Ζω, ανασαίνω,
πονάω , πεθαίνω.
Σου έδωσα ζωή,
μου πήρες και την ψυχή
μου λες να ζήσω..
Μα πως να ζήσω;
Νεκρός η ζωντανός
δεν έχει ποια σκοπό,
εσένα προσκαλώ
μαζί μου να υπάρχεις.
Κοιτούσες τα βουνά
αδιαφορώντας για την ζωή.
Πονούσες, μιλούσες
βογκούσες μα πάντα ένα χέρι
εκεί να κρατάει το δικό σου ..
Δεν ένιωσες την μοναξιά
και ας έψαχνες στο μυαλό σου
για την τέλεια παρέα…
Δεν χορταίνεις ποτέ
να κοιτάζεις στα μάτια
κλέβοντας ΛΙΓΟ ΛΙΓΟ ζωή για λίγο …
Τελείωσε το λίγο,
σκότωσες το πολύ,
σου έμεινε η μοναξιά,
για να παλεύεις
στις άγριες νύχτες του χειμώνα
όταν το μυαλό θα κάνει τα παιχνίδια του
στις αγριες και σκοτεινές νυχτες της μοναξιας …
Ένα αντίο έμεινε,
πες το
και ας χαθείς μέσα στα σύννεφα ξανά.
Κρίμα και αυτό το φθινόπωρο θα μείνεις
με άδεια αγκαλιά, με χείλη παγωμένα
και με πόδια που θα ψάχνουν
για ζεστασιά ανάμεσα στα κούτσουρα
για παρηγοριά ..
Μην δακρύζεις για τις επιλογές
δικές σου είναι και αυτές …
Θα πονέσει ίσως
αλλά κάποτε θα σηκώσεις το κεφαλι
ψηλά και θα θέλεις να δεις τον ηλιο κατάματα ...
Milios
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου