Σε ονειρεύτηκα ψες.Spyros Kiosses

 

Σε ονειρεύτηκα ψες.

Δεν μπορούσα να διακρίνω την έκφραση

του προσώπου σου.

Φορούσες μάσκα υψηλής αναπνευστικής προστασίας.

Γιατί καλύπτεις τη διαφάνεια; ρώτησα αμήχανος.

Ασθενεί η εξαΰλωση;

Κι εν τέλει, πού στηρίζουν το λαστιχάκι οι νεκροί;

να σε πιστέψω αρνήθηκα τρις.

Δεν μίλησες.

Ίσως πάλι συγκρατήθηκαν στο φίλτρο

λέξεις ιογενείς.

Ξύπνησα κάθιδρος.

Αιωρούμενα σωματίδια σιωπής

είχαν γεμίσει το δωμάτιο.

Spyros Kiosses

Ότι ζήσαμε πέρασε ~Κοκκίνο τριαντάφυλλο~

Κι ονειρευόμουν το αινιγματικο χαμόγελο σου

Τις λέξεις που χόρευαν στα χείλη..

πάθος λαμπύριζε στα μάτια

σε κάθε οργασμο ψυχής και σώματος

σε ψάχνω ακόμα στην φαντασία μου

σε πλάθω όπως εγώ θέλω

να διαφεντεύω κάθε μικρό σου στεναγμό

κάθε κινήσει σου..

Ότι ζήσαμε πέρασε

και γέννησε αναμνήσεις

που θέριεψαν και ρίζωσαν μέσα μου

εκεί ζεις κυριεύοντας ψυχή και μυαλό.

~Κοκκίνο τριαντάφυλλο~

Την ώρα που παλεύω (Μιχάλης Βάκρινος)

 

Την ώρα που παλεύω να συναρμολογήσω στίχους,

ιδέες και όνειρα

πετάνε πέτρες στο παράθυρο

να ανθίσουν -λέει- λεμονιές στην κάμαρή μου.

Το πρωί θα σου πω καλημέρα

και ότι πλέον δεν θυμάμαι τα όνειρά μου.

(Μιχάλης Βάκρινος)

Κοίτα με στα μάτια. Γιώτα Κλουτσούνη

 

Κοίτα με στα μάτια.

Κάνε μιά προσπάθεια

χαμογέλασε.

Μιά φουρτούνα ήτανε

και πέρασε.

Σήκω στην καρδιά τον ήλιο

κράτησε.

Κι ότι σε τρελαίνει

πίσω άφησε.

Μόνο μιά ματιά στο χρόνο

δώρισε.

Ξέχνα που σου λέω

ότι σε ζόρισε.

Φτιάξε απ' την αρχή

μιά ιστορία.

Ζήσε τη στιγμή

μα με ουσία.

Κοίτα με στα μάτια

και έλα ρώτα με.

Κλέφτρα η ζωή

σκιές μου άφηνε.

Μα έχω στην καρδιά μου

εγώ λιακάδα.

Κάνω το φιλί

γλυκιά βαρκάδα.

Μέσα στις στιγμές

το ταξιδεύω.

Καίγομαι ριγώ

τρελά χορεύω.

Γιώτα Κλουτσούνη

"Ατιτλο" ......Σμαραγδή Μητροπούλου

 Σουρούπωνε.  

Μα για την Αριάδνη ο χρόνος είχε σταματήσει καθώς γέμιζε τη μία κόλλα χαρτί μετά την άλλη. 

Λόγια καρδιάς μα κι αλήθειας συνάμα.  

"Φασόν άνθρωποι. ...

Φασόν συναισθήματα. ...

Φασόν έρωτες ....

λόγια Φασόν....!! 

Μα εγώ ποτέ. ποτέ δεν αγάπησα το Φασόν. ..

Εγώ αγάπησα τον ουρανό. ..

τη θάλασσα. ..τα χρώματα. ...

Εκείνον. ..! 

Άλλο αν....... αν........"   

Άφησε στην άκρη το μολύβι, άναψε τσιγάρο, 

φύσηξε δυνατά τον καπνό σχηματίζοντας δαχτυλίδια. 

Δύο τρεις ρουφηξιές και ύστερα το πάτησε με δύναμη στο τασάκι να σβήσει. 

Με αργά βήματα πλησίασε τη θάλασσα. ..

έβγαλε από την τσέπη της μια φωτογραφία. ...

την έφερε στα χείλη της.....

ξανά κοίταξε αυτά που είχε γράψει....και.....

 "η φωτιά ας σβήσει με φωτά" σκέφτηκε.  

Μια φλογίτσα μόνο απ τον αναπτήρα. ...

και η φωτογραφία και τα χαρτιά άρχισαν να καίγονται λίγο λίγο.  

Με μια απότομη κίνηση τα πέταξε στο νερό 

και είδε τα αποκαΐδια να βουλιάζουν και να χάνονται. 

Χαμογέλασε. 

Σήκωσε τα μάτια ψηλά και παρατήρησε για αρκετή ώρα τα χρώματα του δειλινού.  

"Είμαι η Αριάδνη. .." 

σκέφτηκε. 

"Κάπου λάθεψα στον μίτο και μπλέχτηκα σ έναν λαβύρινθο που μοιάζε να μην έχει τέλος. ...

μα είμαι εδώ. ....

είμαι ακόμα εδω". 

Έμεινε για ώρα βυθισμένη στις σκέψεις της. 

Μόνο σαν γύρισε την πλάτη να φύγει 

ανεπαίσθητα άρχισε να μουρμουρίζει το αγαπημένο της τραγούδι: 

"φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι. ....."   

Σμαραγδη Μητροπουλου

ΒΡΑΔΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ Γιάννης Τόλιας

 

ΒΡΑΔΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Βράδυ φθινοπώρου

κι ούτε μια φιλόξενη γωνιά

για να κρυφτείς

Πονάει

να σε διώχνει

το ίδιο σου το σπίτι

Κάθε δωμάτιο

και μια επικράτεια της λύπης

Πέφτει παγερή σκόνη απελπισίας

πάνω στα έπιπλα

Κι ούτε ένα βήμα περαστικού

σαν παρηγοριά

να αντηχεί από το παράθυρο

του υπογείου.

Γιάννης Τόλιας

Τα φαρμάκια Anna Tsekoura

 

Αν ήρθε η ώρα να σου δοθεί το δηλητήρια που αποφεύγεις,

μη φοβηθείς!!

Πιες το μια κι έξω!

Τα φαρμάκια πίνονται πάντα μονορούφι!

Anna Tsekoura 

Μούτρο...Milios

 

Έχω γράψει το όνομά σου

σε στίχους που είχαν απαιτήσεις,

περίεργους και πονεμένους

για τα λάθη που εκανες

και δεν γνώριζες.

Σαν σταγόνα δακρύων μου

όμως σε ξεχώρισα

στην ζάλη που άφησε

η πρώτη συνάντησή μας .

Μούτρο σε φώναξα σήμερα

και άρπαξες το σημειωματάριο

να χαράξεις την λέξη τούτη

αγκαλιαζοντας τη ευλαβικα.

Ένα σημείωμα σου άφησα κρυφά

που δεν λείπει από τα αριστερά σου.

Μια λέξη σαν σπασμένη φωνή

μέσα σε εισαγωγικά, "Φιλία "

Την έκανες στίχο

και έδωσες νότες

στης κιθάρας σου το ρυθμό

τον δικό σου τον απόλυτο.

Τήρησε την προσωπικότητα σου

Μούτρο

μέχρι την Παράδοση σου .

Milios

"Η Αυλαία"..... Κυριάκος Δοσαράς

 Η ΑΥΛΑΙΑ

Βαριά κι ασήκωτη η ποίηση απόψε

σκουπίζει το μελαγχολικό της πρόσωπο

με το νιόβγαλτο βραδινό μου ποίημα.

''Κόπιασε...να καληνυχτίσουμε τον κόσμο...''

Την παρακάλεσα 

πληρώνοντας ώς αντίτιμο

και το σημερινό προδομένο μου όνειρο.

Άπλωσα δειλά και τα δυό μου χέρια

να την φέρω εδώ μπροστά σας

για μια στερνή σκιώδη υπόκλιση

πριν τραβήξω την βελούδινη αυλαία

μιας ακόμη θεατρικής παράστασης.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΔΟΣΑΡΑΣ

Οχι αλλα ψεύτικα όνειρα Milios

 

Και μην αργείς..

Όχι αλλα ψεύτικα όνειρα..

Έλα,

τις ψευδαισθήσεις να πραγματοποιήσουμε

μέσα στον χρόνο που μας ξέμεινε....

Milios

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΑΣ

Παρασκευή σήμερα

είναι η μερα του τρελού ...

Δεν ένιωσες την μοναξιά Milios

 

Ζω, ανασαίνω,

πονάω , πεθαίνω.

Σου έδωσα ζωή,

μου πήρες και την ψυχή

μου λες να ζήσω..

Μα πως να ζήσω;

Νεκρός η ζωντανός

δεν έχει ποια σκοπό,

εσένα προσκαλώ

μαζί μου να υπάρχεις.

Κοιτούσες τα βουνά

αδιαφορώντας για την ζωή.

Πονούσες, μιλούσες

βογκούσες μα πάντα ένα χέρι

εκεί να κρατάει το δικό σου ..

Δεν ένιωσες την μοναξιά

και ας έψαχνες στο μυαλό σου

για την τέλεια παρέα…

Δεν χορταίνεις ποτέ

να κοιτάζεις στα μάτια

κλέβοντας ΛΙΓΟ ΛΙΓΟ ζωή για λίγο …

Τελείωσε το λίγο,

σκότωσες το πολύ,

σου έμεινε η μοναξιά,

για να παλεύεις

στις άγριες νύχτες του χειμώνα

όταν το μυαλό θα κάνει τα παιχνίδια του

στις αγριες και σκοτεινές νυχτες της μοναξιας …

Ένα αντίο έμεινε,

πες το

και ας χαθείς μέσα στα σύννεφα ξανά.

Κρίμα και αυτό το φθινόπωρο θα μείνεις

με άδεια αγκαλιά, με χείλη παγωμένα

και με πόδια που θα ψάχνουν

για ζεστασιά ανάμεσα στα κούτσουρα

για παρηγοριά ..

Μην δακρύζεις για τις επιλογές

δικές σου είναι και αυτές …

Θα πονέσει ίσως

αλλά κάποτε θα σηκώσεις το κεφαλι

ψηλά και θα θέλεις να δεις τον ηλιο κατάματα ...

Milios

"Άτιτλο" .... Αγγελική Σιδηρά

 Πέφτουν τα φύλλα, πέφτουνε

ίσως γιατί το δέντρο τόσο τ’ αγαπά.

Ίσως για να τα νοσταλγήσει

όταν γυμνό ριγήσει στα ραπίσματα

του ανελέητου βοριά.

Σε λίγο θα ξεθυμάνει σε κλάμα

ο καύσωνας του Αύγουστου

και χείμαρρος δακρύων θ’ αυλακώσει

το στεγνωμένο πρόσωπο της γης.

Όμως ακόμα είναι καλοκαίρι

Και μια υπόνοια μονάχα ανεπαίσθητη Χειμώνα.

Είναι μεγάλο κρίμα

να την διεκδικούν

με ίσια δικαιώματα

το φως και το σκοτάδι.

(Αγγελική Σιδηρά)

Στον δικό μου ουρανό ...Αθανασία Δαμπολιά

 

Στον δικό μου ουρανό ένα χαμόγελο είσαι.

Το βλέμμα σου ήλιος στα μάτια μου.

Ολόχρυσες αχτίδες ζεσταίνουν την καρδιά μου σαν είσαι εδώ.

Κυοφορώ κάθε συναίσθημα μαζί σου

κι ανθίζω με τ' οξυγόνο " της αγάπης μας"

Καρτερώ πάντα σ' ένα σμίξιμο παραδίνοντας

και την τελευταία μου ανάσα νιώθοντας πρωτάρα στον έρωτά μας.

Στο αγκάλιασμά σου γίνομαι ένα τόσο δα μικρό σπουργιτάκι,

μεταμορφώνοντάς με με τα φιλήδονα χείλη σου θηλυκό.

Πόθος και πάθος εκρήγνυται

σα λάβα μετατρέποντάς με σε μοιραία γυναίκα.

Ω άνδρα της ζωής μου!

Μείνε για πάντα στη ζωή μου

να κουρσεύεις το μυαλό και την καρδιά μου.

Να με πλάθεις μέσα στα χέρια σου όπως εσύ θέλεις.

Και να λικνίζομαι τις νύχτες του πόθου σου.

Ναι, αφήνομαι. Σου ανήκω.

Είμαι δική σου.

Αθανασία Δαμπολιά

Ας κάνουμε λοιπόν διάλογο...Κωνσταντίνος Χρυσανθάκης

 

Ας κάνουμε λοιπόν διάλογο

Με τα τραγούδια.

Να χορέψουν οι λέξεις αντί για εμάς

Το ανάπηρο βήμα της αγάπης

.

Μετά να δακρύσουν

Αυτό το δάκρυ που κρύβεται

Στο -μέσα μας- σύννεφο.

Ξέρεις

Στη μοναξιά δε βρέχει

.

Στο ρεφραίν

Απαλά στα σώματα

Θ’ ακουμπήσει η κραυγή

Που δεν ελευθερώθηκε ποτέ

.

Ίδια με τον ήχο

Που κάνει το κλαρί

Όταν σπάει

Και το ''μαζί''

Που σχεδόν νικήθηκε

.

Όσο κρατάν τα τραγούδια

Οι αγάπες μεσίστιες

Κωνσταντίνος Χρυσανθάκης

τα προβατα ... Milios

 

Δεν ήθελα να βάλω

δασκάλες στην ζωή μου.
Δεν βάδισα ποτέ στους κανόνες των άλλων.
Δεν περίμενα καμιά να έρθει να με πάρει
από το χέρι για να μου δείξει τον δρόμο της.

Πέντε γράμματα έμαθα και λίγο την άλφα βήτα

και αριθμητική καλή για να μπορώ να σταβλίζω

τα ζώα που ήθελαν να τα ακολουθώ...

Δεν ξέρω γράμματα γιατί εγώ στον δρόμο μου

περπατούσα με το κεφάλι ψηλά

και αντικρούοντας κάθε αδικία και ψευτιά.

Ο μόνος κανόνας στην ζωή μου ήταν

να περπατάω όρθιος

να μην σέρνομαι, να μην γλύφω.

Δεν ήθελα παρείσακτος να είμαι

στην ζωή κανενός...

Η αναμονή είναι μια σπάνια αρετή,

που κατέχω και η υπομονή 

μου φέρνει μεγάλη ικανοποίηση 

γιατί έμαθα ότι όλα εδώ πληρώνονται...

Δεν μου χρειάστηκαν τα γράμματα τόσο

όσο η παιδεία και η καλή αγωγή 

που μου πρόσφεραν

κάποιοι αγράμματοι γονείς.

Ευχαριστώ μόνο είπα, λέω και θα λέω

για όσο θα έχω μνήμη να τους θυμάμαι...

Milios

Ετούτο το πλακόστρωτο ..Μιλένα Σπανού

 

Ετούτο το πλακόστρωτο

δεν με θυμάται

να το περπατώ

η τελευταία παρτίδα μνήμης κρεμάστηκε

σε ημερολόγιο τοίχου

στη θέση του Σεπτέμβρη

φιλοξενούσε

παραχρήμα

μιά νύχτα σπιτική

σαν το λικέρ της

Μιλένα Σπανού

ΣΤΟΝ ΑΠΑΓΓΙΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ.. Αγγέλα Καραγκούνη

 

"ΣΤΟΝ ΑΠΑΓΓΙΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ "

Κρύφτηκα στην ανάσα του χρόνου .

Και κείνος με ταξίδεψε πολύ .

Σεργιάνησα .

Χάρηκα, έκλαψα, πήρα , έχασα .

Όλα τα ρήματα απόλαυσα !

Κι ύστερα , ξέχασα .

Έχω ανάγκη , να ξαναθυμηθώ τις λέξεις .

Αυτές , που αιχμαλωτίστηκαν

στη μέγγενη του χρόνου ,

και συμπιέστηκαν ,

και συνθλίφθηκαν .

Όλες τους μίλαγαν την αγάπη .

Όλες τους φώναζαν τον έρωτα .

Με χείλη κόκκινα .

Με μάτια πλάνα.

Με όρκους ,

που λάξευαν στο αλφαβητάρι της νιότης .

Έλα ,

μαζί να αναστήσουμε το "σ' αγαπώ " καλέ μου .

Έλα ,

μαζί να ξαναθυμηθούμε το χάδι τους .

Κι άσ' το χρόνο, να τραβήξει το δρόμο του .

Εμείς , στις λέξεις ν' απαγγιάσουμε .

Αγγέλα Καραγκούνη

"Άτιτλο" .... Soteroulla Tziambouri

 Όλα βαμμένα τριγύρω με χρώματα φθινοπώρου. 

Μόνη.....σ'ένα τοπίο βουβό....ψυχρό 

να βαδίζω κάτω από κάτι κίτρινες ψιχάλες 

φθινοπωρινές  , να χτυπούν στους ώμους σαν φύλλο που σκορπάει στη μοναξιά του .

Άκου τι όμορφα που τραγουδάει η βροχή 

Τραγουδάει για μας 

Τραγούδια που γέννησαν  τον έρωτα 

Γυρεύουν εσένα 

Γυρεύουν δύο χείλη ν'αγκαλιασουν αναπνοές, ανάσες βουβές βαμμένες με χρώματα έρωτα. 

Γυρεύουν ένα φιλί στον ωκεανό της αγάπης. 

Εκεί στο βάθος της ψυχής σου ....Εκεί να κλειστώ ....Εκεί να μείνω.....

Soteroulla Tziambouri

ΧΑΙΡΕ ΣΥΜΠΑΝ ΑΜΑΡΑΝΤΗ ΑΓΑΠΗ ... Χάρης Παπασάββας

 ΧΑΙΡΕ ΣΥΜΠΑΝ

ΑΜΑΡΑΝΤΗ ΑΓΑΠΗ

Θέλω ψιθυριστά να μου μιλάς,

να με αγκαλιάζεις ,

με την φορεσιά της πυρκαγιάς,

να σουλατσάρεις ξεχειλισμένη όπως 

οι πράες σταγόνες της πάχνης 

στην κεραμοσκεπή μας.

Στην πρωινή μαρμαρυγή μου ,

να σταλάζεις στον αυχένα μου 

λέξεις λύτρωσης 

και το χτυποκάρδι σου 

να μονολογεί

όπως το θρόισμα των φύλλων του κισσού.

Στην σιωπηλή παρέλαση του χρόνου γνέθω 

με το αδράχτι ,τις φωτεινές ίνες 

των άστρων του παρελθόντος 

και όλα μεταμορφώνονται σε καρδιές.

Ευδαιμονία το νέκταρ των ματιών σου

και άγνοια θανάτου οι βελούδινες πτυχές 

των εσπερινών μας.

Κατάματα τον ήλιο σου κοιτώ

ξαπλωμένος στα κύματα των αιώνων.

Θέλω ψιθυριστά να μου μιλάς 

στις ξαγρυπνισμένες απόγειες 

κορυφές της νηνεμίας μας

και τα αμάραντα ηλιοτρόπια 

την πορεία μας ν' ακολουθούν.

Θέλω ψιθυριστά να μου μιλάς

και ο αιωρούμενος αχνός των λόγων μας

άυπνη πλάστιγγα της αιωνιότητας μας.

Θέλω ψιθυριστά να τραγουδάς,

με την μονόχορδη σου άρπα

να λεηλατείς του χρόνου τις στιγμές

να είσαι η σφραγίδα της παρουσίας μου 

και ο καθρέφτης της αναγνώρισης μου .

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ.. Βάγια Μπαλή

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Δεν ήσουν δίπλα μου,

όταν έγερνα και άπλωνα στο μαξιλάρι έννοιες,

σκέψεις,

φόβους,

επιθυμίες.

Δεν ήσουν εκεί όταν μάθαινα

πως η ζωή μου χαμογελούσε,

και εγώ σε αναζητούσα με το βλέμμα,

σε αναζητούσα

με τις σκέψεις,

σε φώναζα μέσα στις σιωπές,

να δω τον μορφασμό

της δική σου επιβεβαίωσης.

Δεν ήσουν εκεί,

καθώς η συγκίνηση

πλημμύριζε τα μάτια μου,

στη θέα δύο ανθρώπων που ωρίμασαν μαζί

και δεν έπαψαν να κρατούν

το χέρι ο ένας του άλλου

με αστείρευτη τρυφερότητα.

Δεν ήσουν εκεί,

όταν τα άσχημα ερχόντουσαν με ορμή.

Κυκλώνες που συνέπαιρναν την ύπαρξή μου.

Μετράω την απουσία, όχι στα χέρια,

μα στους φθόγγους που μου φτιάχνει η μοναξιά.

Μετρώ και εσένα στο νου μου,

όχι με αναμνήσεις,

μα με τις ελλείψεις

που κρέμονται απ’ το ταβάνι

που στάζει υγρασία

πάνω στο ξεχασμένο μου χαμόγελο.

Βάγια Μπαλή