίσκομαι δέκα λεπτά από την Ομόνοια με τα πόδια. Σήμερα που θα περάσω από κει θα σταθώ ένα λεπτό στα σκαλάκια της Εθνικής. Εκεί η Παναγία στέκεται στον γιο της. Να είστε καλά και να προσέχετε.

Λουκάς Αναγνωστόπουλος

Μ. Πέμπτη της Αννας Γεωργαλή

 Μ.ΠΕΜΠΤΗ

Πένθιμη μέρα

σιωπή θανατερή

τα μάτια δακρυσμένα

αγέλαστα τα χείλη 

η θλίψη λυγίζει τα δέντρα

τρέμουν τα βουνά από οργή

ο άνεμος αφηνιάζει

μαύρες κουκίδες τα πουλιά 

κλαίνε με αγωνία

τρύπιο το φάσμα του ουρανού

στάζει αντάρα και φωτιά

οι πληγές στάζουν δηλητήριο 

και  αίμα

πεθαίνει η αγάπη

στο παγωμένο χώμα

πεθαίνει το σώμα

τα χέρια ανάβουν κεριά

να φωτίσουν το δρόμο για τον Άδη

να φωτίσουν την ερημιά του κόσμου

......

Μια σταγόνα Θεού εκλιπαρούμε

να μας αγαπήσει 

να ξαναγεννηθούμε...

~Άννα Γεωργαλή ~

«Η εν πολλαίς αμαρτίαις…» Γεώργιος Ελευθ. Καραγιάννης

 «Η εν πολλαίς αμαρτίαις…»

Έλυσε τα μαλλιά της

Ξανθοί κρουνοί ξεπετάχτηκαν

Καταρράχτες, ήλιοι χρυσοί πρόβαλαν

στα κράσπεδα της αμαρτίας

Κι ύστερα λούστηκαν

στο ατίμητο μύρο της κούπας

για να πλύνουν

τους Άχραντούς σου Πόδας

Ύστατη γονυκλισία μεταμέλειας

χωρίς κανείς να την παραδεχτεί

πόσο την ενστερνίζονταν

Μόνο Εκείνος κι η ψυχή της το ήξερε

που γι’ αυτήν θυσίασε τα πάντα

απ’ το βούρκο να βγει

27/4/2021

Γεώργιος Ελευθ. Καραγιάννης

 

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ Κτενά Ρούλα

 ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

Στου χρόνου το σταμάτημα και της ζωής το απόδειπνο,

Σε σταύρωσαν Χριστέ μου!

Και ήτανε γραφτό Σου,

ο άνθρωπος που αγάπησες να γίνει ο δήμιος Σου.

Αγάπη μόνο δίδαξες, για αγάπη μόνο μίλησες

και για ζωή αιώνια

στεφάνι ακάνθινο φορείς Εσύ της πλάσης ποιητής

σε ματωμένα αλώνια

Σταυρό φορτώθηκες βαρύ, και βάδισες μονάχος

του κόσμου τ' ανομήματα στον ώμο Σου σαν βράχος

Ανέβηκες στον Γολγοθά, καρφιά σου βάζουν στην καρδιά

Και Συ όλο συμπόνια

για αυτούς συγχώρεση ζητάς, δεν τους θυμώνεις

τον θάνατο Σου πρόσφερες, τα λάθη τους πληρώνεις

Ο ήλιος έσβησε μεμιάς, και τα βουνά σχιστήκαν

Γοά η Μάνα και θρηνεί τα στήθια μαραθήκαν.

Πού είσαι καλοκαίρι μου, γλυκύτατο παιδί μου

πού είσαι αγάπη απέραντη Εσύ, μονάκριβη μου

Πού είσαι φως της χαραυγής, και φως των ομματιών μου

πώς χάθηκε έτσι η ζωή και το χαμόγελο μου

Άστρο υπέρλαμπρο της γης, πού έσβησε το φως Σου

πώς άφησες τη σκοτεινιά να γίνει σύντροφός Σου

Ελύγισε ο ουρανός και τα ποτάμια κλαίνε

κι όλης της γης τα πέρατα τρέμουν για Σένα λένε

Τρεις μέρες μόνο και νυχτιές θα ζήσει ο θάνατος Σου

κι ύστερα τον Πατέρα σου θα έχεις στο πλευρό Σου

Θα είσαι πάντα ο νικητής, ο βασιλέας της ζωής

Θα είσαι η Ανάσταση, το φως και η ελπίδα

και ικέτες θα 'μαστε όλοι εμείς για τη δική Σου αχτίδα!!!!!

Κτενά Ρούλα 7 Απριλίου 2020

 

ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ Δήμητρα Ποντίκη

 ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ

Όχι δεν είμαι μόνη…

Έρχεται πάντα και με σκεπάζει κάθε βράδυ αφήνοντάς μου

στο μαξιλάρι ένα κλωνάρι πασχαλιάς,

Ανάσταση μυρίζει, ανατριχιάζω κάθε φορά!

Στην εκπνοή μιας ακόμα βασανιστικής μέρας εμφανίζεται σαν βάλσαμο και τις πληγές επουλώνει, νίβομαι με το διαμαντένιο δάκρυ Του, κι ο πόνος εξαφανίζεται μονομιάς... δεν χρειάζεται να ανάψουμε φως έτσι ολόφωτος που στέκει συντρίβει το σκοτάδι του μικρόκοσμου μου!

Ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο με οδηγεί σε έκσταση, ένας Του λόγος με κάνει να νιώθω σημαντική, πολύ σημαντική! Με αγαπάει γιατί είμαι παιδί Του...λέει…φτωχά τα λόγια μου να Τον περιγράψουν αδυνατούν, αυτό είναι εμπειρία, βίωμα και δεν ξέρω πως να σου το δώσω να καταλάβεις!

Να σκεφτείς πώς όταν ήμουν μικρούλα τις νύχτες κουκουλωμένη ως απάνω φοβούμενη τον “κακό λύκο” και ερχόταν στην κούνια μου παράδοξο πώς ο λύκος ημέρευε και ζητούσε τα χάδια μου! Έπαιζα μαζί του και μετά στον ύπνο μου παραδινόμουν ήσυχη. Ξέρεις πως μυρίζει η αγάπη Του; γιασεμί...ξέρεις πόση είναι η αγάπη Του; άπειρη όπως το σύμπαν που δημιούργησε, ξέρεις πόσους αγαπάει; άπαντες!

Όχι δεν είμαι η μόνη…και χαίρομαι γι αυτό! Το ξέρω πως κι εσένα αγαπάει το ίδιο και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου! Όλοι έχουμε ίσο μερίδιο στο μεγαλείο Του!!! Δόξα τω θεώ!!!

Όλα αυτά τα λόγια θα ξεστόμιζε μια Αγία και όχι εγώ...

Για ένα πράγμα μόνο λυπάμαι...

που δεν ζούσα την εποχή που σαρκώθηκε για να Τον αγκαλιάσω!!!

Δήμητρα Ποντίκη

 

Ατραπός... Ελένη Ταϊφυριανού.

 Ατραπός...

Ζωή στο μυστικό σου δείπνο

προσφαίζω τα λόγια μου

Μπουκιά μπουκιά

μοιράζω τις συλλαβές τους

Ξύδι κι αλάτι

σε μία βαθιά πληγή βάζω

Κρασί και δάκρυ

σε ένα όνειρο νεκρό αφήνω

Την ατραπό σου βαδίζω

Τρία καρφιά σφυρηλατώ

και τα τρία

στην καρδιά μου τα καρφώνω

Διαρρηγνύω τις σελίδες

του ημερολογίου μου

μικρά μικρά κομμάτια

του Άιολου χαρίζω...

Μιά τελευταία γουλιά

του όξινου καφέ μου πίνω...

Τετέλεσται...

22/4/2021

Ελένη Ταϊφυριανού.

ΣΕΙΡΗΝΕΣ της Μαρίνας Αντωνίου

 ΣΕΙΡΗΝΕΣ

Πότε θα ξημερώσει αυτή η νυχτιά

που τη χώρα μου έχει κρύψει

και σκέπασε την καρδιά μου.

Είναι η ανάσα μου φωτιά 

τα σωθικά μου καίει.

Ακούω τις νύχτες σειρήνες,

μακρινές φωνές,

αστερισμούς που πέφτουν.

Έγιναν οι ουρανοί νεκροί 

και πως να κρατηθούνε 

σε ένα άδειο στερέωμα 

που μάτια δεν  κοιτάζουν.

Θα βάψω τον τοίχο μου 

στα χρώματα της θάλασσας

και κει δίπλα θα κάτσω,

κρατώντας στην παλάμη μου

ένα μικρό κοχύλι.

Μαρίνα Αντωνίου            

Ο Άνθρωπός σου Anastasia Menaya

 Ο Άνθρωπός σου

Σαν σε όνειρο θερινό σε αγκαλιάζει,

η επιθυμία να βιώσεις αληθινή αγάπη.

Κλείνεις τα μάτια κι ερωτεύεσαι το όραμα, του δίνεις μυρωδιά, γεύση και οσμή.

Απλώνεις την χούφτα σου με μανία,

στον μεταμορφωμένο αέρα να δώσεις κορμί.

Τον άνθρωπο των ονείρων σου πλάθεις,

του δίνεις λάμψη και φως στην ψυχή.

Σε προσπερνά μια ήσυχη αύρα ολόχρυση,

που το δέρμα αγγίζει, όπως το βλέμμα απαλά η αυγή.

Τα μάτια ανοίγεις γοργά και άξαφνα,

αφύπνιση καρδιάς χτυπά μες την πλάνη.

Ζωντάνεψες τον άνθρωπο των ονείρων σου,

κι έχασες τον άνθρωπο της πραγματικότητάς σου, για μια μάταιη επιθυμία.

Anastasia Menaya

 

Ελένη Μαρία Γκουτζαμάνη

 Ελένη

Πάντα καθισμένη πίσω από ένα παράθυρο

κι εγώ βιαστική με τη τσάντα του γραφείου...

Ένας ήλιος, μια βροχή, σκηνικό που σφράγιζε με ένα χαμόγελό...

οι λέξεις άσημες μπρος του.

Οι καιροί αλλάξαν Ελένη...

Η μάσκα ευνουχίζει το χαμόγελο,

επινοούμε νέους τρόπους επικοινωνίας...

σου γνέφω με τα μάτια να στραφείς στον ήλιο...

με κοιτάς....σε κοιτώ,

πήρες το μήνυμα.

Η ζωή προχωρά με κάθε κόστος...

Χαμογελάς...

Πήραμε τη δόση μας και σήμερα...

Μυρίζει άνοιξη...μου λένε τα μάτια σου.

Αύριο πάλι ...σου απαντούν τα δικά μου.

Κράτα Ελένη, η άνοιξη καραδοκεί.

Μαρία Γκουτζαμάνη

 

Διάφανες Ψυχές! Πήττα Κατερίνα

 Διάφανες Ψυχές!

Δεν υποτάσσομαι στα λόγια!

Μόνο στις "διάφανες" ψυχές,

υποτάσσομαι!

Που στις μαλαματένιες χούφτες τους,

σκύβει να ξεδιψάσει ο ήλιος!

Που απ' τα χείλη τους,

τ' αμόλυντα,

ρέουν ψαλμοί,

χερουβικά,

και συναξάρια.

Αρχαγγέλων μουσική!

Κι ανάμεσά τους

"φτερουγίζουν" στίχοι,

της "Ρωμιοσύνης" και

του "Άξιον Έστί"!

Που μέσα απ' τα μάτια τους,

"ιάματα" αναβλύζουν!

Αγάπης άδολης!

Προγονικής!

Σχεδόν... ξεχασμένης!

Κι σαν θα πας,

να τις αγγίξεις,

γίνεσαι "διάφανος" κι εσύ!

Μικρό παιδί,

ουσία θεϊκή,

στη χώρα των "αιθέρων"!

Πήττα Κατερίνα

 

Έρωτας και Πολιτεία V. «Το σύντομον» Πολυβιάκης Σάββας

 Έρωτας και Πολιτεία V. «Το σύντομον»

I.

Σα λερωμένη φούστα από σκουριά.

Να 'χα τα μάτια σου για παρελθόν μου

και ξανά

με ελεύθερα βήματα

να 'φερνα βόλτα

όλη την πόλη.

Εδώ ξενυχτάω με ένα μπουκάλι

και το παρελθόν.

Πέντε φιλιά

τα δυο βιαστικά και παθιασμένα

τα τρία βαρετά και χρονοβόρα

Το έκτο δεν το μέτρησα καθόλου

και τελικά

εκεί.

Πολυβιάκης Σάββας