Αλήθεια, ψέματα,
Είμαι εγώ; είμαι εκείνη;
Κάθε που κλείνω τα μάτια,
τί είμαι αναρωτιέμαι.
Δεν έχω ανάσα,
υπάρχω αληθινά;
Παλεύω να αναδυθώ απ' το άπειρο.
Δυό καλοκαιριάτικες νυχτιές ,
που σκάνε σαν βεγγαλικά στον ανύποπτο χειμώνα.
Ένοχοι στεναγμοί, κλεμμένων ονείρων.
Δυό στάλες βροχής πνίγουν το φύλλο που παλεύει να ανασάνει,
παραμονεύουν ξένες στιγμές.
Η ξηρά δεν θα μοιάσει ποτέ στον ωκεανό.
Ποτέ η επιφάνειά του δεν είναι ίδια, πάντα εναλλάσσεται, ελίσσεται.
Εγκλωβισμένη σε ένα ερμάρι, μια μινιατούρα ντελικάτη
απεικονίζει ταξίδια μαγικά, καταδικασμένα σε πορσελάνη διάφανη
να ζούν.
Ένα λαγούτο με χορδές, ένα κουτάκι με αμυγδαλόπαστα,
ένα χρυσό κλουβί για μια καρδερίνα άλαλη,
ήλιος σε χαρτί χωρίς ακτίνες,
κι ένα παράθυρο σε μια σοφίτα σκονισμένη, με θέα στον ωκεανό.
Αρχόντισσα του ερμαριού,
πανέμορφη μακριμαλλούσα δεσποσύνη,
φιλί προσμένει απ'την ζωή, χάδι στο αλαβάστρινο μάγουλο,
κι έναν κουρσάρο που να λαχταρά,
σε πέλαγα μαζί να ταξιδέψουν.
Όταν η νύχτα, σε ύπνο πέφτει βαθύ,
και η σελήνη αστρολούζεται στο ρέμα,
μια καρδερίνα άλαλη ,με πάθος τραγουδεί,
μια δεσποσύνη ζωντανεύει σ'ένα ψέμα.
Στα ντελικάτα της χεράκια ,ακροβατεί ένα λαγούτο με χορδές,
και στα δυό χείλη,
τραγούδι για την θάλασσα ,για μια γοργόνα αδελφή,
που η ξηρά της στέρησε,
σαν πίστεψε βασίλισσα πως θα γενεί ένα βράδυ,
σε μιάς σοφίτας το στενό,το σκοτεινό ερμάρι...
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου