Αφήνω τα δάκρυά μου
στα δάχτυλα του ανέμου
Ολες οι λέξεις αψηφούν τον άνεμο
Γυμνός
Άσπρος
μαλακός
Σαν φύλλο καρτεράω τον μαρασμό μου
Η αγκαλιά μου κενή
δεν νιώθω τίποτα.
Κρυμμένος στο μαξιλάρι
έφτιαξες τον μανδύα
με τον οποίο
με προστατεύεις τη νύχτα
Ένα σκίτσο απογυμνωμένο στη γεύση
ενός φιλιού
Νιώθω πως χάνομαι
και αυτά τα καταραμένα
λευκά βιβλία χαράζουν τη μνήμη!
Μην με λυπάσαι
εγώ θα συνεχίσω να περπατάω
στης γραφής την αγάπης
Το ξέρω ...
Είναι φορές που είμαι τόσο εγωκεντρικός
Που απλώς επιβιβάζομαι
πάνω στις σελίδες μου σαν άνεμος.
Να ξέρεις πάντα νιώθω όμορφα
στα μονοπάτια της επιστροφής
Ο πόνος οξύνεται
όταν οι εσωτερικές καταιγίδες
πνίγουν τα λόγια μου...
Πέτρες στο δρόμο μόνο βλέπω
Νιώθω τις πέτρες στο δρόμο.
Συχνά με κάνουν να αιμορραγώ
κι εσύ με δένεις με κορδόνια στοργής
που δεν ξέρουν να υφαίνουν
όλα τα δάχτυλα σου ακόμη
Διαβάζω την σιωπή μέσα στη σιωπή.
Τέλεια σύζευξη
ο κόσμος των άστοργων παίζει στο μυαλό μας ξανά
Kostantinos
10/12/2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου