Σε λίγο θα φύγω μην κλαις με τα αρμυρό σου το δάκρυ με καις...
Ζηλεύω τη θάλασσά σου Καπετάνιε, άγρια τη θωρείς μαγεύεσαι, απάνεμη την βλέπεις και ονειρεύεσαι, ακόμα και τα μανιασμένα κύματά της μετράς δεν σε νοιάζει να πεθάνεις τόσο πολύ την αγαπάς!
Η λευκή σου στολή σιδερωμένη στην κρεμάστρα από βραδύς και εσύ κοιμόσουν ευτυχής που αύριο και πάλι θάλασσα θα δεις! Τη στολή φορούσες και στο γάμο μας ξεκάθαρο ότι και τις δυο “παντρεύτηκες” θαρρείς, μα τότε δεν το χα στοχαστεί πόσο αυτό θα με στενοχωρεί...
Αν σε έβαζα να διαλέξεις Καπετάνιε τι θα αποκριθείς; δεν θέλω να ακούσω φοβάμαι μην το πεις! Άφησέ με να ονειρεύομαι ότι εμένα πιότερο αγαπάς πως μπροστά μου τη θάλασσα την προσπερνάς…Αχ πόσο ζηλεύω το βλέμμα σου όταν την κοιτάς, μέλι στάζουν τα μάτια σου και δάκρυα χαράς!!!
Σε λίγο θα φύγω μην κλαις με τα αρμυρό σου το δάκρυ με καις...
Δήμητρα Ποντίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου