Κοιτούσα το είδωλό μου στον καθρέφτη, δεν με αναγνώριζα. «Ποια είμαι επιτέλους; Τι κάνω λάθος και δεν μπορεί κανείς να δει αυτό που είμαι. Γιατί ο κόσμος χάθηκε σε ένα ψέμα και σταμάτησε να βλέπει με την καρδιά.» Η ψυχή μου αιμορραγούσε, έβλεπα τα δάκρυα από τα μάτια να βγαίνουν κόκκινα, βαθύ κόκκινο σκέπασε το πρόσωπό μου. Είχα μείνει παγωμένη να αναζητώ τον παλιό μου εαυτό ή καλύτερα θα έλεγα τον εαυτό που οι άλλοι αναζητάνε σε μένα.
Δεν ξέρω πλέον τι με πονούσε πιο πολύ. Η απώλεια του μοναδικού ανθρώπου που με αγάπησε και μου έδειξε τον δρόμο προς την αγάπη;
Την απώλεια του ανθρώπου που ήταν το πρότυπο μου στα παιδικά μου χρόνια, η γιαγιά μου που με τον χαμό της έσβησε κάθε ανέμελη στιγμή της παιδικότητας μου;
Ή ο χαμός της μοναδικής μου φίλης που ήταν ότι καλύτερο από φιλία που είχα, κι ας την ήξερα μόνο ένα χρόνο. Αλώστε ο χρόνος δεν είναι απαραίτητος για να σου δείξει τι είναι αληθινό. Από την αρχή το νιώθεις μέσα σου, αν βέβαια έχεις μάθει να ακούς αυτή την μαγική φωνή μέσα σου. Αυτή την φωνή που σε οδηγεί πάντα σωστά. Το κακό είναι ότι πολλοί την αγνοούν.
Πολλές απώλειες γύρω μου κι εγώ έμεινα να κοιτάω το ματωμένο μου είδωλο σε ένα μικρό καθρέπτη που κοσμούσε την είσοδο του μικρού μου διαμερίσματος. Ένας καθρέπτης που είχα αγοράσει όταν ένιωθα την δύναμη ότι έχω φτιάξει την ζωή μου από την αρχή. Τον είχα βάλει επίτηδες απέναντι από την είσοδο του σπιτιού μου, κι ας έλεγαν ότι είναι γρουσουζιά. Ήθελα με το που μπαίνω σπίτι να βλέπω το χαμόγελο ή το σκεφτικό μου βλέμμα. Έτσι ένιωθα ότι θα μπω στο διαμέρισμα μου και θα δω την αλήθεια κατάματά. Θα αναγνώριζα τα συναισθήματα μου και θα έμπαινα στον δικό μου χώρο γνωρίζοντας ότι τώρα μπορώ να χαλαρώσω.
Ήρθε η ώρα να μείνω εγώ και ο εαυτός μου. Να με γνωρίσω ακόμα καλύτερα. Να απαλύνω τις πληγές μου με τις όμορφες αναμνήσεις, που είχαν μείνει ξεθωριασμένες μέσα σε ένα συρτάρι, που ήταν γεμάτο φωτογραφίες μια ολόκληρης ζωής. Φωτογραφίες από τότε που ήμουν μωρό μέχρι και σήμερα. Μια ολόκληρη ζωή σε χαρτιά ασπρόμαυρα και έγχρωμα που είχαν φυλακίσει την στιγμή για να μου θυμίζουν ότι έχω μια ζωή που είχε όμορφες στιγμές.
Προχώρησα στο σαλόνι και άνοιξα αυτό το συρτάρι και αναστέναξα βαθιά, ένιωσα την αναπνοή μου να χάνεται βαθιά μέσα μου σαν να μην υπήρχε τέλος.
Και τότε τον είδα να με κοιτάει με αυτό το χαμόγελο που μόνο αυτός ήξερε να χαρίζει απλόχερα. Πιο δίπλα η γιαγιά μου, κοίταξα πιο προσεχτικά, ξαφνιάστηκα, έκανα ένα βήμα πίσω. «Μα πως δεν το είχα καταλάβει τόσο καιρό, έχουν ακριβώς το ίδιο χαμόγελο.» Άρχισα να ψάχνω την φωτογραφία της Αναστασίας. Έβαλα και τις τρεις φωτογραφίες πάνω στο τραπέζι την μια δίπλα στην άλλη.
Τότε όλα μέσα μου ξεκαθάρισαν, οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στην ζωή μου είχαν κάτι κοινό, κι ας μην γνωρίστηκαν ποτέ. Είχαν ένα χαμόγελο που έβγαινε από την ψυχή τους. Η κάθε φωτογραφία έβγαζε μια λάμψη σε αυτό το σημείο. Όλες μαζί ενωμένες με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι είχα πάντα μαζί μου σε κάθε φάση της ζωής μου έναν φύλακα άγγελο στην γη. Είναι αυτά τα πράγματα που δεν μπορείς να εξηγήσεις που δεν είναι λογικά και δεν τα λες πουθενά γιατί θα σε περάσουν για τρελή.
Τότε ήταν που κατάλαβα ότι ποτέ δεν θα είμαι μόνη μου. Γύρισα για άλλη μια φορά στον καθρέφτη, τα δάκρυα είχαν στεγνώσει. Δεν με ένοιαζε τίποτα πια. Ούτε η θανατηφόρα ασθένεια που είχα μέσα μου και ζούσα μαζί τις τα τελευταία έξι χρόνια.
Ο καρκίνος ήταν κάτι που είχα αποβάλει από το μυαλό μου από την πρώτη στιγμή που η γιατρός μου είπε τα δυσάρεστα νέα. Τόσα χρόνια δεν ένιωθα ότι έχω κάτι που μπορεί να δώσει τέλος σε κάθε μου στιγμή. Αυτό όμως που κατάλαβα μέσα από όλο αυτό, είναι ότι οι άνθρωποι, εγκαταλείπουν τον οποιονδήποτε κουβαλάει αυτόν τον σταυρό και τον οποιονδήποτε είναι πλέον διαφορετικός, χωρίς να το έχει ζητήσει, χωρίς να είναι δική του ευθηνή.
Τότε είναι που είδα στο είδωλο μου όλο αυτή την λύπηση, τον φόβο μην με πλησιάσουν και τους μεταφέρω την δυστυχία μου, την μοναξιά μου που θέλησαν να μου την περάσουν σαν κάτι πολύ άσχημο.
Πέρασα στην απέναντι όχθη. Αν με ρωτάς τώρα όχι δεν το μετάνιωσα. Είμαι πολύ χαρούμενη που μπορώ πριν φύγω από αυτόν τον κόσμο να ζήσω όπως μου αξίζει, γνωρίζοντας τι είναι τελικά η ζωή.
Με κοίταξα για άλλη μια φορά, έσφιξα την γροθιά μου και με όση ψυχική δύναμη μου είχε απομείνει, έδωσα μια μπουνιά στον καθρέφτη. Τα γυαλιά άρχισαν να πέφτουν ένα, ένα κάτω στο πάτωμα. Ένιωσα τον πόνο στο γυμνό μου πόδι. Το αίμα από το χέρι μου και το πόδι μου έτρεχε χωρίς σταματημό στο ξύλινο πάτωμα. Είχε ποτίσει μέχρι το βάθος, όπως το αίμα που έτρεχε για χρόνια από την ματωμένη μου ψυχή και πότισε κάθε γωνιά του κορμιού μου.
Δεν έδωσα σημασία που πατούσα κάθε κομμάτι μου, πήγα στην κρεβατοκάμαρα μου και έβγαλα από το γραφείο μου το ημερολόγιο μου. Ο μοναδικός μου φίλος που άκουγε τα πάντα από μένα και δεν παραπονιόταν ποτέ. Εκεί σχεδόν κάθε μέρα έκανα την δικιά μου κατάθεση ψυχής. Ήταν η διέξοδός μου, το φάρμακο για να μην αφήσω όλα αυτά τα αγκάθια μέσα μου. Κάθε λέξη, κάθε πρόταση ήταν γραμμένη με ανεξίτηλο στυλό.
«Αγαπητό μου ημερολόγιο, ήρθα και πάλι να κάνουμε συντροφιά. Είναι πολύ λυτρωτικό να έχεις βρει έναν τρόπο να αυτό θεραπεύεσαι ψυχικά. Θέλει μεγάλή δύναμη όλο αυτό. Σήμερα έσπασα κάθε κακό, καθετί άσχημο με έκαναν να βλέπω οι γύρω μου. Αυτό που δεν ήμουν εγώ και ήθελαν να μου περάσουν με την λύπηση τους.» Έκλεισα το καφέ μου τετράδιο που είχε δυο χρυσά κουμπιά για να κλείνει και χαμογέλασα απελευθερωμένη από κάθε ενοχή.
Έμαθα να ζω με τον εαυτό μου, να περνάω καλά με έμενα και να μην με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Ακόμα και μέσα από αυτές τις δυσκολίες ονειρεύομαι και ότι έχω αφήσει πίσω τώρα ήρθε η ώρα να το πραγματοποιήσω.
Τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να παρατήσεις την ζωή που αξίζεις. Φόρα το χαμόγελό σου, πάρε μια βαθιά ανάσα, φόρτισε την δύναμη σου και πάτα γερά στα πόδια σου για να βρεις το νόημα της δικής σου ζωής. Να ζήσεις πραγματικά την ευτυχία.
