Και εγώ…
πώς να πιστέψω σε έναν κόσμο…
άδειο, χωρίς εσένα;
Άχρωμος…
λείπουν όλα αυτά τα χρώματα,
που έκλεινες στα μάτια σου.
Σάπιος…
δεν μυρίζει του κορμιού σου,
σε κάθε αναστεναγμό…
το άρωμα σου.
Βουβός…
λείπει να φωνάζω Θεό…
στο όνομα σου.
Ανέραστος…
καμιά κραυγή…
μισή ηδονή,
ντύθηκε το σώμα σου.
Άγευστος…
δεν έχω το φιλί σου,
να νοιώθω ότι υπάρχει ζωή,
στα χείλη μου.
Τελικά όλος μου ο κόσμος…
είχε τα δικά σου,
σου…
και δεν έμεινε χώρος,
να ανασάνω…
στο μαζί σου.
(Dimitris Anemos)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου