Πού έδυ σου το κάλλος ; της Φωτεινής Ψιροπούλου

 Πού έδυ σου το κάλλος ;

Πρόσωπα σκυφτά , στο ημίφως..

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...

Βιωμένο το δράμα σ έναν ναό

μια ενορία, δυο, τρεις, πέντε, μια πόλη, δυο , ήπειροι...ο πλανήτης υποφέρει, μαστιγώνεται, χλευάζεται, κεντάται με υποκρισία. Υψώνονται αναρίθμητοι σταυροί, έγινε ολόκληρος ένας Γολγοθάς

Όλοι αθώοι στο ξεκίνημά τους, σχεδόν θεία βρέφη, κατόπιν η ιεραρχία, η διάκριση του εγώ, η εξουσία , ο έλεγχος !

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...πρόσωπα σκυφτά , μικροί Χριστοί με πρόθεση για ύστατη ταύτιση, μα στο ενδιάμεσο και Ιούδες της φιλίας και Πιλάτες της καθημερινότητας και μικροί Φαρισαίοι της γειτονιάς και στις τάξεις του όχλου, στα " ωσαννά" των καιρών ή στα " σταύρωσον" με την ίδια άνεση, καρφωτήδες και μυροφόρες, κουβάρια ψυχές, αιώνες τώρα...

Πολυπρόσωποι εαυτοί και το κάλλος να βρίσκεται εκεί, πάντα στην ανατολή, ενδεδυμένο τα χρώματά της, σημαίνον πάντα μια νέα αρχή , ένα ανέσπερο φως, ένα αβασίλευτο έαρ !

Κι εμείς εδώ , πιστοί στο ρόλο μας, των μετανοούντων για άλλη μια φορά , αναμένουμε το βέβαιο θαύμα της Ανάστασης του Κυρίου ! 

Φωτεινή Ψιροπουλου