Έρωτας. Αρχέγονο ένστικτο. Anna Tsekoura

 

Έρωτας. Αρχέγονο ένστικτο. Απόλυτο.

Σχεδόν πρωτόγονα ερωτεύομαι.

Πρωτόγονα αφήνομαι και πληρώνω

πάντα ακριβά την Ελευθερία μου.

Anna Tsekoura

"Χλωμά Χείλη..."Δημήτρης Καρπέτης

 

"Χλωμά Χείλη..."

Χλωμά τα χείλη των ψυχών

που ξεστράτησαν.

Η βροχή που πέφτει κάλυψε τις λέξεις που καρφώθηκαν στο σώμα τους.

Το αίμα κόκκινο μελάνι διαγράφει

τα λόγια που ξεχάστηκαν.

Χλωμά τα χείλη αναζητούν δροσιά

στα ρυάκια της βροχής

που συνεχίζει ανελέητα.

Άγουρες και συνάμα άηχες οι λέξεις που έχουν ξεστομίσει στα τόσα χρόνια,

στα χρόνια που σιώπησαν

τα συναισθήματα,

ψωμί που σώθηκε με μιας.

Χλωμά τα χείλη που ντύθηκαν

με λόγια αλλιώτικα,

λόγια ελπίδας που έλειψε.

Ψελλίζουν τη ζωή τρεμάμενα,

κυοφορούν λέξεις

που είχαν μείνει άχρωμες

φως ανεπαίσθητο,

στο πέρασμα από τη θλίψη στην ελπίδα.

Κόκκινα πια χείλη που άφησαν την πένα των συναισθημάτων

να διαγράψει την όψη τους μεταμορφώνονται και κατακλύζουν

τους δρόμους της ψυχής.

Χλωμά τα χείλη ήτανε μα τώρα πια

η βροχή τα δρόσισε,

τα πότισε με χίλιες αποχρώσεις,

αρθρώνοντας λέξεις χαράς,

φως που άνθισε,

μέσα στα τόσα χρόνια

που είχανε σωπάσει.

Δημήτρης Καρπέτης

Μην με κοιτάς που κλαίω... Γωγώ Σερα

 

Μην με κοιτάς που κλαίω...

Κλαίω γιατί σ αγαπώ, γιατί σε θελω, γιατί δεν μπορώ χωρίς εσένα...

Αλλά είναι μονόπλευρα...

Φεύγω από δική μου επιλογή...

Από αξιοπρέπεια...

Να μην γίνω εμπόδιο στο δρόμο σου...

Ισως βρεις κάπου αλλού αυτό που δεν βρίσκεις σε εμένα...

Να είσαι καλά...

Να προσέχεις...

Φυσάει πολύ αδιαφορία και διπροσωπία εκεί έξω...

Κι εγώ, δεν θα είμαι πια κοντά σου να σε σκεπάσω, για άλλη μια φορά...

Όπως έκανα πάντα...

Αντίο λοιπόν και να προσέχεις....

Γωγώ Σερα

Koίταξε Βασίλης Σπανός.

 Koίταξε

----------

Κοίταξε γύρω σου άνθρωπε

κι ύστερα μέσα σου

την ώρα που τρως

άλλοι

πεθαίνουν

την ώρα που πίνεις

άλλοι

δεν έχουν σταγόνα νερό

την ώρα που κοιμάσαι

τον ύπνο του δικαίου

άλλοι

αδικούνται

την ώρα που φιλοσοφείς

άλλοι

δεν έχουν βιβλία να διαβάσουν

την ώρα που κάνεις έρωτα

και νοιώθεις ηδονή

άλλοι

είναι σε οδύνη.

Την ώρα που πάμφωτος ζεις

άλλοι

ζουν στην σκιά

του θανάτου

την ώρα που χαλαρώνεις

με μουσικές

κι εκστασιάζεσαι με θεάματα

άλλοι

ακούν την μουσική του ερέβους

και διαμελίζονται.

Πήγαινε τώρα

και κάνε τον σταυρό σου

ανάγνωσε τις βουδιστικές σου σούτρες

κλάψε στο τείχος των δακρύων

με τον νόμο επί της κεφαλής σου

κραύγασε

αλλάχ ου ακμπάρ

και άφησε τους ά λ λ ο υ ς

να πεθάνουν.

Βασίλης Σπανός.

"Το συναίσθημά μου" Απόστολος Α.Φεκάτης

 

"Το συναίσθημά μου"

Σε ζητούν

οι μαργαρίτες του βυθού

τα μαργαριτάρια του κάμπου

σημάδια

άφησαν

οι πατούσες της καρδιάς σου

ολόλευκα κρίνα

στη λήθη των ματιών σου

ένα γράμμα

από του παρελθόντος, την χαρά

κρεμασμένο στην πόρτα

αποκοιμήθηκε

στις σελίδες ενός βιβλίου

η ιστορία σου, μύθος

απέπλευσε, ωστόσο

από τα χέρια

τα ιδανικά μου

αποφάσισε

στις φτερούγες σου

να ζήσει.

Απόστολος Α.Φεκάτης

"Άτιτλο" Μαρία Νάντη

 

"Άτιτλο"

Τις νύχτες μου, εγώ, τις ξόδευα

κοιτώντας

Τα Φεγγάρια Σου,

νανούρισμα γλυκό

γινόμουν,

να μπορείς να κοιμηθείς, να ονειρευτείς ...

Εγω που ξύπναγα

Στο Φώς Της Ανατολής Σου

και άφηνα τον Ήλιο σου

τα πρωϊνά μου , να ζεστάνει ...

Αγάπη μου,

εγώ που πέθαινα,

κάθε στιγμή που έφευγες,

και έτρεχα

ξοπίσω σου, σώμα νεκρό,

να κλέψω οξυγόνο

απ`τον αέρα που αναπνέεις ...

Για εσένα αγάπη μου,

εγώ,

Διάττοντας Αστέρας,

πάντοτε να χάνομαι

μέσα στο Άπειρο σου ...

Μαρία Νάντη

"ΑΓΑΠΗ" Χ.ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

 "ΑΓΑΠΗ"

Στο πέρασμα της λιώνουνε τα χιόνια

στο άκουσμα της η καρδιά πετά.

Ν´ ακούσει μελωδίες απ´ τ´ αηδόνια

να γίνει φίλη μ´ όλα τα πουλιά!

Στο άγγιγμα της ο βοριάς κοπάζει

και διώχνει τ´ ουρανού τη συννεφιά.

Το άκουσμα της στο μυαλό φαντάζει

ταξίδι με μπουνάτσα στ´ ανοιχτά!

Στο άκουσμα της σταματούν πολέμοι

στα χείλη, η πιο όμορφη ευχή

Στο πέρασμα της, νικητές, χαμένοι

δεν θα υπάρχουνε σ´ αυτή τη γή!

Το άγγιγμα της όλοι ονειρευτήκαν

ευλογημένη κείνη η στιγμή.

Καλότυχοι αυτοί που αγάπη βρήκαν

να τους ακολουθάει στη ζωή!

Χ.ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Έλα! Kioulachoglou Georgia

 Έλα!

Έλα κι ας γκρεμίστηκαν πια όλοι οι δρόμοι ανάμεσα μας.

Κι ας είναι τα σκοτάδια ετούτης της γης στην πιο βαθιά τους ώρα.

Κι ας φοβάσαι.

Κι ας φοβάμαι κι εγώ.

Εσύ έλα!

Των γενναίων τα ξέπλεκα δάχτυλα

στην Αγάπη σα σμίξουν

νικούν και συντρίβουν τα σκοτάδια της γης.

Και οι δρόμοι

φωτιές σε αγρυπνία

ξεχύνονται ολόφλογες

απ’ της νύχτας τις στάχτες.

Έλα!

Έλα

Και το φεγγάρι απόψε

πληγωμένο χαμίνι

απαρηγόρητο κλαίει

σκυφτό

σε μιαν άκρη στ’ ουρανού μου το απέραντο χάος

αλέθοντας της ψυχής μου τα σκέλια σε πέτρινους μύλους.

Έλα!

Τις πληγές και τα δάκρυα

η Αγάπη γιατρεύει

και μ’ ατσάλι και σίδερο

τις ψυχές που δεν λύθηκαν

τις λαξεύει στο αμόνι

για να γίνουν αιώνιες.

Για να ζήσουν μαζί ως την άκρη του απείρου.

Έλα!

Έλα

Κι ακράτητα δάκρυα

στων ματιών μου τα σύνορα

γυρεύουν γεφύρια

για να ‘ρθεις κοντά μου.

Για να ‘ρθω αν θέλεις

εγώ να σε βρω…

Έλα!

Και τα γκρεμισμένα γεφύρια

φοράνε φτερά

στης Αγάπης το πέρασμα

και θεμέλια κρεμάνε

ακλόνητα

στου Θεού τους ουράνιους κρίκους.

Έλα!

Έλα

Μα αν δεν μπορείς αλήθεια να ‘ναι σαν θα ‘ρθεις

Έλα!

Έλα κι ας γκρεμίστηκαν πια όλοι οι δρόμοι ανάμεσα μας.

Κι ας είναι τα σκοτάδια ετούτης της γης στην πιο βαθιά τους ώρα.

Κι ας φοβάσαι.

Κι ας φοβάμαι κι εγώ.

Εσύ έλα!

Των γενναίων τα ξέπλεκα δάχτυλα

στην Αγάπη σα σμίξουν

νικούν και συντρίβουν τα σκοτάδια της γης.

Και οι δρόμοι

φωτιές σε αγρυπνία

ξεχύνονται ολόφλογες

απ’ της νύχτας τις στάχτες.

Έλα!

Έλα

Και το φεγγάρι απόψε

πληγωμένο χαμίνι

απαρηγόρητο κλαίει

σκυφτό

σε μιαν άκρη στ’ ουρανού μου το απέραντο χάος

αλέθοντας της ψυχής μου τα σκέλια σε πέτρινους μύλους.

Έλα!

Τις πληγές και τα δάκρυα

η Αγάπη γιατρεύει

και μ’ ατσάλι και σίδερο

τις ψυχές που δεν λύθηκαν

τις λαξεύει στο αμόνι

για να γίνουν αιώνιες.

Για να ζήσουν μαζί ως την άκρη του απείρου.

Έλα!

Έλα

Κι ακράτητα δάκρυα

στων ματιών μου τα σύνορα

γυρεύουν γεφύρια

για να ‘ρθεις κοντά μου.

Για να ‘ρθω αν θέλεις

εγώ να σε βρω…

Έλα!

Και τα γκρεμισμένα γεφύρια

φοράνε φτερά

στης Αγάπης το πέρασμα

και θεμέλια κρεμάνε

ακλόνητα

στου Θεού τους ουράνιους κρίκους.

Έλα!

Έλα

Μα αν δεν μπορείς αλήθεια να ‘ναι σαν θα ‘ρθεις

ελα

κι ας είσαι σ’ όνειρο.

Κι ας είναι μια μικρή στιγμή μονάχα.

Ίσα που να σε δω όπως σ’ αγάπησα.

Που τόσο σ’ αγάπησα.

Αχ πόσο σ’ αγάπησα.

και τώρα δεν είσαι…

Έλα …

Kioulachoglou Georgia

Τρίζουν τα θεμέλια Χάρις Παρασκευοπούλου

 

Τρίζουν τα θεμέλια

οι δρόμοι τρίζουν

τα σπίτια τρίζουν

κουτσή η μέρα

πηγαινοφέρνει τα άδεια της

βήματα

μην ελπίζεις

και μην αφήνεσαι

κι όλο νυχτώνει

και στο νυχτέρι τούτο

όλα τα ποτήρια άδεια

κι εμείς ξεδιψάρηδες

εμείς, βλέπεις,

πίνουμε κατευθείαν από την

πηγή..

Χάρις Παρασκευοπούλου

Ατιτλο Carpediem Roza

 

Ακούω την φωνή σου

σαν χάδι απαλό μέσα στην καρδιά μου...

Πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ αυτή την στιγμή..

Να νιώθω το χάδι σου , την αγκαλιά σου, το φιλί σου.

Το ξέρω είσαι μακριά, αλλά εγώ πάντα θα σε περιμένω.

Θα είμαι εδώ. Θα γελάω όταν μου μιλάς.

Και θα κλαίω όταν θα μου λείπεις..

Δεν θα είσαι ποτέ δικός μου.

Και αυτό το ξέρω αλλά εγώ πάλι εσένα θα ονειρεύομαι..

Και εκεί θα είσαι μόνο. Δικός μου..

Carpediem Roza

Το Τανγκό Μαρία Γκουτζαμάνη

 

Το Τανγκό

Με ένα του νεύμα

βρέθηκε στην αγκαλιά του

ξεκινώντας το αμοιβαίο λίκνισμα

καθώς τα κορμιά τους

ένιωθαν να αφήνουν τη γήινη υπόσταση.

Λαχταρούσε κάθε άγγιγμά του...

Προσπαθούσε απεγνωσμένα να δέσει το κορμί της πάνω του

σαν κομμάτι της σάρκας του...

μα και κάνοντάς τον

να υποφέρει από ακόρεστο πόθο για εκείνη.

Μια στιγμή, ένα άγγιγμα...

να βρουν διέξοδο οι επιθυμίες

που βαπτίζονταν μάρτυρες αρχέγονων ερωτικών πόθων

καταργώντας με μιας

κάθε σύνορο τόπου και χρόνου.

Η γυναικεία της φύση

μετουσιώνεται πλέον σε θεϊκά δεδομένα

και ο ερωτισμός ξεχύνεται παλιρροιακό κύμα

στο κορμί της,

και γίνεται το ταγκό αδίστακτο κυνήγι ηδονής

ανεβάζοντας ξέφρενα τους ερωτικούς τόνους

που μόνο οι χτύποι της καρδιάς της το προδίδουν.

Ο χρόνος τελείωσε...

η μουσική έδωσε τη θέση της στην παύση...

το τανγκό ορίστηκε παρελθόν...

και στο πρόσωπό της ένα γλυκόπικρο πράο χαμόγελο...

Ήταν ευτυχισμένη...το έζησε...

Το "Τανγκό" είναι από τη ποιητική συλλογή

"Άδηλες Σκέψεις"

"Συμπαντική μου αγάπη".... Μαρία Ταπακτσόγλου- Μπούλη

 ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ

Συμπαντική μου αγάπη

πόσες χιλιάδες χρόνια 

είχαμε να συναντηθούμε;

Σε κάθε γήινο πέρασμα μου από τη Γη

αναζητούσα τα ίχνη σου

μη και οι δρόμοι μας ενωθούν κάποια στιγμή.

Μα πάντα έφευγα με τη πικρή γεύση

της μάταιης μου αναζήτησης!

Και να που σε μια μαγική στιγμή

αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον

μέσα στο πλήθος των πολλών.

Αρχαίες Ψυχές μυημένες

που έχουν βαθιά μέσα τους κρυμμένη

τη γνώση των κύκλων

και των αέναων επαναλήψεων.

Όταν ο κεραυνός συνάντησε την αστραπή

σιώπησε η Πλάση, λούφαξε σε μια γωνιά

θαμπωμένη από την ομορφιά τους!

Και τότε αστραποβόλησαν οι Ουρανοί

και το παιχνίδι του φωτός

ξάφνιασε τα μάτια των ανθρώπων

που προσπαθούσαν να κατανοήσουν

το Ακατανόητο!

Μαρία Ταπακτσσόγλου-Μπούλη

Ενότητα: Συμπαντική Αγάπη

ΒΡΟΧΗ ΠΕΡΣΕΙΔΩΝ 2018

Σφραγίς Δωρεάς Χρύσα Νικολάκη

 "Σφραγίς Δωρεάς"

Απόθεσα στεφάνι στο ιερό
και δεήθηκα υπέρ του ονόματος σου.
Στην εκκλησιά άναψα κερί
και στο Θεό Διόνυσο
αρχίνισα χορό εκστατικό,
δαιμονισμένο
κι είπα
Τι Κόλαση και τι Παράδεισος μαζί?
Εσύ η ΓΗ εσύ και ο ΟΥΡΑΝΟΣ μου!
κι έφυγα
Ξυπόλητη
Κλαίουσα
με χέρια γεμάτα καρφιά
ασθμαίνοντας απ' το Ναό.
Κι όταν σήκωσα την κεφαλή
διερωτήθηκα
Κι εσείς απόγονοι του Αδάμ
για ποιο προπατορικό αμάρτημα μιλάτε?
Εδώ η ζωή...
Εδώ κι ο θάνατος μου!

Χρύσα Νικολάκη

"Μόνο εσύ" Γιώτα Κλουτσούνη

 

"Μόνο εσύ"

Πόσα μισοφέγγαρα να ενώσω.
Αστέρια σε χρυσή κλωστή.
Με ποιό τρόπο να μαζέψω.
Τη νοστιμιά από ένα φιλί;

Κάποια νεράιδα μες στη νύχτα.
Μου ψιθυρίζει τ' όνομά σου.
Θέλω πολύ να 'μαι κοντά σου.
Με κάποιο τρόπο είμαι εκεί.

Πόσες λιμνοθάλασσες να κρύψω.
Στου χάρτη μας τη διαδρομή.
Πώς απ'το μυαλό μου να σε σβήσω.
Μόνο εσύ για πάντα θα'σαι εκεί.

Κάποιο αερικό αγκαλιά με παίρνει.
Με κουνάει σαν να'μουν λέει μικρή.
Στάλα από τα δάκρυά μου παίρνει.
Φτιάχνει αστερόσκονη χρυσή.

Έλα και κρυώνει η αγκαλιά μου.
Φίλα με και πάμε απ'την αρχή.
Φώλιασαν τα χρόνια στα όνειρά μου.
Πάντοτε για μένα θα'σαι εκεί.

Γιώτα Κλουτσούνη

«Άγγιγμα ερωτικής εμπλοκής!» Σουραφή Στελλα

 «Άγγιγμα ερωτικής εμπλοκής!»

Όταν αγγίζεις χείλη τρυφερά και διψασμένα,
να ακουμπάς επάνω τους προσεχτικά
τα εύθραυστα θελήματά σου,
να γεύεσαι υγρό αιθέρα που εμφυσά ζωή,
να συλλαμβάνεις κάθε παλμό της φλέβας
που απηχεί το ρίγος τους!
Όταν αγγίζεις με δυνατά τα δάχτυλα
την γυναικεία ύπαρξη,
να αφήνεις τ΄ αποτύπωμά σου
εκείνο του πιο έμπειρου έρωτα,
τέτοιο που να σκιαγραφεί στο δέρμα
την έκρηξη ανείπωτων,
των πιο κρυφών σου σκέψεων!
Όταν συνυφαίνεις σώμα γενναίο με σώμα ευπρόσδεκτο
να επιδιώκεις την άλωσή του ολάκερη,
Απύθμενη, Απόλυτη . . .
Αποτελειωτική!
Ολέθριος κατακτητής να γίνεσαι που εισβάλει,
πολιορκεί νου «στρατευμένο» στα «πρέπει»
και ελεύθερη ψυχή που υποχωρεί στα «θέλω» !

Σουραφή Στελλα

"Άτιτλο" Dimitris Anemos

 

"Άτιτλο"

Αν σε αγγίξω…
θα γίνεις έρωτας,
φωτιά θα γεμίσουν…
τα σωθικά σου.
Εάν σε φιλήσω…
θα γίνεις πάθος,
να σκίζεται το κορμί…
ηδονή να φτιάχνει.
Εάν σε αγαπήσω….
γυναίκα μου θα γίνεις…
δικός μου Θεός,
θα ξημερώσεις.
Και Εγώ θα σου ορκιστώ…
στης καρδιάς σου το σταυρό,
τον Ιούδα θα σταυρώσω…
πριν λαλήσει πετεινός

(Dimitris Anemos)

Ατιτλο Κόκκινο Τριαντάφυλλο

 

Νόμιζε πως η αγάπη που νιώθει γι αυτήν

θα τον έκανε να αγγίξει το φεγγάρι.
Και η ψυχή του ξεγυμνώθηκε για χάρη της..
Ονειρεύοτανε κάθε βράδυ
πως έφτανε όλο και πιο κοντά του..
Ποθούσε να αγγίξει την φλόγα του.
Κι αφέθηκε σε μια αγάπη
που μόνο στα όνειρα
έφταναν μαζί..
Πρέπει να θέλουν δυο
για να αγγίξουν
τον ουρανό των ονείρων τους.
Κι όταν κατάλαβε πως ήταν μόνος
η καρδιά του για πάντα ράγισε..

Κόκκινο Τριαντάφυλλο

ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ; Βίκυ Τσιμπιρλή

 ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ;

Πεινάσαμε ή ξαγρυπνήσαμε μαζί ;
Περπάτησες ποτέ με τα δικά μου παπούτσια ;
Βάλαμε κι οι δυο μαζί τα ψιλά μας
επάνω στο τραπέζι,
να εξαγοράσουμε το πεπρωμένο μας ;;
Διαπραγματεύτηκες μαζί μου με τον θάνατο,
μαζεύοντας ανεμώνες στους βράχους,
χωρίς να το θυμάσαι ;;
Διάβασες, έστω μια φράση μικρή,
από την βίβλο του τρόμου μου ;
Μέτρησες εξήντα φορές το μηδέν
να συμπληρώσεις ένα λεπτό ;
Ήπιες απ΄το ποτήρι μου
αναμασώντας την γέννα σου,
ή μην ξεκούκισες στα χείλη του
τις δέκα εντολές σου ;
Σου τρύπησε ο φόβος τα κόκκαλα,
την ώρα που γέλαγες πλατιά,
για να πιαστούνε οι άλλοι ;
Φίλησες χέρι ανθρώπινο
που σου είπε καλημέρα ;
Ένιωσες τα σπλάχνα σου να ξεριζώνονται
σ΄ ένα πικρό αντίο ;
Μύρισες τους λεμονανθούς,
που απόμειναν να σπαρταρούν,
στο παγερό τσιμέντο ;;;
Άκουσες κι εσύ, τον κρότο της απόρριψης
να τον τυλίγουν στις φασκιές σου ;;
Σου κλείσαν όλη την ζωή
σε μια βαλίτσα μόνο ;;
Είδες ποτέ το αίμα σου,
σ΄ ένα σεντόνι στ΄ άπλυτα,
ίδιο με όλα τ΄ άλλα ;;;

Και τέλος,
ξέρεις πόσα είναι τ΄άστρα τ΄ουρανού ;;

Όχι ;;

Λυπάμαι........δεν σε ξέρω.....

Βίκυ Τσιμπιρλή

Ο ναρκισσισμός Ελένη Τσαρουχά

Ο ναρκισσισμός είναι μια τέλεια μάσκα, 

που κρύβεται πίσω από ένα τσαλακωμένο εγώ..
Τούτο το παραπλανητικό "φαίνεσθαι", 

είναι τόσο άψογα μακιγιαρισμένο, 

που απομακρύνει το "είναι" 

από την ουσία της υπόστασής του, 

συντηρώντας το με στείρες ματαιοδοξίες 

και ρηχές υποκρισίες, 

οι οποίες τρέφονται με την επικάλυψη 

μιας αψεγάδιαστης γοητείας, 

που τείνει προς την αυτοκαταστροφή...

© Ελένη Τσαρουχά

"Οδοιπόροι..." Carpe.

 

"Οδοιπόροι..."

Άστεγος πασχίζω να συμβιβαστώ

με τη συνήθεια,

ο κίνδυνος της ανυπαρξίας καραδοκεί.

Παραδομένος στα λάθη,

στις συμφορές της σάρκας

χαμηλώνω τα μάτια

τις νύχτες των συμβιβασμών.

Πασχίζω να σβήσω

το παραλήρημα του κορμιού

περπατώντας στου φεγγαριού τις όχθες.

Ξεμακραίνω τα βράδια,

απ'τη σπατάλη της ψυχής,

το σφάλμα φίμωσε

και την έσχατη ελπίδα γαλήνης.

Προσποιούμαστε την ευτυχία

ανταμώνοντας τα κλειδωμένα βλέμματα

των οδοιπόρων της ζωής.

Carpe.

«Ακρωτήρι του μεσονυχτίου» Λεμονιά Γεμουρτζίδου

 «Ακρωτήρι του μεσονυχτίου»

Στα σκαρλάτα τρίστρατα

Ξεπρόβαλαν κοκκινομάλλες μάγισσες

Αλαλαγμό σκιάς και ανέμου ζάλη

Ξεσήκωσαν οι παλιές ψυχές

Παρθένες στεφανωμένες με ιλαροφώς

Αλαφροπερπάτησαν σε νάρδους νερών

Κυκλώνοντας το άφθαρτο αλώνι

Γυναίκας σώμα με ντύμα φεγγαριού

Σκορπά ερέβη και λάμψεις

Χορεύοντας με υψωμένα χέρια

Λικνίζει το ακρωτήρι του μεσονυχτίου

Σταλάζει έρωτα, όνειρα, μαγεία

Στα άδυτα της λευκής φωτιάς του Σύμπαντος

Λεμονιά Γεμουρτζίδου

"Πόσο να αντέξει μέσα μου" Σοφία Τανακίδου

 "Πόσο να αντέξει μέσα μου"

Στο πάτωμα κοιμάται η Δευτέρα,

μαζί με την Τρίτη κουλουριάζεται,

ποιος τάχα νοιάζεται;

Τετάρτη, Πέμπτη,

στην αγκαλιά τους μέσα χάνονται,

θαρρείς αγάπη αισθάνονται.

Παρασκευή και Σάββατο

ως την πόρτα σύρθηκαν

μα κι αυτές αποκοιμήθηκαν.

Στο πάτωμα αγκαλιαστά

όλα τα αδέρφια μια αγκαλιά.

Κι η Κυριακή;

Που να την βρεις την Κυριακή;

Κρυφά κοιμάται μόνη της,

μες την ψυχή μου απόμερα

και μου φυλάει τα όνειρα.

Πόσο να αντέξει μέσα μου;

Θα βγει...

η Κυριακή ή η ψυχή!!!

Σοφία Τανακίδου

Διαβάτη της Ελένη Αποστόλου

 Διαβάτη της βροχής μην χάνεσαι

μέσα στα σκοτάδια...

Άσε την ψυχή σου να πλημμυρίσει

το φως του έρωτα

και πάρε με σε κάθε ταξίδι σου

οδηγός της ψυχής σου να γίνω

και στην βροχή να ομολογώ το πάθος

που μ΄ εμπνέει εκείνος

και μόνο σ΄ εκείνον λογοδοτώ

κάθε κομμάτι της ύπαρξης μου.

Μούσκεψα κι απόψε από κάποιες σταγόνες βροχής,

της κράτησα στα χέρια μόνο και μόνο για να γράψω

το όνομα του και οι σταγόνες ανακατευτήκαν

με κάθε δάκρυ που έριξα για τον έρωτα του...

Διαβάτη της βροχής μην με ξεχάσεις,

κάθε φορά που θα περνάς

θα με βρίσκεις στο παράθυρο της ψυχής μου...

"Ελένη Αποστόλου"

Περιμένοντας την πανσέληνο... Αγγελική Ντέλια

 

Περιμένοντας την πανσέληνο...

Τα βράδια που δεν κοιμάμαι σιγοτραγουδώ...
Αφήνω τις γρίλιες μου μισάνοιχτες, όπως αφήνω μισάνοιχτες και τις λιγόφωτες μνήμες της καρδιά μου...
-Μισάνοιχτες, μεσάνυχτες , μισοφανέρωτες!
Τις νύχτες αυτές, τ΄ αστέρια συχνά κουβεντιάζουν μαζί μου για τον απέραντο τόπο τους και πότε πότε δειλά με ρωτούν γιατί σιγοτραγουδώ μόνο τους πόνους, γιατί σιγοψιθυρίζω μονάχα τους καημούς;
-Τ΄ αστέρια όμως δεν γνωρίζουν από πολέμους, ούτε από ματωμένους έρωτες, ούτε κι απ΄της ψυχής τους ξενιτεμούς...
Κι εκεί, μέσα στο ήσυχο δωμάτιο, προσπαθώ τότε ν΄ ανασάνω τους ήχους της καρδιάς μου...
Αφουγκράζομαι ακίνητη ν΄ ακούσω τους αντίλαλους να ξεθαρρεύουν πάνω στους κρύους τοίχους, να πιάσω έστω έναν πάνω στα φθαρμένα σανίδια, έναν φλεβικό χτύπο, έναν οργασμό, για να τον βαπτίσω ευλαβικά με το ομορφότερο που υπάρχει όνομα...
Καταπίνω την ανάσα μου όμως για να μην θορυβήσω...
Μην ξυπνήσω την κοιμισμένη καρδιά μου, μην την ξυπνήσω!
Τα βράδια που δεν κοιμάμαι ονειρεύομαι το όνειρο...
Φαντάζομαι τον ουρανό χωρίς αστέρια, μόνο με μια τεράστια ολόφωτη πανσέληνο...
Μια τέτοια πανσέληνος θα μπορούσε να με κάνει να με αγαπήσω...
Θα μπορούσε να με κάνει ν΄ ανοίγω στο σκοτάδι της νύχτας τις γρίλιες μου, όπως ανοίγει ο θεός στο σύμπαν την αγκαλιά του...
Και την καρδιά μου να τη μεγαλώνει, να την απλώνει όπως την ξεδιπλώνει ένας αληθινός έρωτας, χωρίς τον μαύρο φόβο!
-Αλήθεια ονειρεύομαι το όνειρο...
Κάποιες νύχτες νομίζω, θυμάμαι ακόμη και τον σκοπό από ένα νανούρισμα τσιγγάνικο μέσα στο πυκνό δάσος, την ώρα που αποκοιμιούνται οι σκιές...
Το ποτάμι που λίγο πιο δίπλα ξαγρυπνά, κρατά σιγόντο μ΄ ένα μακρύ παραπονιάρικο τρέμουλο κι αποκαλύπτει μυριάδες νεροπεταλούδες π΄ ασημίζουν τα τρυφερένια τσιγγάνικα λόγια...
Λόγια, που μιλάνε για ένα παιδί ίδιο το Φεγγάρι...
Απλησίαστο σαν αγρίμι, με μακρυά κίτρινα μαλλιά, με γαλάζια χείλη και με μάτια παθιασμένα απ΄ τη φωτιά ή σαν από το αίμα!
-Ναι, τα θυμάμαι αυτά τα λόγια...
Τα θυμάμαι μα όχι πάντα, σε κάποιες περίεργες νύχτες τα σιγοτραγουδώ πιστεύοντας πως με αυτά θα καλέσω κοντά μου το παιδί Φεγγάρι...
Και τότε εκείνο για να περάσει μέσα στο γυμνό μου δωμάτιο, θα σπάσει τις μισάνοιχτες γρίλιες και τη δειλή μου καρδιά, θα σπάσει τους τοίχους και θα με τραβήξει έξω στον κήπο...
Στον δικό του κήπο, όπου τα μελωδικά πουλιά και τ΄ αστέρια θα είναι σύντροφοι στον έρωτα και στην αγάπη, τα λουλούδια και τ΄ άγριο χορτάρι και τα δέντρα θα μοιράζονται όλα τους τα πάθη, όλα τους τα μυστικά και δεν θα υπάρχει έτσι άλλο πια σκοτάδι!
Κι εγώ σαν παιδί να κοιμηθώ...
Και το παιδί Φεγγάρι να γίνω στον ύπνο μου εγώ, μια Πανσέληνος που στις νύχτες της ζωής μου, τέτοια δεν θα υπάρχει άλλη...
Να ιππεύω ατρόμητη την ατίθαση θάλασσα, να μαγεύω με το τραγούδι μου τον συννεφιασμένο ουρανό και με το φως μου...
Με το φως μου να καλώ όλο το σύμπαν και μαζί τον Θεό μου για να με ακούσει...
Να ακούσει το ανθρώπινο κλάμα μου με τον βαθύ τραγουδιστό λυγμό...
Και ν΄ ακούσω στην ψυχή μου το παράπονό του για τούτον τον όμορφο κόσμο, τον άσχημο!

Αγγελική Ντέλια