Τις φωτιές μέσα μου τις ξόδεψα
σε πλημμύρες ανέφικτου
και σε άπνοιες φτωχών συναισθημάτων.
Ποιος καπνός θα μπορέσει να μερώσει
το μέσα μου θηρίο;
Το Γολγοθά του αθεράπευτου σ’ αγαπώ,
που κρέμεται μετέωρο στη μάστιγα του ανίατου κενού.
Τις φωτιές μέσα μου δεν τις πρόσεξα.
Σε ερημιές τις έσυρα και σε βραχώδη αισθήματα.
Απορώ τι είναι τούτο που σιγοκαίει ακόμα στην ψυχή μου...
Κάποια βράδια σαν να μεγαλώνει η φλόγα
και να γλείφει τα μάτια,
μα έπειτα πάλι χάνεται, και μία στάχτη ποτίζει τα σωθικά μου.
Τις φωτιές μέσα μου τις φύσηξα.
Ήθελα η φλόγα τους να αγγίξει και εσένα.
Πού να ήξερα πως πέτρα ήσουν, δίχως καρδιά
και δίχως αισθήματα.
Ο καπνός για λίγο μου γέμισε τα μάτια δάκρυα,
μα μην ανησυχείς...
Τι λέω.... για να ανησυχήσεις, θα πρέπει να νιώθεις
κι εσύ το ρήμα «νιώθω» δεν ξέρεις καν να το προφέρεις.
Τις φωτιές μέσα μου τις αγάπησα
κι ας τις οδήγησα σε βραχώδεις ακρογιαλιές.
Τα σ’ αγαπώ μου στον γκρεμό αιωρούνται
Αν πέσουν θα χαθούν κι αυτά στην άβυσσο του τίποτα,
στη λήθη της σιωπής.
Βάγια Μπαλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου