Διάβασε το , μην το προσπερνάς παρακαλώ!
Έρχεται χειμώνας, αποφάσισα να συμμαζέψω κάποιες υγρασίες στο σπίτι μου. Πέντε άτομα το συνεργείο και ανάμεσά τους και ο Ζιντάν ,που όλοι κατ ευφημισμό τον αποκαλούν Ζιζού, με τα ελληνικά του να περιορίζονται μόνο στην λέξη ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Στο διάλειμμα, για την απαραίτητη ανάσα της συνέχειας, κάθεται πάντα μόνος του, σκεφτικός, απόλυτα θλιμμένος, στην ίδια θέση πάντα και καπνίζει το σέρτικο τσιγάρο του, που έχει κόψει στην μέση.
Τον πλησίασα, με κοίταξε παράξενα, ερευνητικά, επιφυλακτικός και ήταν τα μάτια του κόκκινα, κουρασμένα, αλλά με αξιοπρέπεια περισσή. Τόλμησα να τον χτυπήσω φιλικά στην πλάτη και ήταν το άγγιγμα αυτό, σαν το μαγικό κλειδί, που άνοιξε την κερκόπορτα του φορτισμένου ψυχισμού του.
Σκούπισε γρήγορα τα μάτια , μην δουν οι υπόλοιποι την αδυναμία του. Πήρε το τηλέφωνό του και μέσω μιας εφαρμογής μεταγλώττισης από αραβικά σε ελληνικά κατορθώσαμε να επικοινωνήσουμε. Η λάβα που ξεχύθηκε από μέσα του, έκαψε, έλιωσε, κάθε υποθάλπουσα πλάνη, που τεχνιέντως καλλιεργούσα μέσα μου ,για να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.
"Με λένε Ζιντάν, σαράντα χρόνων είμαι και κατάγομαι από το ADLB της Συρίας. Μερίδια έκαναν την χώρα μου, "για το καλό μας".Ο καθένας παίρνει το κομμάτι του και αφήνει πίσω μαύρη τρύπα....
Ποιος νοιάζεται για τον λαό, όσο μεγαλύτερα τα συμφέροντα ,τόση απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια ούτε συζήτηση...
Ποιος νοιάζεται για τις χήρες, τα ορφανά, την επιβίωσή τους,την ιατρική περίθαλψη...
Η στέγη είναι πολυτέλεια και ευτυχώς την προσφέρουν τα δάση έξω από την πόλη...
Παιδεία, (γέλασε πικρά) αστεία έννοια...
Από την μία το καθεστώς, από την άλλη οι αντάρτες, ανάμεσά τους παράνομες οργανώσεις που σκορπούν τον τρόμο και τον θάνατο χωρίς ίχνος καρδιάς και συνείδησης και όλα αυτά με τις ευλογίες μεγάλων δυνάμεων, που λένε,στόχο έχουν να μας σώσουν.
(Δυο δάκρυα πάλι και ένα δυνατό ρούφιγμα της μύτης, τον έκαναν να ανακουφιστεί, αλλά ήταν έντονος ο θυμός που ζωντάνεψε πάλι μέσα του)
Φτάνει πια ,δεν θέλουμε να μας σώσουν άλλο, αν μας αφήσουν ήσυχους, μόνοι μας θα σωθούμε.....
Σύζυγο και επτά παιδιά άφησα πίσω μου. Από δεκατριών ως δύο χρονών. Μαζί τους και την γυναίκα του αδελφού μου και τα τρία του παιδιά. Ο ίδιος δολοφονήθηκε ως αντικαθεστωτικός, γιατί δεν κατέδωσε τον φίλο του που έγινε αντάρτης.
Έφυγα, για να μην έχω τύψεις αν τα παιδιά πέθαιναν στην αγκαλιά μου από ασιτία. Για να μην κάθομαι άπραγος και αισθάνομαι άχρηστος, ανίκανος να προστατέψω με κάποιον τρόπο την οικογένεια μου...και αχάριστος στο Θεό που μου έδωσε αυτή την ευλογία.
Όπως βλέπεις δουλεύω. Ο,τι βγάζω τα στέλνω πίσω, με την ελπίδα αν σωθούν από τις μπόμπες, κάποτε να σμίξουμε.
(Θόλωσαν πάλι τα μάτια του , του βγήκε ένας αναστεναγμός με πολύ παράπονο και συμπλήρωσε).
Το πώς τα στέλνω; άλλη κατάρα κι αυτό. Ολόκληρο κύκλωμα έχει στειθεί και όλοι κερδίζουν από το πόνο και την δυστυχία μας.
Εγώ δίνω τα χρήματα σε κάποιον εδώ, αυτός επικοινωνεί με τους δικούς του στην Συρία και κάποιος τα πηγαίνει στην γυναίκα μου, αλλά ούτε τα μισά από όσα δίνω. Σε άλλες εποχές με τα χρήματα που στέλνω θα θεωρούνταν πλούσιοι, τώρα ίσα ίσα που φτάνουν για την διαβίωσή τους, με την μαύρη αγορά, που πάλι από το ίδιο κύκλωμα διακινείται ....
Μάτι δεν έκλεισα χθες βράδυ, έβλεπα όλη νύχτα στο διαδίκτυο τον βομβαρδισμό της πόλης μου από τους....Δεν έχω κανένα νέο ακόμα από την οικογένειά μου, "ευτυχώς σκοτώθηκαν" πριν δύο χρόνια οι γονείς μου και δεν βλέπουν την κατάντια μας και τον φόβο στα μάτια των παιδιών.
(Καθάρισε τα μάτια του και με αληθινή απορία ρώτησε)
Αλήθεια, εσείς πήρατε είδηση τι έγινε χτες στην χώρα μου; είπαν κάτι στις ειδήσεις;Ανέφεραν τουλάχιστον τον βομβαρδισμό και την ισοπέδωση μιας ολόκληρης περιοχής, για την εγκαταλείψουν οι κάτοικοι και να ολοκληρωθεί το σχέδιο;
Το συνεργείο σηκώθηκε, πρέπει να δουλέψω, έχω πολλά στόματα να ταΐσω ,και εύχομαι να ζήσουν όλα και στην Ελλάδα, να υπάρχει δουλειά και για μένα .
Εσείς πιστεύετε στον ΙΗΣΟΥ, που πριν τον βασανίσουν κάποιοι πήραν τα ρούχα του και τα μοιράστηκαν μεταξύ τους. Έτσι κατάντησε η Συρία σήμερα! Είναι η πατρίδα μου αγαπητέ μου,π ο ν ά ω !"
Έκλεισε το τηλέφωνο. Σκούπισε καλά τα μάτια του, σχημάτισε κι ένα χαμόγελο στα χείλη και έσμιξε με τους άλλους εργάτες του μόχθου. Είχε μεγάλη αποστολή, έπρεπε να τα καταφέρει.
Κι εγώ , σκεφτόμουν την υγρασία!!!
Σημείωση: Το κείμενο και η φωτογραφία δημοσιεύονται με την συναίνεση του Ζιντάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου