Τι κι αν

Τι κι αν με κλάματα από ερέβη ξεχύνεσαι,
ένα μικρό ον, χοϊκό, κι ένας άγραφος χάρτης,
υπόσταση παίρνεις, σε άγνωστα νερά ανοίγεσαι
σ' έναν κόσμο απέραντο, περαστικός διαβάτης.

Ένα μικρό ον, χοϊκό κι ένας άγραφος χάρτης,
σε μια ρωγμή του κόσμου, για λίγο ταξιδεύεις
σ’ έναν κόσμο απέραντο, περαστικός διαβάτης
από ματαιότητας πελάγη, γνώση αλιεύεις.

Σε μια ρωγμή του κόσμου, για λίγο ταξιδεύεις
μέσα στη χλαλοή άδικου κόσμου, και την αντάρα
από ματαιότητας πελάγη, γνώση αλιεύεις
πότε στη χαρά πνιγμένος, πότε στη λαχτάρα.

Μέσα στη χλαλοή άδικου κόσμου, και την αντάρα
διδάσκεσαι διαρκώς, κι εμπειρίες ζωής αποκτάς
πότε στη χαρά πνιγμένος, πότε στη λαχτάρα
σαν θησαυρό, άσβεστη τη δάδα, της ελπίδας κρατάς.

Διδάσκεσαι διαρκώς κι εμπειρίες ζωής αποκτάς
την παρακμή γύρω σου, κινητήρια δύναμη κάνεις
σαν θησαυρό, άσβεστη, τη δάδα της ελπίδας κρατάς
στον παραλογισμό της ζωής, ασυμβίβαστος μένεις.

Την παρακμή γύρω σου, κινητήρια δύναμη κάνεις
κι αν το άδικο κι η απληστία, σε τρομάζει
στον παραλογισμό της ζωής, ασυμβίβαστος μένεις
σε αλυσίδες την ψυχή, δεν αφήνεις να στενάζει.

Κι αν το άδικο κι η απληστία σε τρομάζει
λεύτερος, ασυμβίβαστος διακαώς αγωνίζεσαι,
σε αλυσίδες την ψυχή, δεν αφήνεις να στενάζει
ουράνιο τόξο, στης ζωής τη θύελλα γίνεσαι.

Λεύτερος, ασυμβίβαστος διακαώς αγωνίζεσαι,
θάλασσα παραμύθια, για τη ζήση κεντάς 
ουράνιο τόξο, στης ζωής τη θύελλα γίνεσαι
τον εαυτό σου έχεις εχθρό, άγρια τον πολεμάς.

Θάλασσα παραμύθια, για την ζήση κεντάς, 
αερικό, σε αέναους μπλε αιθέρες γίνεσαι,
τον εαυτό σου έχεις εχθρό, άγρια τον πολεμάς
τι κι αν με κλάματα από ερέβη ξεχύνεσαι.

Παρασκευή Κηπουρίδου