ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ
Όχι δεν είμαι μόνη…
Έρχεται πάντα και με σκεπάζει κάθε βράδυ αφήνοντάς μου
στο μαξιλάρι ένα κλωνάρι πασχαλιάς,
Ανάσταση μυρίζει, ανατριχιάζω κάθε φορά!
Στην εκπνοή μιας ακόμα βασανιστικής μέρας εμφανίζεται σαν βάλσαμο και τις πληγές επουλώνει, νίβομαι με το διαμαντένιο δάκρυ Του, κι ο πόνος εξαφανίζεται μονομιάς... δεν χρειάζεται να ανάψουμε φως έτσι ολόφωτος που στέκει συντρίβει το σκοτάδι του μικρόκοσμου μου!
Ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο με οδηγεί σε έκσταση, ένας Του λόγος με κάνει να νιώθω σημαντική, πολύ σημαντική! Με αγαπάει γιατί είμαι παιδί Του...λέει…φτωχά τα λόγια μου να Τον περιγράψουν αδυνατούν, αυτό είναι εμπειρία, βίωμα και δεν ξέρω πως να σου το δώσω να καταλάβεις!
Να σκεφτείς πώς όταν ήμουν μικρούλα τις νύχτες κουκουλωμένη ως απάνω φοβούμενη τον “κακό λύκο” και ερχόταν στην κούνια μου παράδοξο πώς ο λύκος ημέρευε και ζητούσε τα χάδια μου! Έπαιζα μαζί του και μετά στον ύπνο μου παραδινόμουν ήσυχη. Ξέρεις πως μυρίζει η αγάπη Του; γιασεμί...ξέρεις πόση είναι η αγάπη Του; άπειρη όπως το σύμπαν που δημιούργησε, ξέρεις πόσους αγαπάει; άπαντες!
Όχι δεν είμαι η μόνη…και χαίρομαι γι αυτό! Το ξέρω πως κι εσένα αγαπάει το ίδιο και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου! Όλοι έχουμε ίσο μερίδιο στο μεγαλείο Του!!! Δόξα τω θεώ!!!
Όλα αυτά τα λόγια θα ξεστόμιζε μια Αγία και όχι εγώ...
Για ένα πράγμα μόνο λυπάμαι...
που δεν ζούσα την εποχή που σαρκώθηκε για να Τον αγκαλιάσω!!!
Δήμητρα Ποντίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου