Κυνηγώντας την, τρέχουμε σε δρόμους άλλοτε ανοιχτούς και άλλοτε σκοντάφτουμε σε απανωτά εμπόδια. Την ονειρευόμαστε και όλη μας η ζωή γυρίζει γύρω από αυτήν. Το «ευ» της μας γεννά, μας βάζει κάτω από τη ποδιά της, να γίνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κομμάτι της. Η «τύχη» της, δεν έρχεται πάντοτε και ας την αποζητούμε. Εκεί πάνω στο θετικό οιωνό, στην κρούση της μοίρας και στην περιφορά του πεπρωμένου που μπολιάζει την ψυχή με αίσθηση γνώσης, με εμπειρία μιας οικείας και συνάμα πρωτόγνωρης αίσθησης η ευτυχία αφήνει το χρώμα της. Γιατί η ευτυχία είναι το άσπρο μας. Είναι η μέρα και η ανάσα μας. Είναι το παιδί που κοιτά τον ήλιο καταπρόσωπο, είναι η ψυχή που γαληνεύει στο γαλανό του ουρανού και στο μπλε της αχόρταγης θάλασσας. Γιατί η ευτυχία γράφεται με χαμόγελα αληθινά και ανεξίτηλα και με αγκαλιές που χωράν σύμπαντα και γαλαξίες. Αφήνει μια γλυκιά αίσθηση και σου δείχνει πως εσύ μαθαίνεις να ζεις τα όνειρα και όχι πως τα όνειρα ζουν εσένα. Γιατί στην ευτυχία δεν ονειροβατείς. Βουτάς και τη ζεις μοναδικά. Γιατί, ξέρεις, η ευτυχία κρύβεται σε μάτια. Βρίσκεται σε βλέμματα. Στη γωνιά της δικής σου ύπαρξης και στον χρόνο που έριξες ίσως βιαστικά σε ένα συρτάρι με ένα ποίημα σημαδεμένο. Η ευτυχία υπάρχει σε χείλη βελούδινα και σε ψίθυρους που κόπηκαν σε ενός ακουστικού το χαλασμένο καλώδιο. Η ευτυχία μου πίνει έρωτες και γεννά αναστάσεις σε κορμιά που λαχταράν το «έλα» μου. Στο «ευ» της κολυμπώ και στην «τύχη» της σε βρίσκω στο διάβα μου. Σε τραβώ πάνω μου, να σου δείξω πως τα γράμματα γίνονται σκάλες που οδηγούν σε εκείνη - βήμα το βήμα, λέξη - το αίσθημα.
Βάγια Μπαλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου