ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ
Στου χρόνου το σταμάτημα και της ζωής το απόδειπνο,
Σε σταύρωσαν Χριστέ μου!
Και ήτανε γραφτό Σου,
ο άνθρωπος που αγάπησες να γίνει ο δήμιος Σου.
Αγάπη μόνο δίδαξες, για αγάπη μόνο μίλησες
και για ζωή αιώνια
στεφάνι ακάνθινο φορείς Εσύ της πλάσης ποιητής
σε ματωμένα αλώνια
Σταυρό φορτώθηκες βαρύ, και βάδισες μονάχος
του κόσμου τ' ανομήματα στον ώμο Σου σαν βράχος
Ανέβηκες στον Γολγοθά, καρφιά σου βάζουν στην καρδιά
Και Συ όλο συμπόνια
για αυτούς συγχώρεση ζητάς, δεν τους θυμώνεις
τον θάνατο Σου πρόσφερες, τα λάθη τους πληρώνεις
Ο ήλιος έσβησε μεμιάς, και τα βουνά σχιστήκαν
Γοά η Μάνα και θρηνεί τα στήθια μαραθήκαν.
Πού είσαι καλοκαίρι μου, γλυκύτατο παιδί μου
πού είσαι αγάπη απέραντη Εσύ, μονάκριβη μου
Πού είσαι φως της χαραυγής, και φως των ομματιών μου
πώς χάθηκε έτσι η ζωή και το χαμόγελο μου
Άστρο υπέρλαμπρο της γης, πού έσβησε το φως Σου
πώς άφησες τη σκοτεινιά να γίνει σύντροφός Σου
Ελύγισε ο ουρανός και τα ποτάμια κλαίνε
κι όλης της γης τα πέρατα τρέμουν για Σένα λένε
Τρεις μέρες μόνο και νυχτιές θα ζήσει ο θάνατος Σου
κι ύστερα τον Πατέρα σου θα έχεις στο πλευρό Σου
Θα είσαι πάντα ο νικητής, ο βασιλέας της ζωής
Θα είσαι η Ανάσταση, το φως και η ελπίδα
και ικέτες θα 'μαστε όλοι εμείς για τη δική Σου αχτίδα!!!!!
Κτενά Ρούλα 7 Απριλίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου