Όσο ακούω το γέλιο των παιδιών να συνοδεύει τα παιχνίδια και τις σκανταλιές τους,σε αλάνες, πλατείες ή μπαλκόνια, δεν φοβάμαι!
Όσο στον δρόμο συναντώ ζευγάρια να κρατιούνται απ' το χέρι, φιλιά να ανταλλάσουν ρυθμίζοντας τους χτύπους της καρδιάς τους,δεν φοβάμαι!
Όσο ανοίγουν ακόμα διάπλατα οι αγκαλιές και τα χείλη αρθρώνουν τα αισθήματα, δεν φοβάμαι!
Τρομάζω για την στιγμή,που τα μάτια καρφωμένα στην γη θα μένουν,δεν θα τολμούν να αντικρίσουν ουρανό, τα άστρα μάταια θα περιμένουν κάποιος να τα μετρήσει, μοναχικό ταξίδι θα κάνει η πανσέληνος,και αν σε κάποιους "γραφικούς" γεννηθούν όνειρα, δεν θα 'βρουν αποδέκτες!
Φοβάμαι μην νιώσουμε ευτυχισμένοι στον αντικατοπτρισμό της ερήμου!
Βαγγέλης Γιάννος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου