Τα ήσυχα βράδια Χάρις Παρασκευοπούλου

 Τα ήσυχα βράδια, 

εκείνα που η πόλη

θα μυρίζει ανάσες

από την Παράδεισο της καρδιάς φερμένες,

θα σε καλέσω πάλι κοντά μου να ‘ρθεις.

Έλα σε μένα θα σου πω,

με την οικεία μυρωδιά σου,

με τα δυνατά σου χέρια,

με τη φευγάτη σκέψη και

με εκείνο το βλέμμα

που κάνει την καρδιά μου

κομμάτια.

Κι αν σε φοβίσει

η νύχτα που φορώ,

βγάλτην από πάνω μου

και ντύσε με

με το χάδι σου.

Χάρις Παρασκευοπούλου

~ βροχή μου ~ Roula Soferina

 ~ βροχή μου ~

Εχθές το βράδυ έβρεχε..

Ήθελα τόσο πολύ να περπατήσω

στη βροχή..

Ήθελα να γίνω μούσκεμα μέχρι τα μάτια της καρδιάς μου

να μην βλέπουν άλλο τόσο καθαρά.

Να μην μου φέρνουν συνεχώς τη μορφή σου στο πρόσωπο μου..

Όμως δεν ήξερα ότι και η βροχή

μου μιλάει.

Κάθε της σταγόνα και μια λέξη

από τα χείλη σου..

Κάθε μου δάκρυ και μια εικόνα σου..

Ήθελα να τρέξω να κρυφτώ

να μην νιώθω άλλο..

Αλλά δεν ήξερα που;

Δεν ήξερα αν θέλω ..

Δεν είχε σημασία τελικά..

Ώσπου να το καταλάβω η βροχή σταμάτησε..

Όπως και τα δάκρυα μου..

Ένα ουράνιο τόξο εμφανίστηκε μέσα στη ψυχή μου..

Ήταν όλα όσα είχαμε αναζητήσει κοιτώντας με τα μάτια της καρδιάς..

Το φύλαξα μην μου χαθεί ..

Πως να αντέξω τις επόμενες καταιγίδες;

Roula Soferina

Ήρθες με τον πρώτο άνεμο του Σεπτέμβρη της Carpediem Roza

 

Ήρθες με τον πρώτο άνεμο του Σεπτέμβρη ..

Απαλό αεράκι που άρχιζε να αγγίζει το δέρμα μου, να το δροσίζει..

Με  πολύ δισταγμό άρχισα  να ανοίγω  την ψυχή μου.

Και με τρεμάμενα χέρια ακούμπησα στα χέρια σου την καρδιά μου..

Σου είπα να την προσέχεις γιατί είναι εύθραυστη..

Και δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την φράση  ένας ανεμοστρόβιλος φύσηξε, τσάκισε την καρδιά μου την έκανε χίλια κομμάτια..

Με τι δύναμη να σηκωθώ...

Με τι κουράγιο να συνεχίσω..

Γιατί πρέπει πάντα να πονάω..

Πότε θα χαμογελάει επιτέλους αυτή η ψυχή...

Σύννεφα  γεμίσαν  τον ουρανό μου ..

Κι η βροχή απ' τα μάτια μου πέφτει καυτή, 

σαν τις τελευταίες αχτίδες του καλοκαιριού  πριν τη βροχή ...

Carpediem Roza

Πόσο αργόσυρτο ετούτο το φιλί της Ελένης Ισπόγλου

 "Πόσο αργόσυρτο ετούτο το φιλί

στα χείλη μου ακόμη δεν λέει να φτάσει!

Μου υποσχέθηκε η ζωή

πως θα μου φέρει ένα Φιλί.

Μου 'πε πως θα 'χει

τη γεύση των χειλιών σου.

Τρεις το πρωί.

Κι ακόμη να φανεί.

Κρεμάω τον χρόνο μέσα στα χείλη μου,

λίγο να τον γλυκάνω.

Πού είσαι έρωτά μου;

Μια απλοχεριά το στόμα μου

- που πάντα -

εσένα θα προσμένει.

Πού να ΄σαι;

Η ώρα μακριά σου δεν περνά,

μα η καρδιά μου

πλημμύρισε απ' τα μάτια σου,

μουδιάζει,

λαχταρά,

θέλει να περιμένει"

Ελένη Ισπόγλου

Photo Eleni Ispoglou

«Σούρουπο» της Κωνσταντίνα Ζαγάρη

 

«Σούρουπο»

Υπάρχει αυτή η ώρα, 

όταν το σκοτάδι χτυπά το κουδούνι της εξώπορτας, 

τα φώτα ανάβουν ένα -ένα , 

μια καινούρια ζωή αρχίζει έξω στην πόλη,   

γεμίζει το μετρό ανθρώπους και σακούλες σούπερ μάρκετ, 

στους δρόμους συνωστίζονται μυρωδιές, 

βρώμικες ιδέες σέρνονται στα πεζοδρόμια, ανάκατες μ’ αναθυμιάσεις από παλιές νοσταλγικές στιγμές, 

στα συνοικιακά εστιατόρια οι  λιγοστοί πελάτες εισπνέουν τις ανάσες τους ,

φορτωμένες με τρίμματα μπαγιάτικου ψωμιού και απατηλά όνειρα .

Υπάρχει αυτή  η ώρα 

που κάποιοι πιάνουν αγκαζέ τους νεκρούς τους για μια βόλτα στο πάρκο, 

οι αναμνήσεις σε μικρούς σχηματισμούς πετούν χαμηλά , 

βαραίνουν οι σιωπές,

η μνήμη τρέφεται ενδοφλέβια ,

ένα χοντρό σάλι θλίψης πέφτει στην πλάτη των μοναχικών,

στο δελτίο ειδήσεων, αλλάζει μόνο η γραβάτα του εκφωνητή

η  κυρία στο απέναντι παράθυρο καθαρίζει πατάτες για το βραδινό,

η απόγνωση  στρώνει  το τραπέζι. 

Υπάρχει αυτή η ώρα 

αλλά -δεν ξέρω γιατί, πάντα μου διαφεύγει . 

Κωνσταντίνα Ζαγάρη  

ΘΕΈ ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Γιάννη Παρασκευόπουλου

 

ΘΕΈ ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

γιατί Θεέ μου λησμονας

τόπο αγαπημένο

τι σου κάνε η Ελλάδα σου

και παραμελημενο

έχεις τούτο το λαό

που τόσο σ αγαπάει

χιλιάδες πια οι συμφορές

η μία μετά την άλλη πάει

πόσα ν αντέξουμε Θεέ

Πες μου άραγε πόσα

φωτιές σεισμοί λιμοι

άραγε θα ρθουν κι άλλα;

πόσα ακόμα βάσανα

τέτοια πολλά μεγάλα;

κοίτα τη χώρα σου Θεέ

άλλο μη τυρανιεται

κοίτα Θεέ μου το λαό

που δεν σε  απαρνιεται

δωστου βοήθεια Θεέ

να μεγαλουργησει

όπως ήταν κάποτε

και δεν θα σε λησμονήσει

ΓΙΆΝΝΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΌΠΟΥΛΟΣ

Κάποια φορά Στέλλα Μάναλη

 Κάποια φορά... ίσως μπορέσω,

να σου πω το Σ αγαπώ, όπως το ξέρω,

και το λέω μακριά σου...

Κάποια φορά... ίσως μπορέσω,

να δακρύσω εκεί κοντά σου, την στιγμή,

που γελώ στην αγκαλιά σου...

Κάποια φορά...να με κοιτάξεις

με τα μάτια τα δικά μου,

να δεις πως είναι η αγάπη,

απ' την πλευρά μου...

Κάποια φορά.. να με αγαπήσεις,

όπως εγώ...κάποια φορά...

Μία φορά...

Στέλλα Μάναλη

Ποιος φιμώνει την ζωή… Ρεΐζης Περικλής

Τα ΟΧΙ της ιστορίας και της ψυχής σου να εμπιστεύεσαι… όσο Ανασαίνουν τα ΟΧΙ σου… μην τους φοβάσαι μπρε είσαι σε καλό δρόμο!!!(μια κουβέντα με τα Όχι) Αντί προλόγου…

Φιμωμένοι απ’ την αρρώστια την ηλεκτρονική(pc και κινητά) δεν μιλούσαν που δεν μιλούσαν οι άνθρωποι… ήρθαν και ενισχύσεις!!!

Φόβος… σιωπή , αδιαφορία και δάκρυ σε αφθονία και έξοδοι με προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα!!!

Ποιος φυλάκισε το βλέμμα το καθάριο

Και σκοτείνιασε τα γελαστά πρόσωπα των ανθρώπων;

Μην περιμένεις την ‘’Δευτέρα Παρουσία’’ …όταν σου αμφισβητούν την ‘’Πρώτη Παρουσία’’ στην ζωή και τα δικαιώματα σου :αξιοπρέπεια, ψωμί, μόρφωση δουλειά και πάνω απ’ όλα ελευθερία επιλογής και έκφρασης… τα αφαιρούνε ένα- ένα !!! Κούνα επιτέλους συγκαταβατικά το κεφάλι και δείξε ότι συμφωνείς.. ΄απλά υποταγή ζητάνε διάολε!!!

Τα ΟΧΙ της ιστορίας και της ψυχής σου να εμπιστεύεσαι… όσο Ανασαίνουν τα ΟΧΙ σου… μην τους φοβάσαι… είσαι σε καλό δρόμο μπρε όπως έλεγε και ο παππούς ο Δημήτρης ο Κοζάρης από τους Κήπους του Έβρου!!!

Εδώ ωμά και ξεδιάντροπα σε τηλεοπτική μετάδοση, ζωντανά την κάνουν!!!

Και σαν ζώο σε μαρκάρουν δικαστές αόρατοι εύκολα ταυτότητα σου δίνουν με ένα ‘’Ε’’ ή ένα ‘’Α’’ και είδος για κρίση και απόρριψη σε κάνουν…

Ποιος φιμώνει τους, τους ανθρώπους

Ποιος τρομάζει τα παιδιά;

Εφιάλτες τα όνειρά τους {Προβολή για δες το μέλλον}

Μα εσύ κοιμήσου ‘’Λεύτερα’’ {Χίμαιρες- μηδενικά…}

Πέρασε ο καιρός Ανάσα

Μα δυσκόλεψε κι αυτή

Τώρα επιταγή η μάσκα

Πρόσωπο να μην φανεί….

Τίποτα δεν είναι ίδιο

Τίποτα όπως παλιά

Μον’ τα παιδικά σου χρόνια

Κάνε κρυμμένα μυστικά…

Φόβε μου, σιωπή και δάκρυ

Κάποιοι κάνουν κατοχή

Αχ το γέλιο εξορίζουν

Και φιμώνουν την ‘’ΖΩΗ’’ {Ξενιστής η Νια Ζωή}

Μια στο πεζό και μια στην ποίηση,..

RE.pe Pepliwths κατά κόσμον
Ρεΐζης Περικλής

Πέπλος 17-9- 2021

Αρτ by Margarita Georgiadis

ΤΑ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ Vicky Tsimpirli

 ΤΑ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ

Και θά΄ρθει μέρα που το χώμα ,

θε΄να σκεπάσει τα ακατανόητα ,

που πάλευες επί ματαίω

να τα γεμώσεις με απαντήσεις ....

Θα λες ,

Ενθάδε κείνται οι τρύπες μου ,

κι ο αγέρας στ΄όνομά μου ,

τα ηρωϊκά ξενύχτια μου ,

τ΄αδάφνωτα ερωτήματα

και τ΄αδειανά πανιά μου !

Τούτα θα γράφεις να θωρούν ,

της γης οι σαστισμένοι ,

που η ίδια λάσπη και τ΄αυτό ,

απάντημα τους μένει !

Κάλλιο να μην ξοδιάζουνε ,

καρδιά , πνοή , κι ουσία ,

πριν το κορμί παραδοθεί ,

στη δόλια ανυπαρξία !

Μάταιες τρύπες θ΄ανοιχτούν ,

να κλέβουν τη ζωή τους ,

μυαλό και σάρκα θα βιαστούν ,

θ΄ αναλωθεί η ψυχή τους !

Μακάβριο το πνεύμα τους

κι ο λογισμός , θα μπάζουν ,

σ΄όλες τις πάντες βολικά ,

οι ανέμοι να καλπάζουν !

Ενθάδε κείται ο άνεμος ,

σ΄όλες τις κατευθύνσεις ,

τον ροκανίζουν σκώληκες ,

άδειον απ΄απαντήσεις !

Ένα ανθάκι αφήστε του ,

να΄χει να κουβεντιάζει ,

κερί , μολύβι και χαρτί ,

σαν πέφτει η νύχτα κι η σιωπή ,

τ΄άστρα να λογαριάζει !

Είναι και πιθανότερο ,

όλα να τα μετρήσει ,

παρά τ ΄ακατανόητα ,

τα μύρια του τ΄ανόητα ,

που λάθεψεν στην κρίση ....

( Διαχρονικό ! Πρώτη γραφή το 2018)

Vicky Tsimpirli -29/9/21

Πόσα όνειρα θα ξοδέψουμε ακόμα; Πόλυ Κλούβα

 Πόσα όνειρα θα ξοδέψουμε ακόμα;

Πόσες νύχτες θα ζούμε αιχμάλωτοι των σκέψεων μας;

Ήμουν κοντά σου και δραπέτευα

στα δικά σου όνειρα.

Πρόσκαιρη η Ζωή μας

Μα, με Ελπίδες κι Απώλειες παντοτινές.

Έτσι, ένα βράδυ

μυστικά θα γλιστρήσω σαν ίσκιος,

προτού το Φώς με προφτάσει..

Πόλυ Κλούβα

Ο έρωτας είναι παραμύθι. Yianna Koula

 Ο έρωτας είναι παραμύθι.

Θέλει μυστήριο και φαντασία μαζί.

Ζητάει δυνατούς παίχτες,

που ρισκάρουν-κι ας χάσουν-.

Δεν μπαίνει σε καλούπια.

Δεν είναι συναλλαγή

Δεν είναι λεφτά μετρημένα

Δεν ζητάει ρέστα.

Ο έρωτας εισβάλλει απροειδοποίητα.

Δεν φυλακίζεται.

Δεν κρύβεται από κανέναν

Είναι τολμηρός

Δεν τον αφορούν οι φυλακές.

Ο έρωτας δεν παραιτείται

(γιατί κανείς δεν τον έχει προσλάβει).

Ο έρωτας δεν έχει σπίτι και δεν φοβάται.

Δεν κλείνει τα παντζούρια.

Έχει ανοιχτά τα φώτα.

Ο έρωτας κλαίει, ουρλιάζει, βαράει κλωτσιές στους τοίχους.

Δεν φοράει μάσκες ευπρεπισμού.

Ο έρωτας δεν ενοχλείται.

Ενοχλεί.

Μπορεί να γίνει παράδεισος και κόλαση μαζί.

Ο έρωτας περπατάει ξυπόλυτος.

Πίνει και καπνίζει κλαίγοντας.

Καταθέτει ψυχή κι όχι φράγκα.

Ο έρωτας είναι αλήτης και μάγκας.

Βγάζει τα ρούχα του μέσ' το καταχείμωνο

Φοράει παλτά τα καλοκαίρια.

Ο έρωτας κοιτάει στα μάτια.

Δεν φοβάται την αλήθεια,

κι ούτε παίζει κρυφτό με το ψέμα.

Είναι αγενής κι αχόρταγος.

Βρώμικος κι απόλυτα καθαρός.

Έρχεται απρόσκλητος κι αξύριστος.

Δεν φοράει κουστούμι και γραβάτα.

Παίζει, γελάει δυνατά, αγγίζει την τρέλα.

Ο έρωτας έρχεται με θόρυβο

(σαν τα βήματα του γίγαντα στα παραμύθια)

και φεύγει σιωπηλά

(σαν το πετάρισμα της πεταλούδας)

Έρωτας είναι...ότι θέλει κάνει!

Γ.Κ

Yianna Koula

ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ Μαίρη Ζάχου

 ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

Ω θυγατέρα έρημη και παραπλανημένη

Κόρη τ ουρανού,

της γης χαροκαμένη.

Μάνα που τη γέννησες

πόση στεναχώρια,

στα σωθικά σου θα δεχτείς

απ' τον αφανισμό της.

Θλιμμένη μέρα τραγική,

χωρίς αισθήματα κενή

στου παραδείσου τα περβόλια.

Και παραστράτησε ο νούς

και πα να σε μαγέψει,

στου χάους τα σοκάκια...

Το κλάμα είναι γοερό

σταματημό δεν έχει..

Δεν είναι μίσος μήτε οργή,

είναι του βάθους η ψυχή

που φέρνει τη συντέλεια.

Χωρίς να το νοιώσεις κόρη μου

σε άλλους κόσμους περπατάς,

στα σύννεφα γυροβολάς,

δε νοιώθεις την απώλεια.

Γυναικοκτονία άλλη μια ,

δάκρυα χυμένα πολλά

στην επτάσφαιρη την Πούλια..

Θανατικό απ' το χέρι που κράτησες,

απ' το κορμί που εράστηκες,

απ' το φιλί που ένιωσες..

Μέσα στα σωθικά σου.

Λαβωματιά ερωτική,

ξεψύχισμα του πόθου σου

στα σκαλοπάτια της αβύσσου.

Ω θλιβερέ μου έρωτα μου πήρες την μίλια μου,

εσκότωσες τη μοίρα μου,

κι αφάνισες την καρδιά μου.

Μάνα βαστάξου δυνατή,

η κόρη έγινε πουλί,

έγινε πεταρούδι...

Σε συντροφιά Αγγελική

και θεϊκό τραγούδι!!

  Μαίρη Ζάχου

Artist Marius Markowski

Μην υποτιμάς το συναίσθημα Βάγια Μπαλή

 Μην υποτιμάς το συναίσθημα, μην το εγκλωβίζεις,

μην προσπαθήσεις να το εκμηδενίσεις γιατί θα απογοητευτείς και θα απογοητεύσεις μοιραία.

Στις μέρες μέσα δεν ξεθωριάζει, δεν στερεύει.

Αντιθέτως ωριμάζει, απλώνει και αγριεύει.

Μην υποτιμάς ποτέ κάτι που ωριμάζει και αγριεύει.

Γιατί θα σε παρασύρει, θα σε πνίξει, θα σε εξοντώσει.

Μην το μετράς, μην το βάζεις σε καλούπια, μην το ονοματίζεις, το αδικείς…

κι ό,τι αδικείς σε βρίσκει και σε χτυπάει τις αδύναμες, ευάλωτες νύχτες σου.

Μα πάνω από όλα μην το τσαλακώνεις το συναίσθημα…

γιατί όσο το τσαλακώνεις για να το χωρέσεις στην τσέπη της πεζής λογικής σου, το γεμίζεις πληγές…

το τραυματίζεις και αυτό πληγωμένο όπως θα ‘ναι θα σε τυλίγει με αφοπλιστική αγάπη απογυμνώνοντάς σε.

Βάγια Μπαλή

"ΤΟ ΔΑΚΡΥ" MandyTsipoura

 "ΤΟ ΔΑΚΡΥ"

Χαράζει μια βελούδινη Αυγή

στο προσωπό της έχει ένα δάκρυ,

απόσταγμα απ' του χρόνου τη ρωγμή

μα ξέφυγε απ' του άνεμου τη νάρκη.

Το δρόμο του ακολούθησε μοιραία

μια ιστορία στην πλάτη κουβαλούσε

ταξίδεψε στου κόσμου τα ωραία

στη θύμηση των άσχημων θρηνούσε.

Θολό κι αδύναμο ξεψύχησε στη γης.

Χαρές και λύπες γίναν αδελφές.

Χαθήκανε στο χρόνο υποταγείς

σε συνθήκες δύσκολες μα κι ιδανικές.

Άλλο δάκρυ όμως κύλησε, γενναίο

κρυστάλλινο απ' της προσμονής τη χάρη

γεμάτο ελπίδα απ' τις ευχές, λαθραίο

στάζοντας μύρο στης νέας χρονιάς τα βάρη.

Δάκρυ χαράς, βελούδινης Αυγής το χάδι

δροσοσταγόνα σε ασημένιο τάσι

φωτοβολίδα ονείρων στο σκοτάδι

δίψα για νέες εμπειρίες να χορτάσει.

27/9/2021 by Mandy

Όμορφο απόγευμα φίλοι μου!

Με λένε Ζιντάν Vaggelis Giannos

 Διάβασε το , μην το προσπερνάς παρακαλώ!

Έρχεται χειμώνας, αποφάσισα να συμμαζέψω κάποιες υγρασίες στο σπίτι μου. Πέντε άτομα το συνεργείο και ανάμεσά τους και ο Ζιντάν ,που όλοι κατ ευφημισμό τον αποκαλούν Ζιζού, με τα ελληνικά του να περιορίζονται μόνο στην λέξη ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Στο διάλειμμα, για την απαραίτητη ανάσα της συνέχειας, κάθεται πάντα μόνος του, σκεφτικός, απόλυτα θλιμμένος, στην ίδια θέση πάντα και καπνίζει το σέρτικο τσιγάρο του, που έχει κόψει στην μέση.

Τον πλησίασα, με κοίταξε παράξενα, ερευνητικά, επιφυλακτικός και ήταν τα μάτια του κόκκινα, κουρασμένα, αλλά με αξιοπρέπεια περισσή. Τόλμησα να τον χτυπήσω φιλικά στην πλάτη και ήταν το άγγιγμα αυτό, σαν το μαγικό κλειδί, που άνοιξε την κερκόπορτα του φορτισμένου ψυχισμού του.

Σκούπισε γρήγορα τα μάτια , μην δουν οι υπόλοιποι την αδυναμία του. Πήρε το τηλέφωνό του και μέσω μιας εφαρμογής μεταγλώττισης από αραβικά σε ελληνικά κατορθώσαμε να επικοινωνήσουμε. Η λάβα που ξεχύθηκε από μέσα του, έκαψε, έλιωσε, κάθε υποθάλπουσα πλάνη, που τεχνιέντως καλλιεργούσα μέσα μου ,για να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.

"Με λένε Ζιντάν, σαράντα χρόνων είμαι και κατάγομαι από το ADLB της Συρίας. Μερίδια έκαναν την χώρα μου, "για το καλό μας".Ο καθένας παίρνει το κομμάτι του και αφήνει πίσω μαύρη τρύπα....

Ποιος νοιάζεται για τον λαό, όσο μεγαλύτερα τα συμφέροντα ,τόση απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια ούτε συζήτηση...

Ποιος νοιάζεται για τις χήρες, τα ορφανά, την επιβίωσή τους,την ιατρική περίθαλψη...

Η στέγη είναι πολυτέλεια και ευτυχώς την προσφέρουν τα δάση έξω από την πόλη...

Παιδεία, (γέλασε πικρά) αστεία έννοια...

Από την μία το καθεστώς, από την άλλη οι αντάρτες, ανάμεσά τους παράνομες οργανώσεις που σκορπούν τον τρόμο και τον θάνατο χωρίς ίχνος καρδιάς και συνείδησης και όλα αυτά με τις ευλογίες μεγάλων δυνάμεων, που λένε,στόχο έχουν να μας σώσουν.

(Δυο δάκρυα πάλι και ένα δυνατό ρούφιγμα της μύτης, τον έκαναν να ανακουφιστεί, αλλά ήταν έντονος ο θυμός που ζωντάνεψε πάλι μέσα του)

Φτάνει πια ,δεν θέλουμε να μας σώσουν άλλο, αν μας αφήσουν ήσυχους, μόνοι μας θα σωθούμε.....

Σύζυγο και επτά παιδιά άφησα πίσω μου. Από δεκατριών ως δύο χρονών. Μαζί τους και την γυναίκα του αδελφού μου και τα τρία του παιδιά. Ο ίδιος δολοφονήθηκε ως αντικαθεστωτικός, γιατί δεν κατέδωσε τον φίλο του που έγινε αντάρτης.

Έφυγα, για να μην έχω τύψεις αν τα παιδιά πέθαιναν στην αγκαλιά μου από ασιτία. Για να μην κάθομαι άπραγος και αισθάνομαι άχρηστος, ανίκανος να προστατέψω με κάποιον τρόπο την οικογένεια μου...και αχάριστος στο Θεό που μου έδωσε αυτή την ευλογία.

Όπως βλέπεις δουλεύω. Ο,τι βγάζω τα στέλνω πίσω, με την ελπίδα αν σωθούν από τις μπόμπες, κάποτε να σμίξουμε.

(Θόλωσαν πάλι τα μάτια του , του βγήκε ένας αναστεναγμός με πολύ παράπονο και συμπλήρωσε).

Το πώς τα στέλνω; άλλη κατάρα κι αυτό. Ολόκληρο κύκλωμα έχει στειθεί και όλοι κερδίζουν από το πόνο και την δυστυχία μας.

Εγώ δίνω τα χρήματα σε κάποιον εδώ, αυτός επικοινωνεί με τους δικούς του στην Συρία και κάποιος τα πηγαίνει στην γυναίκα μου, αλλά ούτε τα μισά από όσα δίνω. Σε άλλες εποχές με τα χρήματα που στέλνω θα θεωρούνταν πλούσιοι, τώρα ίσα ίσα που φτάνουν για την διαβίωσή τους, με την μαύρη αγορά, που πάλι από το ίδιο κύκλωμα διακινείται ....

Μάτι δεν έκλεισα χθες βράδυ, έβλεπα όλη νύχτα στο διαδίκτυο τον βομβαρδισμό της πόλης μου από τους....Δεν έχω κανένα νέο ακόμα από την οικογένειά μου, "ευτυχώς σκοτώθηκαν" πριν δύο χρόνια οι γονείς μου και δεν βλέπουν την κατάντια μας και τον φόβο στα μάτια των παιδιών.

(Καθάρισε τα μάτια του και με αληθινή απορία ρώτησε)

Αλήθεια, εσείς πήρατε είδηση τι έγινε χτες στην χώρα μου; είπαν κάτι στις ειδήσεις;Ανέφεραν τουλάχιστον τον βομβαρδισμό και την ισοπέδωση μιας ολόκληρης περιοχής, για την εγκαταλείψουν οι κάτοικοι και να ολοκληρωθεί το σχέδιο;

Το συνεργείο σηκώθηκε, πρέπει να δουλέψω, έχω πολλά στόματα να ταΐσω ,και εύχομαι να ζήσουν όλα και στην Ελλάδα, να υπάρχει δουλειά και για μένα .

Εσείς πιστεύετε στον ΙΗΣΟΥ, που πριν τον βασανίσουν κάποιοι πήραν τα ρούχα του και τα μοιράστηκαν μεταξύ τους. Έτσι κατάντησε η Συρία σήμερα! Είναι η πατρίδα μου αγαπητέ μου,π ο ν ά ω !"

Έκλεισε το τηλέφωνο. Σκούπισε καλά τα μάτια του, σχημάτισε κι ένα χαμόγελο στα χείλη και έσμιξε με τους άλλους εργάτες του μόχθου. Είχε μεγάλη αποστολή, έπρεπε να τα καταφέρει.

Κι εγώ , σκεφτόμουν την υγρασία!!!

Σημείωση: Το κείμενο και η φωτογραφία δημοσιεύονται με την συναίνεση του Ζιντάν.

Σ'ένα χαρμάνι ερωτικό Ιωάννα Καγκαρά

Σ' ένα χαρμάνι ερωτικό που μοιάζουν παραισθήσεις

στον έρωτα σου χάθηκα, δεν είναι

ψευδαισθήσεις.

Και τα κορμιά να χάνονται τη σάρκα σου

που αγγίζω

τα διψασμένα χείλη σου απόψε θα ποτίζω.

Τα μάτια σου όταν τα κοιτώ νιώθω με

διεγείρουν

στα μονοπάτια ηδονής και να με

παρασύρουν.

Με τη χροιά σαν δόνηση η φωνή σου σαν

μπαλάντα

ακολουθώ το σώμα σου και νιώθω

μια ζαλάδα.

Σαν περιτύλιγμα ηδονής θέλεις να μου

κουνιέσαι

και με τη σάρκα την καυτή επάνω μου

να πλανιέσαι.

Και από τη γεύση την καυτή που με φιλάς

στο στόμα

ζεστή μου σάρκα υπαρκτή θα λιώσουμε

το στρώμα.

Στον έρωτα σου προσκυνώ μοιάζεις σαν

μια κλέφτρα

που με τρελαίνει ερωτικά μικρούλα μου

πλανεύτρα.

Που αρωματίζεις τις στιγμές το πάθος

της στιγμής

σαν άρωμα που έσταξε στη γύμνια

της ψυχής.

Ιωάννα Καγκαρά