Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΑΣ
Ο ποταμός κυλάει προς την θάλασσα,
αιώνες τώρα γυρεύοντας να γευτεί την αλμύρα των χαμένων ερώτων ελπίζοντας στον δικό τους αθάνατο και δυνατό...
...εκεί ξέρει πως
εκείνη τον περιμένει πάντα,
μα για άλλον λόγο...
...για να του δώσει την δροσιά του δικού της έρωτα που πάντα έχει απλόχερα από καρδιάς και ποτέ δεν χάνετε.
Μέσα στα βαθιά της η ένωση δίνει χρώμα...
... άλλοτε γαλάζιο της γαλήνης κι άλλοτε πράσινο της ελπίδας,
που ταιριασμένα αναβλίζονται στην επιφάνεια της και σκάνε σαν αφρός στην ακτή,
παίρνοντας απόχρωση
λευκή κι αγνά ατίθαση από την ταραχή των φιλιών τους.
Ολόλευκοι γλάροι πετούν από επάνω δηλώνοντας το πανηγύρι της μοιραίας και ξεχωριστής ενωσης.
Τα ψάρια αλλάζουν κατεύθυνση για το πάθος και τον πόθο τους να μείνουν μόνοι και να χαρούν τον φτερωτό θεό που τους στεφανώνει με κοράλλια ώσπου να χωριστούν για λίγο και πάλι,
στο ταξίδι της αέναης ροής που επιβάλλεται από την διαταγή της φυσης.
Δεν λυπούνται όμως γιατί η ένωση τους πάντα,
γάργαρα ανανεώνετε!
Πάντα μαζί!!
Για λίγο μόνοι,
ώστε η λαχτάρα της συνεύρεσης να μεγαλώνει σαν νησί στα μέσα του ωκεανού,
γεμάτη από του Ποσειδώνα την ευλογία...
...εκεί που ο ορίζοντας μόνο ξέρει και φωτίζει ετούτη την αγάπη!
~Ειρηάννα Γιαλιτάκη Ντούσια~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου