"Είναι βαθιά η μελανιά"
Όταν το σκάφος δεν θα αντέχει
Όταν ο λόγος μου θα γράφεται στην άχνα των παραθύρων
Όταν η πόρτα μου θα μου αρνείται το πέρασμα, και σπίτι μου θα είναι η γης
Εσύ πατέρα που έφτιαξες τα καρφιά για ρόδα και λουλούδια θα μ' ακούς
Γιατί είναι τρομερή η σιωπή που μου' δώσες
Γιατί το δάκρυ σου το τελευταίο με έπλυνε
Και μου επέτρεψες να ζω γυμνός και να πορεύομαι στο λάθος
Μέσα στους καπνούς μου κι εσύ πατέρα
και στα καμμένα μου τα δάχτυλα θα υπάρχεις
Γιατί είναι τρομερή η σιωπή που μου' στείλες
Και θα την κάνω προσευχή
Σταμάτης Μπουρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου