Με ρώτησες
τα τραίνα που περνάνε σιωπηλά.
Ξέρεις που πάνε;
Πάνω στις ράγες τους
δακρύζουν δυο μικρά παιδιά.
Μήπως πονάνε;
Σαν ταξιδεύουν
στους άδειους ουρανούς.
Χωρίς παπούτσια.
Δίχως μιλιά...
Στο δέρμα τους να καίει μια φωτιά.
Χωρίς βαλίτσα.
Και όλα αλλάζουν
και γίνονται στο φως.
Ένα μπαλόνι.
Είναι ο χρόνος
φίλος και αδελφός.
Που με πληγώνει.
Πήρα ένα τραίνο
της νύχτας βιαστικό.
Μες στο σκοτάδι.
Και έχω στην τσέπη
ένα κρυμμένο μυστικό.
Για μαξιλάρι...
λόγια και ζωγραφιά : κωστας κουκας.
Το συγκεκριμένο ζωγραφικό έργο μαζί με άλλα βρίσκεται στην GALERIE D. KASSIS τον οποίο και ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου