Κρύφτηκε μια πέτρα
στο παπούτσι σου.
Χαζεύει την πατούσα σου.
Ένα αγκάθι τριανταφυλλιάς
καρφώθηκε στο πουκάμισό σου.
Σπάνιο άνθος
φύτρωσε στις κόρες των ματιών.
Ένα γέλιο
Κρεμάστηκε στο λαιμό σου
(μοιάζει με αγκαλιά)
Ακούς το κάλεσμα;
Είδες;
Είδες, λοιπόν, που δεν χαθήκαμε;
Είδες;
Είδες που η πίκρα δεν μας κατάπιε;
Είναι καλή η ζωή.
Καλή κι όμορφη.
Κουμπώνει με το βλέμμα μας
Ερωτοτροπεί με το παρόν μας
Πιάνει ψιλή κουβέντα με τη στιγμή.
Παίζει κυνηγητό με τα όνειρά μας.
Κι ύστερα μας καλεί
σ επίσημο δείπνο.
Λίγο πριν πέσει η νύχτα.
Συνδαιτημόνες άστρα και φεγγάρια
Αέρηδες και φλοίσβοι
Ήχοι απόκοσμοι
από το πουθενά
και σιωπές.
Ναι, σιωπές ντυμένες τα καλά τους.
Δυο χέρια πλεγμένα
μαντήλια στις πλάτες. θαρρείς.
Κι εκείνα τα λόγια
που αγαπάς
γλυκό σε ασημένιο τάσι.
Είδες;
Είδες, πως γίνεται η ψυχή διάφανη;
Είδες;
Είδες, πως άδικα δεν περίμενες;
Όλοι, κάποτε, θα ανταμώσουμε.
Όμως ,σε παρακαλώ
Μη βγάζεις την πέτρα από το παπούτσι σου.
Χαζεύει την πατούσα σου.
Και της αρέσει!
Yianna Koula
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου